Έπεσε το πούσι αποβραδίς
Οι Pussy Riot, η Ρωσία του Πούτιν και η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ (παρεξηγήσιμης) τέχνης και βλασφημίας.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει ο Θοδωρής Διάκος
Κι όταν λέμε πούσι εννοούμε το ρωσικό φεμινιστικό πανκ συγκρότημα που όλοι λατρεύουν να μισούν τον τελευταίο καιρό. Ντημπέιτ: ήταν ή δεν ήταν βλασφημία αυτό που έκαναν; Δίκαια τις μπαγλαρώσανε και θέλουν να τις βγάλουν στην πλατεία του χωριού με πίσσα και πούπουλα; Κι εδώ κολλάς, γιατί πιθανότατα μόλις αφεθούν, θα κάνουν συναυλία οι ίδιες στην πλατεία καλυμμένες με πίσσα και πούπουλα.
Τι κάνανε: τρεις γυναίκες όρμηξαν ένα πρωί σε μια εκκλησία φορώντας μάσκες, υποκλίθηκαν μπροστά στη Παναγιά και άρχισαν να τραγουδάνε μια δέηση στο όνομά της, να διώξει τον Πούτιν από την Ρωσία. Αν όχι η Μητέρα, κάποιος σίγουρα θα τις άκουγε.
Καλώς ή κακώς, η τέχνη ήταν πάντα παρεξηγημένη. Κακώς, γιατί υπάρχουν ακόμα στενόμυαλα άτομα που είναι έτοιμοι να αφορίσουν το οτιδήποτε. Καλώς, γιατί έτσι μένει περισσότερο underground πράμα να εκτιμήσουμε οι υπόλοιποι. Και δεν είναι μικρό κατόρθωμα να σοκάρεις ειλικρινά την κοινή γνώμη. Στη δεκαετία του ’70 ο Τζον Γουώτερς έκανε το Pink Flamingos που είχε την Divine να τρώει το πουπού ενός σκύλου. Το 2011 είχε το Human Centipede 2, που ακόμα να το χωνέψει ο εγκέφαλός μου ότι βρήκε παραγωγό. Το δε πρώτο ήταν μια σάτιρα των εμμονών της μικροαστικής Αμερικής, το δεύτερο μια γκροτέσκα απεικόνιση του παιδικού τραύματος ενός ολλανδού που κυκλοφορεί παντού με καουμπόικο καπέλο.
Το 1998, η Τόρι Έιμος είχε τραγουδήσει πως "ουρλιάζουμε μες στις εκκλησίες, γιατί να μην είναι όμορφο αυτό;" Και είχε απόλυτο δίκιο. Ποιος θα κρίνει ποιο ουρλιαχτό είναι καλύτερο (και πιο ειλικρινές), της θεούσας γριάς ή το "Παναγία μου διώξε τον Πούτιν"; Δέηση το ένα, δέηση το άλλο. Θα μου πεις ντροπή μες στη εκκλησία, βλάσφημες ρωσίδες. Ε και; Το βλάσφημο δεν είναι κακό, και δεν είναι επικίνδυνο. Το βλάσφημο είναι άλλη μια άποψη που έχει δικαίωμα να ακουστεί, γιατί αν κυκλοφορούνε φήμες πως η Χ.Α. προτείνει ευθανασία των ατόμων με ειδικές ανάγκες, μια φεμινίστρια στην εκκλησία δεν θα κάνει και τόσο κακό.
Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: πολύ κακό για το τίποτα; Γιατί τόση μανία και ενδεχόμενη ποινή μέχρι εφτά χρόνια; Μπορούσαν να τις πετάξουν έξω, να τις σύρουν ως το τμήμα, ΕΣΤΩ να πληρώσουν οι άντρες τους εγγύηση –δεν ήταν αντιφεμινιστικό σχόλιο αυτό– και όλα νορμάλ. Αλλά όχι, δεν τραγούδησαν ένα οποιοδήποτε τραγούδι, ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι που ενόχλησε και το ζήτημα φούσκωσε σαν κόκκινο μπαλόνι. Ήδη έχουν αρχίσει να συγκρίνουν το όλο θέμα με τις δίκες του Στάλιν, και αν ακόμα δεν κατάλαβες πού το πάω, λέω πως το καθεστώς μας αυτή τη στιγμή τυπικά δεν πιάνει μία μπρος στο τριμπούρδελο που συμβαίνει στο βορρά.
Αυτό που οι άνθρωποι, ειδικά οι κλειστόμυαλοι, για να μην πω πάλι τη λέξη από χ και με βρίζουν, δεν θέλουν να δεχτούν είναι πως ο σκοπός της τέχνης είναι η έκφραση, η κινητοποίηση. Αυτό που έκαναν οι Pussy Riot είναι τέχνη. Παραβατική, υπερβατική, πες την όπως θες, μα δεν μπορείς να κατηγορήσεις τρεις γυναίκες επειδή εκφράζονται, αγαπούν την πατρίδα τους, και ίσως επιζητούν και λίγη προσοχή.
Κι όταν λέμε πούσι εννοούμε το ρωσικό φεμινιστικό πανκ συγκρότημα που όλοι λατρεύουν να μισούν τον τελευταίο καιρό. Ντημπέιτ: ήταν ή δεν ήταν βλασφημία αυτό που έκαναν; Δίκαια τις μπαγλαρώσανε και θέλουν να τις βγάλουν στην πλατεία του χωριού με πίσσα και πούπουλα; Κι εδώ κολλάς, γιατί πιθανότατα μόλις αφεθούν, θα κάνουν συναυλία οι ίδιες στην πλατεία καλυμμένες με πίσσα και πούπουλα.
Τι κάνανε: τρεις γυναίκες όρμηξαν ένα πρωί σε μια εκκλησία φορώντας μάσκες, υποκλίθηκαν μπροστά στη Παναγιά και άρχισαν να τραγουδάνε μια δέηση στο όνομά της, να διώξει τον Πούτιν από την Ρωσία. Αν όχι η Μητέρα, κάποιος σίγουρα θα τις άκουγε.
Καλώς ή κακώς, η τέχνη ήταν πάντα παρεξηγημένη. Κακώς, γιατί υπάρχουν ακόμα στενόμυαλα άτομα που είναι έτοιμοι να αφορίσουν το οτιδήποτε. Καλώς, γιατί έτσι μένει περισσότερο underground πράμα να εκτιμήσουμε οι υπόλοιποι. Και δεν είναι μικρό κατόρθωμα να σοκάρεις ειλικρινά την κοινή γνώμη. Στη δεκαετία του ’70 ο Τζον Γουώτερς έκανε το Pink Flamingos που είχε την Divine να τρώει το πουπού ενός σκύλου. Το 2011 είχε το Human Centipede 2, που ακόμα να το χωνέψει ο εγκέφαλός μου ότι βρήκε παραγωγό. Το δε πρώτο ήταν μια σάτιρα των εμμονών της μικροαστικής Αμερικής, το δεύτερο μια γκροτέσκα απεικόνιση του παιδικού τραύματος ενός ολλανδού που κυκλοφορεί παντού με καουμπόικο καπέλο.
Το 1998, η Τόρι Έιμος είχε τραγουδήσει πως "ουρλιάζουμε μες στις εκκλησίες, γιατί να μην είναι όμορφο αυτό;" Και είχε απόλυτο δίκιο. Ποιος θα κρίνει ποιο ουρλιαχτό είναι καλύτερο (και πιο ειλικρινές), της θεούσας γριάς ή το "Παναγία μου διώξε τον Πούτιν"; Δέηση το ένα, δέηση το άλλο. Θα μου πεις ντροπή μες στη εκκλησία, βλάσφημες ρωσίδες. Ε και; Το βλάσφημο δεν είναι κακό, και δεν είναι επικίνδυνο. Το βλάσφημο είναι άλλη μια άποψη που έχει δικαίωμα να ακουστεί, γιατί αν κυκλοφορούνε φήμες πως η Χ.Α. προτείνει ευθανασία των ατόμων με ειδικές ανάγκες, μια φεμινίστρια στην εκκλησία δεν θα κάνει και τόσο κακό.
Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: πολύ κακό για το τίποτα; Γιατί τόση μανία και ενδεχόμενη ποινή μέχρι εφτά χρόνια; Μπορούσαν να τις πετάξουν έξω, να τις σύρουν ως το τμήμα, ΕΣΤΩ να πληρώσουν οι άντρες τους εγγύηση –δεν ήταν αντιφεμινιστικό σχόλιο αυτό– και όλα νορμάλ. Αλλά όχι, δεν τραγούδησαν ένα οποιοδήποτε τραγούδι, ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι που ενόχλησε και το ζήτημα φούσκωσε σαν κόκκινο μπαλόνι. Ήδη έχουν αρχίσει να συγκρίνουν το όλο θέμα με τις δίκες του Στάλιν, και αν ακόμα δεν κατάλαβες πού το πάω, λέω πως το καθεστώς μας αυτή τη στιγμή τυπικά δεν πιάνει μία μπρος στο τριμπούρδελο που συμβαίνει στο βορρά.
Αυτό που οι άνθρωποι, ειδικά οι κλειστόμυαλοι, για να μην πω πάλι τη λέξη από χ και με βρίζουν, δεν θέλουν να δεχτούν είναι πως ο σκοπός της τέχνης είναι η έκφραση, η κινητοποίηση. Αυτό που έκαναν οι Pussy Riot είναι τέχνη. Παραβατική, υπερβατική, πες την όπως θες, μα δεν μπορείς να κατηγορήσεις τρεις γυναίκες επειδή εκφράζονται, αγαπούν την πατρίδα τους, και ίσως επιζητούν και λίγη προσοχή.
Το βλάσφημο δεν είναι κακό, και δεν είναι επικίνδυνο. Το βλάσφημο είναι άλλη μια άποψη που έχει δικαίωμα να ακουστεί.
