Η φτώχεια φέρνει γκρίνια

«Τι μπούρδες λες;» ήταν η φράση με την οποία μια φίλη κάποτε ξεκινούσε σχεδόν κάθε κουβέντα με τον σύντροφό της- ή με τον γκόμενό της, όπως λένε οι πιο μπρουτάλ. Ήταν λίγο πριν χωρίσουν, σε αυτή την περίοδο κατά την οποία ό,τι και αν πει ο άλλος σε εκνευρίζει και θεωρείς ότι στρέφεται λίγο εναντίον σου.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ η αιτία των καυγάδων δεν είναι η ερωτική πλήξη, αλλά η "φτώχια", που, όπως λέει ο σοφός λαός, φέρνει γκρίνια. Η προεδρία Βενιζέλου, η οποία ξεκίνησε ακριβώς σε μία εποχή που οι ψηφοφόροι του κινήματος ζητούσαν απεγνωσμένα κάτι καινούριο και ακριβώς μετά από τους χειρισμούς του ως υπουργού Οικονομικών, υπήρξε αναμφισβήτητο πολιτικό λάθος.

Ένα λάθος που θα μπορούσε να προλάβει οποιοδήποτε έχει μεγαλύτερη λογική από ό,τι φιλοδοξία.

Στο λάθος αυτό συμπαρασύρθηκαν ελέω «αυτοματοποιημένων διαδικασιών διαδοχής» και οι δελφίνοι (Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδης, Λοβέρδος) και τώρα προσπαθούν να ξεμπλέξουν. Άλλος λουφάζει, άλλη πάει στην Κομισιόν και άλλος λέει να τσαμπουκαλευτεί.

Το να ανταλλάσσουν ο Πρόεδρος και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ενός κόμματος αντεγκλήσεις του τύπου «-Άντε στο διάολο- Εσύ να πας» είναι μάλλον πρωτότυπη μέθοδος επικοινωνίας και συνεργασίας εντός μιας πολιτική παράταξης- μένει να φανεί αν θα είναι και εποικοδομητική.

Άλλωστε στον ίδιο πολιτικό χρόνο ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αρπάχτηκε και με τον Γιάννη Στουρνάρα, έναν αρκετά χαμηλών τόνων άνθρωπο, κατηγορώντας τον για μυστικές (;) επαφές με δημοσιογράφους. Πολλά μπορεί να ειπωθούν για να δικαιολογήσουν τις τεταμένες σχέσεις εντός του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος, αλλά το πολιτικό συμπέρασμα είναι ένα:

Ή το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί με απόφαση της ηγετικής του ομάδας η οποία θα διατηρήσει έτσι ένα μίνιμουμ πρωτοβουλιών ή θα διαλυθεί από μόνο του και τα υπόλοιπα θα τα διαβάζουμε στις πολιτικές βιογραφίες των πρώην υπουργών. Αν με ρωτάτε, θα επιθυμούσα μάλλον το δεύτερο, καθώς θεωρώ ότι θα έχει περισσότερη πλάκα.

Μέχρι να πάρουν κάποια από τις δύο αποφάσεις στην Ιπποκράτους, έχω πάντως καθίσει αναπαυτικά και είμαι έτοιμος να διασκεδάσω με νέα ξεκατινιάσματα «των συντρόφων» που αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό (και όχι για τίποτα καρέκλες…).