Το σύνδρομο Αβρίλ Λαβίν

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Μιας και έχω να δω ειδήσεις πάνω από μια βδομάδα και η ζέστη έχει κάνει τους περισσότερους να ξεχάσουν τη κρίση και τα μνημόνια και να τρέχουν στις παραλίες μπας και τους κάνει ρεπορτάζ το Σταρ, θα πάω με το ρεύμα.

Περνώντας τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου τρολάροντας το φέισμπουκ για ηλίθια πράγματα, τελευταία πέφτω συνέχεια σε αδιέξοδο. Και όταν λέω αδιέξοδο, εννοώ τους τοίχους γυναικών που έχουν φτάσει επίπεδα celebrity από την προσοχή που τους δίνουν. Το ξέρεις ότι κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται έτσι, κανείς δεν ξυπνάει μια μέρα στα τέσσερα και λέει "Χμ, είμαι πολύ γαμάτος τελικά, ώρα να πάω στον παιδικό σταθμό και να ποζάρω πάνω στην κούνια, να δείξω και χειλάκια, θα είμαι ΣΕΞΙ". Όχι, αυτή η μετάβαση γίνεται στα δεκατέσσερα, που τα κορίτσια αρχίζουν να βγάζουν βυζιά.

Όσο κι αν θέλω να λέω πως ο Φρόιντ είναι απαρχαιωμένος, κάθε μέρα αποδεικνύεται πως είχε απόλυτο δίκιο. Μια μικρή ανάλυση:

Φωτογραφία κοπέλας με φόντο κάτι σεμεδάκια στο σπίτι της γιαγιάς: "Κοιτάξτε την νέα μου τρέσα το νέο μου μαλλί lol" πριν 3 λεπτά.
 Ο Χοντρός Παρθένος και 20 άλλοι δήλωσαν ότι τους αρέσει αυτό.
 
Αυτό. Αυτό το μαλλί; Αυτό το συμβάν; Αυτό το μ**νί; Ό,τι κι αν είναι αυτό που τους άρεσε, το στολίζουν, το γιορτάζουν και το πιέζουν να συνεχίσει. Σε δύο μέρες θα μπει καινούρια τρέσα, καινούριο μπλουζάκι, καινούριο φλογερό κραγιόν που μπορεί να δώσει στον Μήτσο εξάνθημα.

Κι αυτό είναι το λιγότερο. Ιούλιο μήνα έχουμε, η ημιδιάσημη γκόμενα πρέπει καθημερινά να δίνει το στίγμα της, για να γλυτώσει απ’ τον κόπο τους παπαράτσι, πού να τρέχουν κι αυτοί μες στη ζέστη. "Βρίσκομαι στο καφέ μπαρ, βρίσκομαι στη παραλία, βρίσκομαι στο αμάξι του Γιάννη και μου τον σφυράει στα γρήγορα", σναπ και μια φωτογραφία ούμπερ-κοντινό το πουλί του Γιάννη με εφτά φίλτρα στο instagram και επικεφαλίδα "Η αγάπη δεν άργησε μια μέρα…. Άργησε είκοσι χρόνια.. ♥". Το οποίο είναι αρκετά πρωτότυπο κόνσεπτ, το πολύ να βγάλει καμιά θολή φωτογραφία το ιδρωμένο χέρι του Γιάννη να αγγίζει δειλά τα ακροδάχτυλά της μ’ ένα γκέι ροζ φίλτρο από πάνω.

Και μετά θα ρωτάει γιατί ο Γιάννης δεν την πήρε τηλέφωνο ξανά! "Μα έκανα κάτι λάθος; Ήμουν κακή; Δεν έκανα σωστά αποτρίχωση; Του λέρωσα το κάθισμα;" Όχι, απλά έβγαλες απ’ το βρακί σου δύο πλοκάμια, του έσφιξες τον λαιμό και τον στραγγάλισες –και δεν εννοώ με τον σέξι τρόπο. Σέξι είναι όταν το κάνεις μόνος σου και ο κίνδυνος του θανάτου σε εξιτάρει. Να σας γίνει μάθημα, κυρίες, το tentacle porn μας αρέσει μόνο όταν έχουμε κλειδώσει την πόρτα μας, έχουμε χαρτομάντηλα πρόχειρα και το ‘χουμε πάρει απόφαση ότι θα βουτήξουμε στα σκοτεινά απόψε.

Άρα τι ακολουθεί μετά; Η κλάψα. Oh, I just died in your arms tonight, θα ποστάρει και οι γαμπροί της Πηνελόπης αποκάτω θα κάνουν like. Μετά θα παίξει λίγο Οικονομόπουλος για τα πιο λαϊκά παιδιά, μετά θα βγάλει και μια φιλοσοφία ζωής, η γυναίκα, σαν άλλη Κάρι Μπράντσω.

"Τι είναι προτιμότερο, να δώσεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά και να το μετανιώσεις, ή να γυρίσεις την πλάτη και να μετανιώνεις γι’ αυτό που δεν έκανες;"
 
Θα σου πω τι είναι προτιμότερο. Προτιμότερο είναι να γυρίσεις την πλάτη και να σου δώσω μία στον ποπό να στρώσεις.

Κι εκεί είναι το σημείο που θα αρνηθεί τους άντρες, που ανέχτηκε πια αρκετά. Πλέον, έχει αυτή τον έλεγχο της ζωής της.

"Τέρμα πια τα παιχνίδια… αυτά είναι για παιδιά, κι εσύ είσαι παιδί, κι εγώ με παιδιά δεν ασχολούμαι… Να βρεις νηπιαγωγό."
 Ο Ξαναμμένος Τεφατζής και 38 άλλοι δήλωσαν πως τους αρέσει αυτό.

Μα λίγο καιρό μετά, κάτι θ’ αλλάξει στον τόνο της Ενδυναμωμένης Γυναίκας. Η πίκρα θ’ αρχίσει να διαλύεται αργά, σαν κύβος ζάχαρης σ’ ένα ποτήρι δροσερό νερό, θα γίνει το πιο γλυκό ζαχαρόνερο… Θα ‘χει βρει τον έρωτα ξανά. Γνώρισε κάποιον νέο, που θα είναι ο μοναδικός. Η ελπίδα θα φανεί πάλι στο προφίλ της. "I wanna DANCE, and LOVE, and DANCE…… AGAIN!"

Πόσο όμως να κρατήσει ακόμα ένας έρωτας του καλοκαιριού; (Όσο χρειάζεται ο Γιάννης 2.0 να στον σφυρίξει γρήγορα στο αυτοκίνητό του και να απαθανατίσεις τη στιγμή.) Η θλίψη θα την κατακλύσει ξανά, θα ορκιστεί πως δεν θα ξαναζήσει έτσι, πως η ζωή επιφυλάσσει καλύτερα πράγματα γι’ αυτήν. "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο… Ποιος είναι όμως αυτός…;" Και ξανά, και ξανά.

Και αναρωτιέμαι, αυτό το ζεστό απόγευμα, μπροστά στο λάπτοπ μου –ποιος ευθύνεται για την ζωή αυτής της γυναίκας; Οι κακές επιλογές της, η ανικανότητα να μάθει απ’ τα λάθη της, ή αυτοί που συνεχίζει να τους αρέσει αυτό;