Ζητούνται "για τα δύσκολα"

Το «δεν είναι όλοι για τα δύσκολα», που είπε ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου σχολιάζοντας την παραίτηση του μέχρι πρότινος υφυπουργού Εργασίας Νικολόπουλου, μήπως τελικά αφορά την ίδια την κυβέρνηση;

Τα μέλη της Κυβέρνησης τα επιλέγουν οι επικεφαλής των κομμάτων. Κρίνουν τους ανθρώπους τους κάνουν την ανάλογη πρόταση και αφού καταλήξουν οι δύο πλευρές ότι συμφωνούν, γίνεται η ανάθεση της θέσης στον ενδιαφερόμενο. Αυτονόητη επιμέλεια είναι αυτή που επιβάλει να έχει κανείς εξακριβώσει ότι το πρόσωπο που πρόκειται να τιμηθεί με κυβερνητική θέση, έχει πλήρως αντιληφθεί τα καθήκοντά του και μπορεί να τα φέρει εις πέρας.

Ίσως πάλι να είμαι αφελής και οι αναθέσεις καθηκόντων σε μία κυβέρνηση να γίνονται αυστηρά με κίνητρα εσωκομματικών ισορροπιών.

Ας πούμε, φανταστείτε τον παρακάτω διάλογο.  

«Ο Κώστας πρόεδρε θα δυσαρεστηθεί πολύ με αυτή την τοποθέτηση».
«Θα δυσαρεστηθεί ε; Και τι να κάνω;»
«Να βάλεις εκεί τον Μιχάλη που είναι και φρέσκος και άκαυτος στον κόσμο και έχει όλα τα χρόνια μπροστά του».
«Ε, ας βάλουμε τον Μιχάλη. Τον Κώστε όμως;». 
«Ε, κάτι θα βρεθεί και για τον Κώστα».

Φίλος του Ιοβόλου γνώρισε σήμερα τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού κ. Κώστα Τζαβάρα στο πλαίσιο της γνωριμίας του πολιτικού με τους δημοσιογράφους που καλύπτουν τη θεματολογία του νέου του πόστου. Πέρα από τις υπερβολές του αστεϊσμού, ο Ιοβόλος είναι πεπεισμένος πως ο κ. Τζαβάρας βρέθηκε στον Πολιτισμό ακριβώς με τη διαδικασία που περιγράφηκε παραπάνω.

Το μόνο διασκεδαστικό της σημερινής συνάντησης, αν τα πράγματα μου μεταφέρθηκαν ακριβώς, ήταν ότι όλοι αυτοί οι κουλτουριάρηδες ψηλομύτηδες δημοσιογράφοι έπρεπε να υποστούν τον σημερινό τιμονιέρη του πολιτισμού- και μέχρι πρότινος παμπόνηρο επαρχιώτη δικηγόρο- να τους επαναλαμβάνει πως θα κινητοποιήσει τις «υπερεσίες» (sic), χωρίς να μπορούν να πουν τίποτα για αυτόν τον “βιασμό της ελληνικής γλώσσας” (oh, mon dieu!).

Όχι Νικολόπουλος και Τζαβάρας δεν είναι ίδιες περιπτώσεις. Όπως και οι υπουργικές τους θέσεις δεν είναι παρόμοιες. Εγώ, αν ήμουν στη θέση του κ. Νικολόπουλου, με μεγάλη πιθανότητα να με μαυρίσουν στις επόμενες εκλογές λόγω της λαίλαπας των αντιεργατικών μέτρων που προφανώς έρχονται, θα ανησυχούσα περισσότερο αν έβλεπα το όλο κυβερνητικό σχήμα ασυντόνιστο. Ο άλλος τι μπορεί να πάθει; Άντε να του μαζευτούν οι συμβασιούχοι στην Μπουμπουλίνας και να ζητούν μονιμοποίηση.

Τώρα το πώς οι άνθρωποι αυτοί που δεν καταφέρνουν να βρουν ανάμεσα σε μύριους όσους ενδιαφερόμενους τους στοιχειωδώς κατάλληλους (με το «στοιχειωδώς» εννοώ εκείνους που δεν θα είναι άμεσα προφανές ότι είναι ακατάλληλοι) θα είναι αποτελεσματικοί ως κυβέρνηση σε μια τέτοια συγκυρία για τη χώρα, μένει για εμένα άλυτο μυστήριο.