Ίσκιος παχύς, αδιαπραγμάτευτος

Επηρεασμένος από αυτό εδώ το δημοσίευμα του In2life βυθίστηκα σε ορισμένες σκέψεις.  

Λοιπόν όταν ήμουν πιτσιρικάς, τα μεσημέρια του Καλοκαιριού κυλούσαν με ένα τρόπο που τώρα μου μοιάζει ιδανικός. Μετά το φαγητό, άραζα στο κρεβάτι του μπαλκονιού-κρεβάτι του σπιτιού που με φιλοξενούσε στη Μήλο, και διάβαζα παλιά τεύχη από «Τανκς», «Κράνος», «Δράση» και Μίκυ Μάους που περιείχε η… εξοχική βιβλιοθήκη του ξαδέλφου. Το ελαφρύ αεράκι μας φυσούσε, και καμιά φορά μας κοίμιζε μέχρι να έρθει η ώρα για το απογευματινό μπάνιο στη θάλασσα.

Τότε, δεν έβλεπα τίποτε ιδανικό σε αυτό που συνέβαινε τις ώρες που αναγκαστικά έπρεπε «να ησυχάζουμε» περιμένοντας το απόγευμα και τις «κανονικές» δραστηριότητες.

Τώρα, τα μεσημέρια του καλοκαιριού τα περνάω σε ένα γραφείο με φως νέον πάνω από το κεφάλι μου και τον ρόγχο ενός ημιτεμπέλικου air condition που αδυνατεί να φέρει τη θερμοκρασία σε επιθυμητά επίπεδα. Οι φάτσες δε των περισσότερων από τους συναδέλφους δείχνουν ξεκάθαρα ότι θα προτιμούσαν να είναι κάπου αλλού, πράγμα που ρίχνει ασταμάτητα το ηθικό μου.

Λες ρε παιδί μου, σκεφτόμουν, μετά από κάποια χρόνια να σκέφτομαι με νοσταλγία ακόμη και τα τωρινά χρόνια που μου φαίνονται δυσβάσταχτα σε σχέση με την ξενοιασιά της παιδικής μου ηλικίας;

Μόνο και μόνο για αυτό, μια μηχανή του χρόνου θα μπορούσε να είναι και μηχανή ευτυχίας.

Κάθε φορά που θα ήσουν πεσμένος, θα έτρεχες για λίγο 15-20 χρόνια μπροστά και αμέσως το προ ολίγον παρόν σου θα γινόταν μια ευχάριστη ανάμνηση που θα παρακαλούσες να επιστρέψει. Μετά θα γύριζες στην «ανάμνηση», ευτυχισμένος που καταφέρνεις το ακατόρθωτο: να ζήσεις το παρόν σε συνθήκες νοσταλγίας.

Οι μηχανές του χρόνου δεν υπάρχουν όμως, και τα ακατόρθωτο δεν καταφέρνονται. Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι νιώθει το οικονομικό (ή όποιο άλλο) επιτελείο της κυβέρνησης παραμονές της «διαπραγμάτευσης» με την Τρόικα.

Εμείς θα εκθέσουμε το ωραίο ευχολόγιο που έχουμε ετοιμάσει και οι άνθρωποι λογικά θα θαυμάσουν τη φαντασία μας. «Μπράβο μίστερς. Ωραίο θα ήταν να μπορούσαν να γίνουν έτσι τα πράγματα, αλλά σε αυτήν την πραγματικότητα δεν γίνεται. Μπορείτε να διαλέξετε: ή θα ζήσετε στη φαντασιακή κατάσταση που δεν κόβετε μισθούς, συντάξεις και δεν κάνετε απολύσεις, ή θα επιστρέψετε στην πραγματικότητα της Κομισιόν, των δόσεων και των τόκων. Α, και της ύφεσης του 9,5%».

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί θα ξεροκαταπιούν και θα αρχίσουν να επεξεργάζονται ένα τρόπο για να σερβίρουν καλυμμένα στο πόπολο την ιστορική αποτυχία. Μάλιστα, στο παιχνίδι αυτό θα βάλουν και τους τροϊκανούς: σας παρακαλούμε δώστε μας κάτι να φανεί ότι είχαμε έστω μια μικρή επιτυχία. Αλλιώς, σε δύο- τρεις μήνες θα φύγουμε εμείς και θα έρθει ο άλλος ο μπαμπούλας με τις μονομερείς καταγγελίες.

Και τότε θα ανακοινώσουν την επιμήκυνση για ένα χρόνο ή για «1+1 χρόνο». Εν τω μεταξύ, όμως θα έχουν φτάσει σε όλους τα τρελά εκκαθαριστικά της εφορίας και από Οκτώβρη βλέπω και πάλι όλο τον κόσμο στους δρόμους, απεργίες κλπ κλπ.

Τότε θα σας πω μια ιστορία για το πώς περνούσα το Φθινόπωρο όταν ήμουν μικρός.