Σοκ και χρέος
Το "θρίλερ" των τελευταίων εκλογών ήταν, όπως όλα τα σύγχρονα θρίλερ, προβλέψιμο και βασισμένο σε μοτίβα που έχουμε δει και ξαναδεί. Πάμε να μοιράσουμε ρόλους;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει ο Θοδωρής Διάκος
Να πω ότι είμαι σοκαρισμένος; Οκέι, να το πω. Θα το εννοώ; Δεν ξέρω. Ποιος πίστευε ειλικρινά μέσα του ότι θα άφηναν τον Τσίπρα να κάνει κυβέρνηση; Τόση προπαγάνδα είχα να δω από τότε που θέλανε να διώξουν την Ορθούλα από το Survivor.
Άρα, πάει, το ζήσαμε κι αυτό το θρίλερ, κι ας είχε περισσότερα χασμουρητά κι από ταινία του Αγγελόπουλου. Κι επειδή πέρασαν μήνες από τον θάνατό του, αυτό το αστείο δεν είναι πλέον κακόγουστο. Όπως όλα τα σύγχρονα θρίλερ, ήταν προβλέψιμο, και βασιζόταν σε μοτίβα που έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά.
Ήταν ξανά μια πάλη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις. Δικομματισμός και πάλι δικομματισμός. Θα μου πεις αυτή τη φορά ήταν κάτι καινούριο, αλλά πόσο καιρό μπορεί να μείνει κάτι φρέσκο σ’ αυτήν τη χώρα; Ούτε ένας μήνας δεν είχε περάσει και ο κόσμος από εκεί που έλεγε "ο Τσίπρας θα μας σώσει", το γύρισαν σε "ο Τσίπρας θα μας τα κάνει χειρότερα". Ίσως να τα έκανε χειρότερα. Ίσως να είμαστε απλά χέστηδες. Ίσως πάλι να βλέπουμε πολλή τηλεόραση και να έχει επηρεάσει την κριτική σκέψη που μας δίδαξαν στο σχολείο. Ίσως, κυράτσες και μαλάκες, να τσιρίζουμε όλη μέρα πως θέλουμε αλλαγή και η ιδέα της αλλαγής να μας φρικάρει.
Είχαμε τουλάχιστον ανερχόμενες δυνάμεις, δε λέω. Που τα πήγαν και καλά. Ασχέτως του τι πρεσβεύουν και ποιο αρχέτυπο ακολουθούν και αν οι μόνες διαφορές τους είναι στη σημειολογία. Και μετά υπάρχει η Χρυσή Αυγή. Που δεν θα πω τίποτα, γιατί ήταν μέσα στα αναμενόμενα της πλοκής του θρίλερ. Αίμα θέλατε, αίμα θα δείτε.
Και δε γίνεται και θρίλερ χωρίς εξιλαστήριο θύμα. Θα μπορούσα να μιλάω για τον Καρατζαφέρη, αλλά αυτός έχασε το street cred του πριν καιρό. Θα μπορούσα να μιλάω για το ΚΚΕ που από εκεί που ήταν τρίτο κόμμα και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του (λέμε τώρα), έπεσε στα τάρταρα κι όλοι το λένε ψόφιο. Και είναι ψόφιο. Γιατί όταν καταλήγεις οι ψηφοφόροι σου να πηγαίνουν στον Σύριζα (ή, θου κύριε, αλλού), όσο κι αν κράζει η Παπαρήγα το twitter, κάτι φταίει. Πάντα κάτι έφταιγε, αλλά κάνουμε τα στραβά μάτια, δε κοιτάμε λίγο που την επιχειρηματολογία μας την ακολουθεί μονίμως ένα "Ε! Είσαι ηλίθιος! Ψήφισέ με! Εγώ ειμί το φως το αληθινό, μαδαφάκα!". Κάτι φταίει και πέφτεις και άντε να ξανασηκωθείς μετά.
Αλλά στο τέλος παίζει το πιο σταθερό μοτίβο απ’ όλα, το μοτίβο που έχει στηρίξει όλα τα θρίλερ –το μοτίβο του ηλίθιου Έλληνα. Αυτού που του δίνουν έναν σκασμό επιλογές, και πάλι θα διαλέξει την πιο ηλίθια. Αν η Μέρκελ είχε μαχαίρι, ο Έλληνας θα ήταν η ξανθιά με την σιλικόνη που τρέχει να κρυφτεί στο υπόγειο. Ακούω από όλους, πολιτικούς και πολίτες, να λένε για συνειδητοποίηση. Πού στο διάολο την είδες την συνειδητοποίηση, με αποχή 40%; Γαμώ τη ψυχή μου δηλαδή, ψήφισε Οικολόγους Πράσινους και Κόμμα Ελλήνων Πειρατών, να δείξουμε τουλάχιστον ότι έχουμε άποψη. Πού στο διάολο την είδες την συνειδητοποίηση όταν πας και βγάζεις πάλι πρώτο κόμμα αυτούς που πριν έναν χρόνο έβριζες ότι σε έφεραν μέχρι εδώ, που σε έκαναν περίγελο του κόσμου; Και, εν τέλει, πού στο διάολο είδες την συνειδητοποίηση όταν λες πως θα το καταπιούμε κι αυτό και θα κάνουμε κουράγιο;
Εγώ αυτό το λέω παραίτηση, μια φορά.
Να πω ότι είμαι σοκαρισμένος; Οκέι, να το πω. Θα το εννοώ; Δεν ξέρω. Ποιος πίστευε ειλικρινά μέσα του ότι θα άφηναν τον Τσίπρα να κάνει κυβέρνηση; Τόση προπαγάνδα είχα να δω από τότε που θέλανε να διώξουν την Ορθούλα από το Survivor.
Άρα, πάει, το ζήσαμε κι αυτό το θρίλερ, κι ας είχε περισσότερα χασμουρητά κι από ταινία του Αγγελόπουλου. Κι επειδή πέρασαν μήνες από τον θάνατό του, αυτό το αστείο δεν είναι πλέον κακόγουστο. Όπως όλα τα σύγχρονα θρίλερ, ήταν προβλέψιμο, και βασιζόταν σε μοτίβα που έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά.
Ήταν ξανά μια πάλη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις. Δικομματισμός και πάλι δικομματισμός. Θα μου πεις αυτή τη φορά ήταν κάτι καινούριο, αλλά πόσο καιρό μπορεί να μείνει κάτι φρέσκο σ’ αυτήν τη χώρα; Ούτε ένας μήνας δεν είχε περάσει και ο κόσμος από εκεί που έλεγε "ο Τσίπρας θα μας σώσει", το γύρισαν σε "ο Τσίπρας θα μας τα κάνει χειρότερα". Ίσως να τα έκανε χειρότερα. Ίσως να είμαστε απλά χέστηδες. Ίσως πάλι να βλέπουμε πολλή τηλεόραση και να έχει επηρεάσει την κριτική σκέψη που μας δίδαξαν στο σχολείο. Ίσως, κυράτσες και μαλάκες, να τσιρίζουμε όλη μέρα πως θέλουμε αλλαγή και η ιδέα της αλλαγής να μας φρικάρει.
Είχαμε τουλάχιστον ανερχόμενες δυνάμεις, δε λέω. Που τα πήγαν και καλά. Ασχέτως του τι πρεσβεύουν και ποιο αρχέτυπο ακολουθούν και αν οι μόνες διαφορές τους είναι στη σημειολογία. Και μετά υπάρχει η Χρυσή Αυγή. Που δεν θα πω τίποτα, γιατί ήταν μέσα στα αναμενόμενα της πλοκής του θρίλερ. Αίμα θέλατε, αίμα θα δείτε.
Και δε γίνεται και θρίλερ χωρίς εξιλαστήριο θύμα. Θα μπορούσα να μιλάω για τον Καρατζαφέρη, αλλά αυτός έχασε το street cred του πριν καιρό. Θα μπορούσα να μιλάω για το ΚΚΕ που από εκεί που ήταν τρίτο κόμμα και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του (λέμε τώρα), έπεσε στα τάρταρα κι όλοι το λένε ψόφιο. Και είναι ψόφιο. Γιατί όταν καταλήγεις οι ψηφοφόροι σου να πηγαίνουν στον Σύριζα (ή, θου κύριε, αλλού), όσο κι αν κράζει η Παπαρήγα το twitter, κάτι φταίει. Πάντα κάτι έφταιγε, αλλά κάνουμε τα στραβά μάτια, δε κοιτάμε λίγο που την επιχειρηματολογία μας την ακολουθεί μονίμως ένα "Ε! Είσαι ηλίθιος! Ψήφισέ με! Εγώ ειμί το φως το αληθινό, μαδαφάκα!". Κάτι φταίει και πέφτεις και άντε να ξανασηκωθείς μετά.
Αλλά στο τέλος παίζει το πιο σταθερό μοτίβο απ’ όλα, το μοτίβο που έχει στηρίξει όλα τα θρίλερ –το μοτίβο του ηλίθιου Έλληνα. Αυτού που του δίνουν έναν σκασμό επιλογές, και πάλι θα διαλέξει την πιο ηλίθια. Αν η Μέρκελ είχε μαχαίρι, ο Έλληνας θα ήταν η ξανθιά με την σιλικόνη που τρέχει να κρυφτεί στο υπόγειο. Ακούω από όλους, πολιτικούς και πολίτες, να λένε για συνειδητοποίηση. Πού στο διάολο την είδες την συνειδητοποίηση, με αποχή 40%; Γαμώ τη ψυχή μου δηλαδή, ψήφισε Οικολόγους Πράσινους και Κόμμα Ελλήνων Πειρατών, να δείξουμε τουλάχιστον ότι έχουμε άποψη. Πού στο διάολο την είδες την συνειδητοποίηση όταν πας και βγάζεις πάλι πρώτο κόμμα αυτούς που πριν έναν χρόνο έβριζες ότι σε έφεραν μέχρι εδώ, που σε έκαναν περίγελο του κόσμου; Και, εν τέλει, πού στο διάολο είδες την συνειδητοποίηση όταν λες πως θα το καταπιούμε κι αυτό και θα κάνουμε κουράγιο;
Εγώ αυτό το λέω παραίτηση, μια φορά.
Αν η Μέρκελ είχε μαχαίρι, ο Έλληνας θα ήταν η ξανθιά με την σιλικόνη που τρέχει να κρυφτεί στο υπόγειο.
