#fail

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Διαβάζω Σχολική Παιδαγωγική. Το ξέρω πως είναι ένα είδος ομερτά και δεν κάνει να κράζω άλλους συγγραφείς, αλλά αν έχεις σκοπό να γράψεις ένα κατανοητό βιβλίο για την παιδαγωγική διαδικασία, ίσως να μην έβαζες τη λέξη πλουραλιστικός κάθε πέντε γραμμές. Η λέξη πλουραλιστικός είναι περίεργη, δεν ακούγεται όμορφα, απορώ αν υπάρχουν δέκα άτομα από τους γνωστούς μου που μπορούν να σου εξηγήσουν τι σημαίνει, και μου θυμίζει κόκορες. Έχω πέσει θύμα επίθεσης οργισμένου κόκορα στα εφτά, έχω τραυματική εμπειρία.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ο πλουραλισμός των περιστάσεων που κάνει αναφορές στο "μοντέρνο σχολείο" και τους "νέους τρόπους εκπαίδευσης". Τα νέα δεδομένα λένε πως η ελληνική πραγματικότητα αλλάζει γοργά, πως το σύστημα εκπαίδευσης γίνεται σταδιακά παιδοκεντρικό και ότι οι δάσκαλοι νιώθουν πως κίνητρό τους είναι η ψυχική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Πλουραλισμός από μαλακίες, λέω εγώ. Τόσο στρουθοκαμηλισμό, ούτε νεοδημοκράτης να ‘ταν ο συγγραφέας. Μπορεί να είναι, δεν ξέρω. Ζητώ πλούραλ συγγνώμη.

Και το επικό του ζητήματος: όσο κι αν κράζει το βιβλίο την στείρα αποστήθιση και τους κλειστούς τρόπους διδασκαλίας και τους παραδοσιακούς τρόπους ελέγχου επίδοσης των μαθητών, είμαι σίγουρος πως όταν πάω αύριο να το δώσω, η καθηγήτρια θα έχει βάλει πέντε ερωτήσεις, να διαλέξουμε τις τρεις (πόσο χιπ, πόσο "μοντέρνο σχολείο"), και θα ζητάει να της πούμε πράγματα από το βιβλίο. Αν το κάνει αυτό, μάρτυς μου ο πλουραλισμός παγανιστικών θεοτήτων, θα πάω να της πω "Είσαι κακή καθηγήτρια. Είσαι κακή καθηγήτρια και ο τρόπος εξέτασής σου είναι υποκριτικός". Θα σας πω πώς πήγε αυτό την άλλη βδομάδα.

Το ‘χω πει και θα το ξαναπώ και θα το λέω μέχρι να πεθάνω, που παίζει να γίνει και σύντομα, με τέτοιο πλουραλισμό haters που έχω: το σχολείο είναι σάπιο. Αυτό μ’ έκανε να ακουστώ αναρχικός. Το σχολείο είναι σάπιο γιατί θέτει λάθος στόχους και προσπαθεί να φτάσει εκεί με λάθος διαδικασία. Πρέπει να το γκρεμίσουμε και να το χτίσουμε από την αρχή, και δεν το λέω αυτό γιατί το χαστούκι στην Κανέλλη ήταν και χαστούκι στα ερυθρά αιμοσφαίρια που κουβαλάω, το λέω γιατί είναι πλέον φανερό.

Οι μαθητές περνάνε το Λύκειο μ’ ένα κεφάλι γεμάτο εξειδίκευση και σπάνια συντακτικά φαινόμενα στα Λατινικά, και μπαίνουν σ’ ένα πανεπιστήμιο χωρίς να ξέρουν καν τι σημαίνει ο πλουραλισμός! Χωρίς να μπορούν να συντάξουν μια φυσιολογική παράγραφο. Χωρίς να μπορούν να γράψουν ένα αστείο που να μην ανήκει σε καθημερινή σειρά του Mega. Κι αν θες να έχεις επιρροές από το Mega, τουλάχιστον μάθε να τις χρησιμοποιείς σωστά. Όχι να θεωρείς χιούμορ το να γράφεις "κόζμος" αντί για κόσμος στο twitter. Κόζμος σου επιτρέπεται να πεις μόνο αν είσαι η φίλη μου η Κατ απ’ την Αγγλία που δεν μπορεί να προφέρει ελληνική λέξη αν της βάλεις μαχαίρι στο λαιμό (αλλά της αρέσει πολύ ο γύρος!)

Μια φίλη μου που σπουδάζει στο νηπιαγωγών, μου είχε πει πως για μια εργασία έπρεπε να οργανώσει μια μουσική δραστηριότητα για νήπια, κι έτσι διάλεξε παραδοσιακή κινέζικη μουσική και ντύθηκε κινέζα. "Για βαθμό;!" τη ρώτησα σοκαρισμένος. Γιατί τότε στα μάτια μου αυτό δεν ήταν σοβαρό, αλλά ίσως να ήμουν τυφλός τόσο καιρό. Ίσως αυτό που χρειάζονται τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες είναι να ντυθούν κινέζες, να βάλουν λίγη μουσική και να κάνουν μινιμαλιστικές ζωγραφιές με τέμπερες, γιατί πιο πολλή εμπειρία ζωής κερδίζεις από αυτό!

Πλουραλιστικό ξέσπασμα απόγνωσης: τι στο διάολο τρέχει με τα hashtags; Δεν βγάζει νόημα. Αν κάτι σου φέρνει εμετό, πες ότι σου φέρνει εμετό!