Η Monopoly, εγώ και ο Αλέξης

Όταν ήμουν περίπου 12 χρονών είχαμε πάει με τους γονείς στο εξοχικό κάποιων φίλων τους κάπου στην Στερεά Ελλάδα. Ήταν θυμάμαι μεγάλη η παρέα που έμενε σε εκείνο το σπίτι, στην οποία ήμουν το μόνο πιτσιρίκι. Το Σάββατο το απόγευμα, αφού είχαμε γυρίσει από την μεσημεριανή (και βαρετή) ταβέρνα που ποτέ δεν είχα καταλάβει γιατί οι μεγάλοι την αγαπούσαν τόσο, τρεις μεγάλοι συναίνεσαν στο να παίξουμε μια παρτίδα Monopoly.

Από τότε κυνηγούσα τον κόσμο να παίξει μαζί μου επιτραπέζια και η πεπερασμένη σήμερα monopoly μου φαινόταν πάντα εξαιρετική ιδέα. Οι μεγάλοι συμπαίκτες μου έδειξαν παρόμοιο ενθουσιασμό και είχα την αίσθηση ότι ξεκινήσαμε να παίζουμε από ισότιμη θέση και ότι δεν έκαναν απλώς το χατήρι του πιτσιρικά. Άλλωστε, η σωστή monopoly κρατά κανένα 3ωρο οπότε το «χατήρι» θα έπρεπε να είναι «πολύ χατήρι».

Θυμάμαι ότι όλοι οι παίκτες είχαν εξασφαλίσει διαφόρων χρωμάτων οικόπεδα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μονοπώλιο κανενός σε κάποιο χρώμα και άρα να μην μπορεί κανείς να χτίσει. Μόνη εξαίρεση εγώ που είχα και τα δύο οικόπεδα του μπλε χρώματος (νομίζω ήταν η Επτανήσου και η Κυψέλης). Ενώ τα περισσότερα χρώματα έχουν τρία οικόπεδα, η δική μου ιδιοκτησία είχε μόνο δύο και ήταν τα φθηνότερα όλων.

Συμπτωματικά είχα και ένα οικόπεδο από το κάθε ένα εκ των άλλων χρωμάτων, έτσι κανείς δεν μπορούσε να χτίσει σπίτια και μετά ξενοδοχείο, παρά μόνο εγώ. Αυτό και έκανα. Μπορεί οι περιοχές μου να ήταν οι φθηνότερες και να μου απέδιδαν μόνο ψίχουλα ακόμη και όταν κάποιος από τους αντιπάλους «έπεφτε» πάνω τους, αλλά ήμουν ο μόνος που μπορούσε να έχει κτίσματα. Είχα το μονοπώλιο και- έστω αργά και βασανιστικά- θα έφτανα κάποια στιγμή στη νίκη.

Τα προς αγορά οικόπεδα είχαν εξαντληθεί και είχαμε περάσει στη φάση των ανταλλαγών, όπου το παιχνίδι σου δίνει τη δυνατότητα να ανταλλάξεις με τους συμπαίκτες σου ιδιοκτησίες. Αν δεν συναινούσα εγώ δεν μπορούσε να χτιστεί τίποτα. Οι αντίπαλοί μου με πίεζαν να ανταλλάξω κάποια από τα οικόπεδά μου ώστε να μπορέσουν να χτίσουν και αυτοί. Μετά από έναν-δυο γύρους άρνησής μου οι μεγάλοι άρχιζαν να δυσφορούν ξεκάθαρα. Μετά από έναν ακόμη γύρω με ρώτησαν εκνευρισμένοι «τι θα γίνει;».

Όταν επανέλαβα ότι δεν έχω κανένα λόγο να αλλάξω τακτική, μου απυήθυναν ευθέως αιτιάσεις ότι «δεν είναι αυτό το πνεύμα του παιχνιδιού», ότι «έτσι δεν περνάμε όλοι καλά» και λοιπά τέτοια. Δύο από αυτούς μάλιστα, απείλησαν να σταματήσουν το παιχνίδι αν δεν έβαζα νερό στο κρασί μου. Υπό το βάρος της μη αποδοχής των μεγάλων ενέσκυψα και πούλησα αρκετά από τα οικόπεδά μου. Τελικά οι άλλοι έχτισαν και εγώ έχασα, μια που δεν είχα αρκετά ακριβά οικόπεδα ώστε να χτίσω σπίτια και ξενοδοχείο που θα “δάγκωναν” όποιον έπεφτε επάνω.

Νομίζω ότι περίπου στη θέση που είχα σε εκεινη τη monopoly βρίσκεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και θα βρεθεί ακόμη περισσότερο κατά τη σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα δεχθεί απίστευτές πιέσεις και η βασική κατηγορία που θα του απευθύνεται ώστε να απεμπολήσει την πλεονεκτική θέση που νόμιμα απέκτησε, είναι ότι το παιχνίδι του είναι “unfair”.

Κανείς πλην του Τσίπρα και του Καμμένου δεν θέλει εκλογές. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γιατί θα δουν τα θλιβερά τους ποσοστά τους να υποχωρούν έτι περισσότερο και ΚΚΕ και ΔΗΜ.ΑΡ γιατί θα χάσουν πολύ μεγάλο μέρος (θαρρώ το μεγαλύτερο) της εκλογικής τους δύναμης, το οποίο θα ενισχύσει τον συγγενή χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο μπούφος θα συναινούσε σε κάτι τέτοιο.

Αν τα οικόπεδα επί των οποίων έχει χτίσει ο Αλέξης είναι τώρα «φθηνά», μετά από ενδεχόμενες νέες εκλογές θα γίνουν «φιλέτα». Και όποιος δεν το ξέρει, ή τρέφει αυταπάτες ή παίζει εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.