Ο ρεαλισμός της ουτοπίας

Η πρόταση Τσίπρα για την υποτιθέμενη «κυβέρνησης της αριστεράς» είναι ένας διόλου ευκαταφρόνητος τακτικισμός. Το ξέρουν όλοι ότι δεν γίνεται, αλλά γλυκαίνονται μόνο και μόνο από το ότι δεν φαίνεται τελείως ουτοπικό.

Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι η «ουτοπία» παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του τι θα ψηφίσει κανείς- είτε δια της παρουσίας είτε δια της απουσίας της.

Θεωρώ ότι διάφοροι τύποι γύρω μου καταλαβαίνουν το δίκαιο των αιτημάτων της αριστεράς, αλλά αρνούνται να ενταχθούν σε αυτήν, μια και το πρόγραμμα- σχέδιό της τούς φαίνεται ανεφάρμοστο και ανεδαφικό. Με δυο λόγια, ουτοπικό.

Σκέφτηκα μήπως θα έπρεπε να πω «τους φαινόταν», μια και σήμερα δεν είναι το πιο τρελό σενάριο να εκτοπιστεί από στην τρίτη θέση το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν θεωρώ ότι όσοι ψηφίσουν αριστερά σε αυτές τις εκλογές θα έχουν πραγματικά κοινωνήσει τα πιστεύω της. Μάλλον θα επιλέξουν μια συντεταγμένη διαμαρτυρία, όπως αρμόζει σε νοικοκυραίους ανθρώπους.

Η συντήρηση λοιπόν θα εξακολουθήσει να κατηγορεί την αριστερά για «ουτοπίες» και η αριστερά θα ακολουθεί το παράδειγμά τους απαξιώνοντας ως ανεφάρμοστα κοινωνικά συστήματα που προέρχονται από τον ελευθεριακό σοσιαλισμό και βασίζονται σε τοπικές αυτοδιοικήσεις μικρών κοινοτήτων (γειτονιά, δρόμος κλπ κλπ).

«Αυτά είναι ουτοπίες», μου είπε τις προάλλες αριστερόφρων φίλος στον οποίο εξέθεσα την πολιτική μου θεωρία. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω.

Το κακό με τον «ρεαλισμό» είναι ότι σε περιορίζει σε αυτό που φαίνεται ως εφικτό και έτσι η σκέψη αδυνατεί να τεμπελιάζει στο να αναζητήσει άλλους δρόμους. Το καλό είναι ότι ακόμη και οι «ουτοπίες» οραματίζονται έναν ρεαλισμό άλλο από τον παρόντα.

Μπορεί το τάδε ή το δείνα πολιτικό σύστημα να εξοστρακίζουν για πάντα την φτωχή και ανολοκλήρωτη πολιτική μου θέση (σε μια κρίση ρεαλισμού θα αναγνωρίσω ότι μάλλον έτσι θα γίνει).

Κατά τη γνώμη μου όμως περισσότερη σημασία έχει το ότι ο φορέας της σκέψης της «ανατροπής» ή εν πάση περιπτώσει της σκέψης που θεωρεί ο ίδιος δικαιότερη της σημερινής έχει αμφισβητήσει το αυτονόητο, παρά το ότι οι ομοϊδεάτες του δεν είναι στην εξουσία. Αυτή η διανοητική εγρήγορση της εκάστοτε αμφισβήτησης/ αναζήτησης νομίζω ότι σε κάνει οπωσδήποτε καλύτερο πολίτη αλλά και καλύτερο άνθρωπο.   

Προτιμώ λοιπόν τον χαρακτηρισμό του αιθεροβάμονος, παρά να ψηφίζω τα «σχεδόν» και τους συγγενείς της ιδέας μου για δικαιοσύνη. 

Αυτά σκεπτόμνεος (ΔΕΝ) θα πορευτώ στην κάλπη την Κυριακή- μια και θεωρώ ότι ο σντομότερος δρόμος για την υλοποίηση της πολιτικής μου ιδέας περνά από το μποϋκοτάζ της όλης διαδικασίας.    

Υ.Γ. Τολμώ να πω ότι μια τέτοιου είδους απαξίωση των εκλογών επιχειρεί, πολύ πιο εύγλωττα από ό,τι δοκίμασα εγώ να το κάνω, στο παρακάτω τραγούδι ο Τζίμης Πανούσης.