Η "πολιτική σταθερότητα" θα θριαμβεύσει (πάλι;)

Για άλλη μια φορά το πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας θα ήταν απλώς για γέλια αν δεν έκρυβε μια τραγικότητα για το μέλλον όλων μας.

Εξηγούμαι: Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτοδυναμία στις ερχόμενες δεν πρόκειται να κερδίσει κανένα κόμμα. Αφού το καταλαβαίνω εγώ, το βρίσκω μάλλον απίθανο να μην το καταλαβαίνουν τα εκλογικά επιτελεία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Άρα, προς τι οι διαβεβαιώσεις από τη Συγγρού ότι δεν σκοπεύεται συγκυβέρνηση; Προφανώς και αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που δεν εύχονταν, αλλά δεν είναι σαν να κοροϊδεύουν τον ψηφοφόρο τους στη μούρη όταν λένε ότι δεν θα υπάρξει συνεργασία;

Τι απορείς, θα ρωτήσει ο ρεαλιστής αναγνώστης. Αυτό δεν συνέβαινε πάντα;

Ναι ρε παιδί μου. Απλώς είχα την εντύπωση ότι με τόση πίεση πάνω στο πολιτικό σύστημα, οι ταγοί του- δηλαδή ο δικομματισμός- θα ήταν λίγο πιο προσεκτικός. Νόμιζα ότι τώρα που όλοι έχουν την άποψη ότι τα κυβερνητικά κόμματα δεν φείδονται κενών υποσχέσεων, αλλά και που τα νέα μέτρα του Ιουνίου είναι ante portas, οι δηλώσεις θα ήταν πιο «μαζεμένες».

Αμ δε. Ο κ. Σαμαράς σε ομιλία του μιλάει για αυτοδυναμία, ενώ η Ιπποκράτους δηλώνει ότι «θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην περικοπούν εκ νέου μισθοί και συντάξεις». Μα, τι λέμε; Τον Ιούνιο, λίγες μόνο εβδομάδες μετά τις εκλογές, θα πρέπει να περικοπούν 11,4 δισ. ευρώ. Από πού ακριβώς θα βγουν αν όχι από τους μισθούς και τις συντάξεις;

Εν πάση περιπτώσει φαίνεται ότι το ψέμα στην ηθική της πολιτικής πιστοποιείται από τις προθέσεις και όχι από το τι τελικά θα συμβεί. Λέω ας πούμε εγώ :θα ήθελα ρε γαμώτο να μην κόψω τις συντάξεις. Οπ, ας το κάνω δήλωση να γουστάρουν και οι ψηφοφόροι! Εντάξει μέρες που είναι βάλε και ένα «θα κάνει ό,τι μπορεί». Έτοιμη η δήλωση: «Η κυβέρνησή μας θα κάνει ότι μπορεί για να μην περικόψει τις συντάξεις».

Δεν θα το κρύψω και θα πετάξω στα σκουπίδια λίγη από την αντικειμενικότητά μου: Πάρα πολύ θα ήθελα όλοι αυτοί που αντιμετωπίζουν τον κόσμο σαν πρόβατα να φάνε μια μεγάλη μπούφλα στις εκλογές. Φοβάμαι όμως ότι οι κινδυνολογίες για την αποχή και την «αδιαφορία» (;) θα φέρουν και πάλι τον κόσμο στις κάλπες και τότε θα αναλάβει η προπαγάνδα μέσα από τα media: Χριεάζεται κυβερνητική σταθερότητα.

Λυσσάω γιατί επί της ουσίας δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το σύστημα για κάτι. Οι πολίτες είναι ελεύθεροι να πείθονται ότι η καταψήφιση του κοινοβουλευτισμού είναι λανθασμένη και εξίσου ελεύθεροι να «τσιμπάνε» στην “ανάγκη για σταθερές/ μονοκομματικές κυβερνήσεις”. Επίσης, ο σωκρατικός ρόλος αυτού που προσπαθεί να αφυπνίσει το πόπολο πουλώντας τη δική του αλήθεια, είναι εξίσου βδελυρός.

Είναι πολύ άσχημο όταν δε μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον άλλον.