Μπαμ ηκούσθη στον αέρα

Ήταν ηλίου φαεινότερο πως η ρέπουσα προς τα δράματα ελληνική κοινωνία θα «συγκλονιζόταν» από την είδηση της αυτοκτονίας του 77χρονου στο Σύνταγμα. Και βάζω τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά, γιατί νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία της συγκλονισμένης κοινής γνώμης ένιωσε βασικά ότι «έπρεπε» να συγκλονιστεί.

Η μία άποψη θα πει ότι επιδιδόμαστε, όπως συχνά κάνουμε, σε ένα είδος «συναισθηματικού τουρισμού». Κατά τη γνώμη των ορθολογιστών, ένας ευσταθής ψυχολογικά άνθρωπος δεν αυτοκτονεί ακόμη και αν βρίσκεται στο μεγαλύτερο αδιέξοδο. Όπερ μεθερμηνευόμενον, η κρίση και τα λοιπά δεινά μπορεί να δίνουν ένα κίνητρο στους υποψήφιους αυτόχειρες, αλλά δεν φταίνε για το ότι πρόκειται για υποψήφιους αυτόχειρες.

Η συναισθηματική φόρτιση του κόσμου βρίσκει ένα αποκούμπι, και μέσα από την ακραία συμπεριφορά του διοχετεύεται και η συμπεριφορά όσων θα ήθελαν να αντιδράσουν υπερβολικά, αλλά μάλλον έχουν να χάσουν περισσότερα από «τις αλυσίδες τους». Έτσι, είναι εύκολο και ανέξοδο να συγκινούμαστε και να οργιζόμαστε για τον θανόντα, όπως εύκολο είναι να διολισθήσουμε και σε λαϊκίστικες ιδέες του τύπου «θα μας ξεκάνουν όλους» κλπ κλπ.

Από την άλλη, είναι δύσκολο για όποιον έχει δει το επίπεδο ζωής του να επιδεινώνεται κατά 30-40% να μην τσαντιστεί ακούγοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, κ. Καψή να μιλά για την «ανάγκη να μην πολιτικοποιηθεί η πράξη του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα». Δίνεται η αίσθηση ότι όσο πιο πολλά χωθούν κάτω από το χαλί, τόσο το καλύτερο για τον αστικό κοινοβουλευτισμό, όπως τον ξέρουμε σήμερα.

Η αγαπημένη στατιστική των τελευταίων ημερών/μηνών αφορά την εν Ελλάδι αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια. Αυτή, αρέσει ή δεν αρέσει, περιέχει έναν προφανή συσχετισμό με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης όλων μας.
Νομίζω ότι αρκετοί θα ήθελαν η χθεσινή αυτοκτονία να είναι η θρυαλλίδα εξελίξεων παρόμοιων με την αραβική άνοιξη. Δεν νομίζω πως θα γίνει κάτι τέτοιο.

Τα γεγονότα τα παίρνουν οι κοινωνίες και τα χρησιμοποιούν όπως έχουν ανάγκη.

Κατά τη γνώμη μου, σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να διαμαρτυρηθεί, αλλά εκ του ασφαλούς.

Έτσι, η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα ευαισθητοποίησε πολύ κόσμο, αλλά δεν θα κάνει ούτε ένα ρουθούνι να ανοίξει.