Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη

Είναι ίσως η μοναδική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ισυτορίας που θυμάμαι, κατά την οποία περισσότερο πολυδιασπασμένη είναι η δεξιά από την αριστερά!

Η ΝΔ που με τον Αντώνη Σαμαρά δε μπορεί να μιλήσει στον μεσαίο χώρο, το outsider Πάνος Καμένος που προς το παρόν πλειοδοτεί στο ποιος-είναι- περισσότερο- Έλληνας, ο καταϊδρωμένος από τις κωλοτούμπες Γιώργος Καρατζαφέρης και στη γωνία η ακραία Χρυσή Αυγή που στο τσακ είναι να μπει στη βουλή.

Από την άλλη, το ΚΚΕ, οι Συριζαίοι, ο Κουβέλης και βέβαια οι λοιποί εξωκοινοβουλευτικοί- wannabe κοινοβουλευτικοί.

Μέσα σε όλα όμως μια είδηση τονώνει την πίστη όσων πιστεύουν ότι μια ενωμένη αριστερά μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Μετά από 30 χρόνια διάσπασης ΚΚΕ (μλ) και μλ ΚΚΕ αποφάσισαν να γεφυρώσουν τις τεράστιες θεωρητικές διαφορές τους και να κατεβάσουν κοινά ψηφοδέλτια. Απίστευτο! Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τις δύο πλευρές που χωρίζονταν από ιδεολογική άβυσσο να έρθουν εγγύτερα; Μήπως η μαρξιστικού τύπου ανάλυση των «ιστορικών αναγκών»; Σάμπως να θεωρούν ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες για ένα παλλαϊκό μέτωπο»;

Χωρίς πλάκα, νομίζω ότι η μόνη πληροφορία που θα μου φαινόταν ακόμη σαρκαστικότερη της παθογένειας της αριστεράς, είναι μία που θα ανακοίνωνε ότι το όνομα του εκλογικού σχηματισμού θα είναι «μ-ΚΚΕ-λ» ή ακόμη καλύτερα ότι τελικά η συνεργασία ακυρώνεται λόγω διαφωνίας για το όνομα.

Ας μην είμαι μίζερος όμως. Σίγουρα και οι λοιπές δυνάμεις θα καταλάβουν το λάθος του πολυδιασπασμένου αγώνα, μαζί θα απαλύνουν τα αγκάθια και θα συμπήξουν ενιαία στρατηγική. Μπουχαχα.

Μέχρι τότε, εγώ θα διασκεδάζω με αυτό: