Ίσως το πιο ενδιαφέρον μέρος της δεύτερης μέρας των δοκιμών για τον 12ο Διαγωνισμό Οίνου της Θεσσαλονίκης ήταν οι Ρετσίνες! Ανάμεσα σε ένα flight αρωματικών λευκών και σε ένα παλαιωμένων ερυθρών, δοκιμάσαμε μία ομάδα από 8 Ρετσίνες και η εμπειρία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Όχι μόνο για η δοκιμή καθαυτή, αλλά και η ενημέρωση που κάναμε στους μη Έλληνες κριτές της υπο-επιτροπής μας, καθώς και οι αντιδράσεις τους στις Ρετσίνες που δοκιμάσαμε. Εν τω μεταξύ η συγκεκριμένη δοκιμή ήταν η ιδανική "πάσα" για την επίσκεψη που έκανα αμέσως μετά το τέλος των δοκιμών στο Καλοχώρι της Θεσσαλονίκης, στο οινοποιείο της Οικογένειας Κεχρή, που έχει συνδέσει το όνομά της (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με τη νέα εποχή της Ρετσίνας στην Ελλάδα.
Ήθελα από καιρό να επισκεφτώ το "αρχηγείο" της οινοποιίας Κεχρή. Το είχα συζητήσει πολλές φορές με τον Στέλιο Κεχρή, και το είχα υποσχεθεί στην κόρη του την Ελένη. Και αυτό το ταξίδι ήταν η ιδανική ευκαιρία, γι αυτό και είχα κανονίσει αυτή την πριβέ επίσκεψη, εκτός γενικού προγράμματος του Διαγωνισμού, πριν ακόμα φύγω από την Αθήνα. Μάλιστα η περίσταση "έδεσε" τέλεια, καθώς πήρα την πρωτοβουλία και προσκάλεσα μαζί μου για παρέα τη συνάδελφο δημοσιογράφο και blogger από τη Γαλλία, Audrey Domenach, η οποία συμμετέχει σε μία από τις άλλες υπο-επιτροπές του Διαγωνισμού. Και ενώ αφορμή για αυτό ήταν τα κολακευτικά της σχόλια για το περίφημο "Δάκρυ του Πεύκου" της Οινοποιίας Κεχρή που απολαύσαμε με το δείπνο της πρώτης βραδιάς στη Θεσσαλονίκη όλοι οι κριτές μαζί, κατά σύμπτωση τελικά η Audrey και η Ελένη γνωρίζονταν από παλιά, αφού σπούδασαν μαζί οινολογία στο Bordeaux!
Η Οινοποιία Κεχρή είναι μία οικογενειακή επιχείρηση με μεγάλη ιστορία. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν ο Ευάγγελος Κεχρής ξεκίνησε την εισαγωγή γυάλινων μπουκαλιών από την Αμερική για να εμφιαλώσει κρασί, όταν εκείνη την εποχή το κρασί στην Ελλάδα διατίθετο σχεδόν αποκλειστικά "χύμα". Το 1939 οι αδελφοί Κεχρή ξεκίνησαν να φέρνουν μούστο από την Κάρυστο και τη Σαντορίνη με καράβι (ο οποίος ζυμωνόταν καθ' οδόν λόγω της ζέστης), για να τροφοδοτούν με φρέσκο κρασί τους πελάτες της οικογενειακής ταβέρνας "Ο Κόκορας", που διατηρούσαν στο Κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ως εταιρεία παραγωγής οίνων και ποτών, η "Αφοί Κεχρή" ιδρύθηκε το 1954, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 70 δημιούργησαν το πρώτο τους οινοποιείο στο Καλοχώρι και ξεκίνησαν την συστηματική παραγωγή και εξαγωγή κρασιού και λικέρ. Σήμερα το οινοποιείο της οικογένειας βρίσκεται σε φάση αναδιαμόρφωσης και επέκτασης, ενώ στο "τιμόνι" του εκπροσωπούνται 2 διαφορετικές σχολές οινολογίας: η Βουργουνδέζικη, την οποία εκφράζει ο πατέρας Στέλιος, και η Μπορντωλέζικη, από την οποία προέρχεται η Ελένη.
|ig:all|
Η Οινοποιία Κεχρή παράγει κάμποσες ετικέτες κρασιών (λευκά, ροζέ και ερυθρά από Ελληνικές και διεθνείς ποικιλίες), καθώς και δύο λικέρ, από κράνα και από πράσινο καρυδάκι. Ωστόσο, το "σήμα κατατεθέν" της είναι η Ρετσίνα, την οποία οι άνθρωποί της παράγουν (και επικοινωνούν) με πάθος. Ο Στέλιος Κεχρής, ιδιαίτερα, είναι πραγματικά αυθεντία σε ό,τι έχει να κάνει με την ιστορία και την παραγωγή της Ρετσίνας. Η οικογένειά του ξεκίνησε να φτιάχνει Ρετσίνα πριν τον πόλεμο, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 60 λάνσαρε στην αγορά το Κεχριμπάρι, μία από τις πρώτες και ποιοτικότερες εμφιαλωμένες Ρετσίνες, με βάση τον Ροδίτη. Το 2005 πρωτο-παρουσίασε την ετικέτα "Το Δάκρυ του Πεύκου", μία Ρετσίνα από Ασύρτικο που ζυμώνει και ωριμάζει σε καινούρια βαρέλια Ermitage για 6 μήνες, και η οποία βραβεύτηκε στο "ντεμπούτο" της με Μεγάλο Χρυσό Μετάλλιο στον Διαγωνισμό της Θεσσαλονίκης το 2006. Πιο πρόσφατα, λάνσαρε την ετικέτα "Σε Φόντο Ροζέ", μία ακόμα πιο πρωτότυπη, ροζέ Ρετσίνα - ένα "κοκκινέλι" από Ξινόμαυρο που έχει περάσει επίσης από βαρέλι. Το Δάκρυ του Πεύκου είναι μία ετικέτα που σηματοδοτεί την αναγέννηση, αλλά και τις απίστευτες δυνατότητες της Ρετσίνας, όταν αυτή οινοποιείται σωστά και με αγάπη. Πρόκειται για ένα πολύ κομψό και ευχάριστο κρασί το οποίο αγαπά το καθημερινό φαγητό της Ελληνικής οικογένειας, ενώ έχει και απρόσμενες δυνατότητες παλαίωσης. Μάλιστα, η οικογένεια Κεχρή σχεδιάζει να πραγματοποιήσει μία κάθετη γευσιγνωσία της συγκεκριμένης ετικέτας σε βάθος τουλάχιστον τεσσάρων εσοδειών, με την ολοκλήρωση των εργασιών στο οινοποιείο. Εν τω μεταξύ, αξίζει να σας πω ότι εδώ και κάποιο διάστημα, η Ελένη και ο Στέλιος Κεχρής πραγματοποιούν πειραματικές μικρο-οινοποιήσεις Ρετσίνας σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, για να διερευνήσουν την "συμπεριφορά" του ρετσινιού κάτω από διαφορετικές συνθήκες θερμοκρασίας, κλπ.
Και κάποιες πληροφορίες για την Οινοποιία Κεχρή με αριθμούς: Η επιχείρηση διαθέτει 90 στρέμματα ιδιόκτητων αμπελώνων στις περιοχές της Νέας Μεσημβρίας και της Γουμένισσας, ενώ εκμεταλλεύεται τα σταφύλια άλλων 400 στρεμμάτων στην ευρύτερη περιοχή. Η έτήσια παραγωγή του οινοποιείου είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο φιάλες, συμπεριλαμβανομένων όμως και των μικρών φιαλών της Ρετσίνας Κεχριμπάρι (500ml). Το 30% της παραγωγής αυτής εξάγεται στο εξωτερικό, σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ.
Περισσότερες πληροφορίες (και φωτογραφικό υλικό) για την Οινοποιία Κεχρή και τα προϊόντα της θα βρείτε στην ιστοσελίδα της, στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.kechri.gr.
