Ο Νταλάρας, οι κεσέδες και τα όρια της αγανάκτησης

«Θα φάω κάτι στη δουλειά», λέει το ανέκδοτο των ημερών ότι απάντησε ο Γιώργος Νταλάρας στη σύζυγό του που του είπε ότι δεν προλαβαίνει να μαγειρέψει. Το γιαούρτι χορταίνει; Πάντως αρκεί σε όσους πεινάνε για δόξα και εξουσία. Και δεν αναφέρομαι στον Γιώργο Νταλάρα, αλλά στην φιλόδοξη και αντιπαθέστατη συμβία του, Άννα.

Ο ίδιος ο Νταλάρας, φταίει;

Θα μου πείτε: ο καθένας κρίνεται για τις επιλογές του, ακόμη και αν αυτές είναι να σιωπά για να μην βλάψει τα συμφέροντα ενός δικού του ανθρώπου. Στο κάτω κάτω αν μπορείς να κάνεις κάτι γαργάρα, μάλλον δεν το πίστευες και τόσο πολύ…

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι αριστερών καταβολών καλλιτέχνης και, αν εξαιρέσει κανείς τα τελευταία χρόνια, με τον τρόπο αυτόν κινήθηκε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Είναι γνωστός στους κύκλους της δισκογραφίας ως «ο θείος». Φημίζεται για το πόσο απηνώς κυνηγά την επιτυχία και το πόσο «αδίστακτα» καταναλώνει όποιο νέο τραγούδι υποψιάζεται ότι μπορεί να γίνει σουξέ, φιλεύοντας τον καλλιτέχνη- δημιουργό με λίγη μόνο από την προσωπική του χρυσόσκονη. Εν ολίγοις, δύσκολα του αρνείται κανείς τον τίτλο του «επαγγελματία» με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό.

Το καλό είναι ότι κάθε εκδήλωση στην οποία θα εμπλακεί ο Νταλάρας είναι από ένα επίπεδο και πάνω και ότι δύσκολα κάποιος που πλήρωσε για να τον ακούσει θα νιώσει εξαπατημένος. Το κακό είναι ότι εκμεταλλεύεται ότι είναι «καθεστώς» στο ελληνικό τραγούδι, και ότι είναι αρκετά «στυγνός» ώστε να αποφύγει κάθε ουσιαστική προσωπική έκθεση ώστε να μη δυσαρεστήσει το κοινό του.

Να, που το έκανε όμως.

Σιωπώντας υπέρ της υπουργοποιήσιμης (και τελικά υπουργού) Άννας Νταλάρα τα τελευταία 2- 2,5 χρόνια (που καίγεται το σύμπαν), η διασημότερη σήμερα «λαϊκή φωνή» της Ελλάδας έχασε τη λαϊκότητά της και άρχισε, κατά τη γνώμη όλο και περισσότερων, να μοιάζει με λακέ της εξουσίας.

Όχι, γενικώς οι άνθρωποι δεν έχουν «οικογενειακή ευθύνη». Αν κάνω κάτι εγώ δεν ευθύνεται ούτε ο γιός μου ούτε ο ξάδελφός μου.

Ωστόσο, αν το ζεύγος Νταλάρα επιθυμούσε να μην υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ των δύο τους στη συνείδηση του κοινού, θα είχε επιλέξει να κατέβει η Άννα στις βουλευτικές εκλογές χρησιμοποιώντας το πατρικό της όνομα- όπως άλλωστε προβλέπει πλέον και η νομοθεσία- και όχι εκείνο του διάσημου και «αριστερού» συζύγου. Δεν το έκανε όμως και αυτό σημαίνει ότι ανέλαβε ένα πολιτικό ρίσκο.

Οι ασφαλείς πληροφορίες των δημοσιογραφικών κύκλων έλεγαν ότι ο σκοπός των δωρεάν συναυλιών που είχε προγραμματίσει ο Γιώργος Νταλάρας είχαν ακριβώς αυτόν το σκοπό: να υποστηρίξουν την νέα υποψηφιότητα της Άννας Νταλάρα που με θητεία στο υπουργείο Εργασίας, ακραιφνώς συντηρητικές θέσεις και εντυπωσιακότατο πόθεν έσχες, μόνο δημοφιλής δεν είναι. Από αυτή την άποψη το γιαούρτι μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένο.

Οι λοιπές αιτιάσεις κατά του Νταλάρα αφορούν «το γενικότερο επίπεδο διαβίωσής του», το οποίο προφανώς και είναι πολυτελές.

Συγχωρέστε με αλλά αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Με ποιο σύστημα αξιών επιπλήττεται ο Γιώργος Νταλάρας για την περιουσία του; Δεν την απέκτησε νόμιμα και ηθικά; Δεν ζούμε σε μια κοινωνία που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση επιλέγει σε ποσοστό 85-90% την «οικονομία της αγοράς»; Όλοι αυτοί που δεν διαμαρτύρονται για τα όσα συμβαίνουν και που πάλι θα ψηφίσουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ γιατί φωνάζουν; Δεν έπαιξε ο Νταλάρας σωστά το παιχνίδι του καπιταλισμού; Δεν πρόκοψε; Τι θέλαμε δηλαδή; Να έχει προκόψει λίγο λιγότερο;

Από αυτή την άποψη το γιαούρτι δεν είναι δικαιολογημένο.

Υ.Γ. Ελπίζω πάντως –και εγώ μαζί με τους κοινωνιολόγους- αυτοί που διαμαρτύρονται στις συναυλίες του να μην είναι οργανωμένοι κομματικοί και να είναι απλός κόσμος που μαθαίνοντας ότι υπάρχει συναυλία Νταλάρα στη γειτονιά του πήρε από το ψυγείο δύο γιαούρτια και αγανακτισμένος πήγε να τα πετάξει.

Αν αυτό ισχύει είναι, εκτός από περισσότερο ενδιαφέρον, και αυθεντικότερο.