Το συναλλακτικό ήθος και η "κουτή" πολυεθνική

Η σχιζοφρενής φύση του Έλληνα άλλοτε χλευάζει τους «ξένους» για το πόσο "στεγνοί" και “κουτόφραγκοι” είναι και άλλοτε τους ζηλεύει για την ποιότητα των υπηρεσιών τους και για τον πολιτισμό τους.

Η σχεδόν εξοργιστική και οπωσδήποτε α λα καρτ συμπεριφορά όλων ημών, ταλαιπωρεί και την άποψή μας για το ποιο είναι το σωστό και για το πως τελικά θέλουμε να λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα.

Πρόσφατα έπεσαν στην αντίληψη του Ιοβόλου δύο περιστατικά που τον έκαναν να μακαρίζει εκείνους τους Έλληνες που έχουν την καλή τύχη να συναλλάσσονται με εταιρίες σαν αυτές που πρωταγωνιστούν στις ιστορίες που ακολουθούν.

Ιστορία πρώτη: Φίλος είχε αγοράσει χαλί από το ΙΚΕΑ προ τριετίας. Άργησε να το στρώσει και στη συνέχεια το χρησιμοποίησε σχετικά λίγο, έως ότου ήρθε η εποχή να το φυλάξει. Το έπλυνε με ξύδι και το αποθήκευσε. Λίγους μήνες αργότερα, όταν επιχείρησε να το στρώσει, το χαλί έβγαζε άπειρες ποσότητες λεπτής σκόνης- κατάσταση η οποία δεν βελτιωνόταν με το τίναγμα. Προφανώς κάποιο υλικό είχε αντιδράσει με το ξύδι και διέλυσε κάποιο ή κάποια συστατικά του χαλιού.

Όταν τηλεφώνησε στο IKEA του υπέβαλαν μια σειρά από ερωτήσεις. Είχε στα χέρια του την απόδειξη της αγοράς; Όχι, δεν τη είχε. Θυμόταν την ακριβή ημερομηνία της αγοράς; Όχι, πού να θυμάται; Θυμόταν μήπως αν είχε κάνει την αγορά με πιστωτική κάρτα; Όχι, δεν θυμόταν. Είχε αγοράσει το χαλί από το κατάστημα στο Αεροδρόμιο ή από το άλλο στην εθνική; Μάλλον από εκείνο στο αεροδρόμιο.

«Δεν με βοηθάτε να σας βοηθήσω», κύριε, του είπε η υπάλληλος. Ο φίλος τότε έγραψε μια επιστολή. “Δεν έχω κανένα δικαίωμα να σας ζητήσω τα χρήματά μου πίσω. Ωστόσο ξέρω ότι το χαλί δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ και πλύθηκε απλώς με λίγο ξύδι και ξέρω ότι έχω δίκιο. Αυτή τη στιγμή είμαι ένας δυσαρεστημένος πελάτης. Όχι από το customer service, αλλά από την ποιότητα του προϊόντος που αγόρασα”, ήταν το νόημα όσων περιλαμβάνονταν σε αυτήν.
 
Την επόμενη ημέρα προσπάθησαν δύο φορές να επικοινωνήσουν μαζί του από το IKEA. Την τρίτη τα κατάφεραν: Υπήρχε για εκείνον εγκεκριμένη πίστωση ίση με την προ τριετίας τιμή του προϊόντος, το οποίο- ειρήσθω εν παρόδω- έχει πια καταργηθεί.

Ιστορία δεύτερη: Έχω παραγγείλει από το αγγλικό Amazon δύο προϊόντα. Μετά από 20 μέρες καθυστέρηση στην ημερομηνία άφιξης και αδιανόητες συνεννοήσεις (;) με τα Ελληνικά Tαχυδρομεία- θέμα στο οποίο θα επανέλθω σε επόμενο post- πείστηκα ότι το δέμα που περίμενα δεν πρόκειται να φτάσει, και ενημέρωσα σχετικά τις υπηρεσίες του Amazon.

Χωρίς να χρειαστεί να πω τίποτε άλλο ή να αποδείξω με κάποιον τρόπο την αποτυχία της παραλαβής, στο email που μου ήρθε το επόμενο πρωί, με ενημέρωναν ότι έχει ήδη εγκριθεί η εκ νέου αποστολή των προϊόντων, γιατί τα προηγούμενα «προφανώς χάθηκαν».

Στην περίπτωση που λάβω το πρώτο πακέτο, και δεν έχει ήδη φύγει το άλλο, ας μπω στον κόπο να δηλώσω μια ακύρωση του δεύτερου. Στην περίπτωση που λάβω τελικά το πρώτο αλλά έχει ήδη ξεκινήσει να έρχεται το δεύτερο, ας μην ασχοληθώ με το να επιστρέψω ένα από τα δύο- η χρέωσή μου με τα έξοδα αποστολής θα ήταν σχετικά μεγάλη. Καλύτερα, αν υπάρχει κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα κοντά μου, και είμαι αυτής της λογικής, να δωρίσω εκεί το πλεονάζον!  

Και στις δύο συμπεριφορές έψαξα να εντοπίσω συναλλακτικές συνήθειες σαν αυτές με τις οπoίες εγώ έχω μεγαλώσει: Που είναι η καχυποψία; Που είναι το «στ’ α…. μου και εμένα αν χάθηκαν τα πράγματά σου ή αν χάλασε το χαλί σου»; Που είναι το «εσύ φταις που δεν είσαι ικανοποιημένος»; Που είναι έστω το «λυπάμαι κύριε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι»;

Επιτέλους, γιατί αυτοί οι άνθρωποι φέρθηκαν έτσι ανεξήγητα;

Μήπως επειδή οι κουτόφραγκοι νομίζουν αν δεν αισθάνεσαι άγχος για το πώς θα πάει η συναλλαγή σου ή αν δεν σε αντιμετωπίζουν σαν πρόβατο σε κάνουν πελάτη και θα επιστρέψεις για να ξαναψωνίσεις;

Λες μωρέ να είναι τόσο μπούφοι;