Ο Λύκος έφαγε τον Πέτρο (και το lifestyle του)

Δεν έχει πλάκα να κοπανάς κάποιον που είναι πεσμένος κάτω, πολύ περισσότερο αν φωνάζει κιόλας «παραδίνομαι». Η χρεοκοπία τη επιχείρησης του Πέτρου Κωστόπουλου, της ΙΜΑΚΟ, και το σχεδόν δακρύβρεχτο σημείωμα- ρέκβιεμ που αυτός δημοσίευσε με έκαναν να σκεφτώ.

Δεν νομίζω ότι επειδή μια (ακόμη) επιχείρηση τύπου απέτυχε να επιβιώσει, δικαιούμαστε να πούμε ότι απέτυχε μαζί της και το lifestyle που πρέσβευε και κήρυττε και ο ιδρυτής- εμπνευστής της. Θα ήταν σα να λέμε ότι η Ελευθεροτυπία έκλεισε γιατί το κοινό δεν γούσταρε το στυλ της δημοσιογραφίας της.

Αν η δομή του Τύπου δεν ήταν τέτοια στην Ελλάδα, με εκβιασμούς για διαφημίσεις και με γλυψίματα σε αξιωματούχους και υπουργούς για κρατικές «ενισχύσεις», εταιρίες σαν την ΙΜΑΚΟ μπορεί και να μην είχαν υπάρξει. Ή ίσως και να είχαν διασωθεί. Αυτό όμως δεν θα το μάθουμε γιατί έτσι είναι οι εκδοτικές μπίζνες στην Ελλάδα.

Αν ο Κωστόπουλος δεν είχε κάνει το πολύ μεγάλο άνοιγμα, το πιθανότερο είναι ότι σήμερα θα είχε ακόμη την εταιριούλα του και τα περιοδικάκια του. Ακόμα και μακριά από τις δόξες της δεκαετίας του 1980 ο προφήτης θα είχε το κοινό του- όχι τα αλλοτινά πλήθη που προσεύχονταν στην ξιπασμένη εναλλακτικότητα του ΚΛΙΚ ή που έπαιρναν ντιρεκτίβα καθημερινότητας από το editorial του αυτοδημιούργητου opinion maker, αλλά σίγουρα ένα ευάριθμο κοινό πιστών Lifestylers.

Το Lifestyle του Κωστόπουλου πέθανε πολύ πριν την εταιρία του και πριν τα 2 ή 3 ευρώ για την αγορά περιοδικού γίνουν πολυτέλεια. Πέθανε όταν ξεπεράστηκε από νέα άγχη που δεν είχαν καμία σχέση με το πως θα πηδήξουμε μια πιο ψηλή γκόμενα από εμάς ή πως θα καταφέρουμε να φορέσουμε χειροποίητα παπούτσια πριν γίνουμε 30.

Όσο λιγότερο μορφωμένος είναι ένας όχλος τόσο ευκολότερα δαιμονοποιεί όμως. 

Εγώ λέω ότι ο Κωστόπουλος είχε απλώς την ευφυΐα να δώσει σε έναν λαό που το επίπεδο διαβίωσής του ανέβαινε κατακόρυφα, όχι την ταυτότητα, αλλά το «υφάκι» που του έλειπε σε εκείνη την περίσταση. Ο Κωστόπουλος το λάνσαρε, ο κόσμος ψώνισε με τα τσουβάλια και μετά ο Κωστόπουλος έγινε success story. 

Δεν φταίει που μια χώρα και η κοινωνία της εναπόθεσε τα πρότυπά της για την ευτυχία στις συνηθειές του και στις συνήθειες της παρέας του.

Αν βρίσκονται όλο και περισσότεροι που τώρα επιχαίρουν είναι γιατί η αισθητική στην οποία βασίστηκε η άνοδος Κωστόπουλου ήταν το «γαμάω και δέρνω και δεν γουστάρω τους losers». Όταν όμως ο καιρός γυρίσει και δεν ανήκεις πια σε αυτή την κατηγορία, κάποιοι, που δεν είχαν ούτε την επιφάνεια ούτε την διάθεση να γίνουν «ή πρώτοι ή τίποτα», ή κάποιοι άλλοι που παραπίστεψαν το κήρυγμα, σε καρπαζώνουν με χαρά ή τουλάχιστον ευφραίνονται με τις καρπαζιές που τρως.

Το ολίσθημα του Κωστόπουλου ήταν κατά τη γνώμη μου ολίσθημα αισθητικής και θράσους. Δεν διέπραξε μεγαλύτερο κοινωνικό έγκλημα από ό,τι το ΠΑΣΟΚ επί αλλαγής και λίγο μετά, και βέβαια ούτε κανένα επιχειρηματικό.

Αν μια τάση χρειάζεται χώρο θα τον βρει. Και αν κάποιος πονηρός δώσει καλούπι σε αυτήν την τάση, θα κάνει επιτυχία.

Αν αυτό δεν μας αρέσει, ας επιτεθούμε στην προβατο-λογική. Όχι στον βοσκό.

Υ.Γ. τα έλεγα εγώ...