Αλληλεγγύη

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό που έγινε στις 18 του μήνα ήταν συγκινητικό. Ναι, το είπα, είμαι Έλληνας, κι ας γράφω συνήθως απαισιοδοξίες και θεωρίες συνομωσίας. Αυτή τη φορά δεν νιώθω ότι χρειάζεται να γράψω ιστορίες τρόμου για να τραβήξω την προσοχή· έβαλα πιασάρικο τίτλο.

Αλλά όχι, ναι, αυτό που συνέβη ήταν όμορφο και αισιόδοξο. Θυμίζει λίγο το πρώτο κίνημα του φιλελληνισμού, κι αυτό μπορεί να δημιουργεί ατυχείς συνειρμούς, αλλά και πάλι. Διάβασα κάποια κείμενα που εξέφραζαν μόνο σκεπτικισμό. Κι αυτό δεν μπορώ τόσο εύκολα να το δεχτώ. Δηλαδή, πόσο χειρότερα περιμένεις να γίνουν τα πράγματα μέχρι να έρθει λίγη συμπαράσταση; Να ανοίξουν οι δρόμοι στα δυο και να ‘ρθουν οι καβαλάρηδες της Αποκάλυψης; Λίγη, στο Παρίσι μαζεύτηκε η Άρτα με τα Γιάννενα. Μέχρι τη Νέα Υόρκη έφτασε το κίνημα. Κι όλα αυτά είναι καλά.

Φωνή λαού οργή θεού, άλλωστε. Στην Ισπανία πάνε να κάνουν τα ίδια ακριβώς, άκουσα. Round 2. Τουλάχιστον ας γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή, ίσως αυτοί σηκώσουν το κεφάλι λίγο νωρίτερα, πριν αρχίσουν να τους λένε οι ιντερνάσιοναλ φοιτητές "oh my god, πού θα πας εκεί πίσω, είναι τρομακτικά!".

Κι εδώ μπαίνει η απαισιοδοξία. Όση οργή θεού κι αν τους ρίξεις, πόσες είναι οι πιθανότητες να σταματήσουν; Οι συμφωνίες υπογράφτηκαν, όλα όσα περιμέναμε (και τρέμαμε) θα γίνουν. Άρα, όλη αυτή η συμπαράσταση, σε τι ωφελεί; Άλλοι λένε (και σε ένα παράλληλο σύμπαν, το ίδιο θα έγραφα κι εγώ) ότι το κλίμα αλληλεγγύης είναι θέμα παραπληροφόρησης, ότι οι περισσότεροι διαδηλωτές θα σου πουν κάτι σαν "αχ η καημένη η Ελλάδα, κρίμα μωρέεε, γούτσου", ακόμα κι ότι όλα είναι μια μεγάλη, βρώμικη βόμβα λαϊκισμού.

Τι κι αν είναι;

Σοβαρά, τι κι αν είναι; Είμαστε σε κατάσταση να επιλέγουμε τώρα; Να απορρίπτουμε; Εφόσον υπάρχει υποστήριξη, θα την πάρουμε. Κι εφόσον βλέπεις ότι και το λίγο που θα ευαισθητοποιηθεί ο Ευρωπαίος που τρεις μήνες πριν σου ‘λεγε κατάμουτρα "πλήρωσε τον καφέ μου, μου χρωστάς λεφτά", γιατί να μην κάτσεις ένα λεπτό να χαρείς έστω κι αυτό; Δεν τελείωσε ο αγώνας, δεν θα καλυτερεύσουν (σύντομα) τα πράγματα, δεν θα έρθει η Μέρκελ με δάκρυα στα μάτια να σου ζητήσει συγγνώμη και να σ’ αγκαλιάσει ενώ βλέπετε Sex and the city –αλλά we’ll get there. Σοβαρά, κάποια μέρα θα δω Sex and the city με την Άνγκελα και θα πλαντάξουμε στο κλάμα ο ένας στον ώμο του άλλου, όπως κάνουν στα κρυφά όλοι οι δυνατοί άντρες.

Ουπς, μόλις είπα την Μέρκελ άντρα.

Πάντως, αν έχω ένα ηθικό δίδαγμα απ’ όλη αυτή την ιστορία, είναι γελοιωδώς απλό: η αυτολύπηση δεν βοηθάει σε τίποτα. Αυτή η κατάσταση είναι κάτι που εν μέρει προκαλέσαμε στον εαυτό μας, εν άλλω μέρει όμως, δεν έχουμε καμία ευθύνη. Κι ούτε πρέπει να βασανίζουμε τον εαυτό μας περισσότερο απ’ όσο βασανίζεται ήδη. Αν οι Ευρωπαίοι νιώθουν πως θέλουν να βοηθήσουν, αυτό είναι καλό. Ας δεχτούμε οποιαδήποτε βοήθεια με το κεφάλι (όσο ακόμα πάει) ψηλά.