Το Μετρό είναι και για αυτούς που "γκρινιάζουν"

Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι μια απτή πραγματικότητα που βελτιώνει την καθημερινότητα των πολιτών της. Αυτό τουλάχιστον ισχύει αν δεχτούμε ότι τέτοιου τύπου πρόοδοι κάνουν καλό στον άνθρωπο και δεν κατρακυλήσουμε σε γοητευτικούς ίσως αλλά ανυπόστατους και νοσταλγικούς μηδενισμούς του στυλ «Ἡ ζωή μας τεχνολογικοποιείται», «ο άνθρωπος χάνει την επαφή του με τα απλά πράγματα» και άλλα τέτοια που μόνο σε new age συνέδρια σε κάποιο προάστιο της Γκόα φαντάζουν λογικά.

Τα πράγματα προχωρούν και στον βίο που μας αναλογεί δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε τα αποτελέσματα αυτής της προόδου (ακόμη και αν τη βάζουμε μέσα σε εισαγωγικά) για να περνάμε ανετότερα. Το ίδιο ισχύει και με διάφορα άλλα πράγματα διαφορετικής βαρύτητα που μπορεί να κυμαίνονται από νέα φάρμακα καταπολέμηση θανατηφόρων ασθενειών και νέες διαγνωστικές δυνατότητες της ιατρικής, έως νέα δοχεία φαγητού που κλείνουν υδατοστεγώς. Καλό είναι να υπάρχουν όλα αυτά, και μετά ας διαλέξει ο καθένας τι θα χρησιμοποιήσει και πώς.

Το ότι είμαστε έτοιμοι, και ίσως πρόθυμοι, να ωφεληθούμε από τις εξελίξεις όμως, δεν μας στερεί το δικαίωμα να κρίνουμε το πώς και το γιατί αυτές συνέβησαν, το πως λειτουργούν, το πως τα διαχειρίζεται ο εκάστοτε διαχειριστής και το μπορεί να επηρεάζουν ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτά δε έτι περισσότερο όταν στα εκάστοτε έργα εμπλέκεται δημόσιο χρήμα.

Έτσι, το ότι τα ασανσέρ του Μετρό Θεσσαλονίκης είχαν πολλές διακοπές λειτουργίας τις πρώτες ημέρες του Μετρό, το ότι ο σταθμός της Βενιζέλου έσταζε κατά την έντονη βροχόπτωση, ή ότι το έργο άργησε κανα-δυό δεκαετίες να παραδοθεί, είναι θεμιτό δικαίωμα της κοινής γνώμης να τα παρατηρεί, να τα συζητά και να τα επικρίνει. Άσχετα από το αν οι ίδιοι που «γκρινιάζουν» για τις σταγόνες από το ταβάνι χρησιμοποιούν το Μετρό. Το ίδιο ισχύει για την επέκταση του αθηναϊκού Μετρό και για τις αντιδράσεις περί της επιλογής της πλατείας των Εξαρχείων για σταθμό. Το να λέει κάποιος ότι δεν έχει λογική η συγκεκριμένη επιλογή έναντι του Μουσείου ας πούμε δεν θα πει ότι δεν θα δικαιούται να κατεβαίνει στον σταθμό «Εξάρχεια» για να πάει στη δουλειά του. Τα δικαιώματα των πολιτών δεν συναιρούνται.

Ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση τα αρχαία κατά την κατασκευή του Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν ήταν σωστός από πλευράς της ηθικής της επιστήμης. Ήταν τεχνοκρατική επιλογή για να προχωρήσει το έργο πιο γρήγορα και να προλάβει η κυβέρνηση να καρπωθεί τα επικοινωνιακά οφέλη μιας εκκρεμότητας που χρόνιζε. Κάποιοι εξ ημών δεν θα ξεχάσουμε πόσο σχετικό θέμα μπορεί να γίνει η διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς όταν έρθει αντιμέτωπη με το υψηλό κόστος και τις πολιτικές προτεραιότητες. Κάποιοι άλλοι μάλλον οι περισσότεροι, δεν φάνηκε να πολενδιαφέρθηκαν-δικαίωμά τους.

Το Μετρό όμως είναι και για τους μεν και για τους δε.