Μπορείς να με φωνάζεις Ντεγκρές

Παρακολουθούσα- χωρίς ιδιαίτερη αγωνία, είναι η αλήθεια τις (επιτυχημένες) προσπάθειες των γαλαζοαίματων γόνων να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Σε αυτή την προσπάθεια ήταν ένα-δυο πράγματα που μου έκαναν εντύπωση.  

Πρώτον η αποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους και ο τρόπος που δουλεύει η γραφειοκρατία του. Γρήγορη εξυπηρέτηση μηδέν διαδικαστικά κολλήματα- όλα έγιναν όπως έπρεπε. Βέβαια, δεν υπάρχει πάντα η ίδια αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, αν μένεις στην Ελλάδα αλλά οι γονείς σου δεν είναι έλληνες, δεν έχεις πολλές επιλογές για να πολιτογραφηθείς ως τέτοιος, μια και η γλώσσα η η μακρόχρονη παραμονή δεν φαίνεται να αρκούν. Εκεί ας πούμε ανακύπτουν μικροπροβλήματα γραφειοκρατίας. Τα δουλεύουν όμως οι ιθύνοντες. Τα δουλεύουν διαρκώς με πρότυπο το πως αντιμετωπίστηκαν τα τέκνα Γλίξμπουργκ, και ελπίζουν ότι σύντομα θα δούμε βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών και ευελιξία και στην περίπτωση των οικονομικών μεταναστών. Με υπομονή όλα θα γίνουν.

Το άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι το επώνυμο που επέλεξαν οι υιοί. Το «Ντεγκρές», στους γνώστες των βασιλικών προωτοκόλλων ακούγεται de Grece και σημαίνει «της Ελλάδας». Διόλου τυχαία, αφού ο χωρικός προσδιορισμός είναι ο τρόπος που έχουν οι μονάρχες για να δείχνουν σε ποια χώρα μοναρχεύουν. Ασφαλώς και δεν είναι απαραίτητο να έχουν επώνυμο, ένα μικρό όνομα αρκεί (κάπως σαν βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές). Δίπλα στο μικρό τους όνομα μπαίνει η χώρα μοναρχίας για να μην τους μπερδεύουν ας πούμε με τίποτα ξαδέλφια τους, με τα οποία ίσως έχουν το ίδιο όνομα (τι πιο σύνηθες;).    

Κολπάκι λοιπόν από τους Γλίξμπουργκ που ζήτησαν την ελληνική ιθαγένεια με όνομα που μοιάζει με εκείνο που θα είχαν κανονικά, αν το άτιμο δημοψήφισμα του 1974 δεν είχε στερήσει το στέμμα από τον πατέρα τους. Αυτό το κολπάκι μου θυμίζει μια θρυλική ιστορία του μάρκετινγκ όπως την εφαρμόζουν στον θεσσαλικό κάμπο. Πριν από χρόνια λειτουργούσε στη Λάρισα ένα σαντουιτσαδικο  με το όνομα «Tweety». Τους μάγκωσε όμως η Warner Bros για παράτυπη χρήση του ονόματος τους διάσημου καναρινιού και τους επέβαλε αλλαγή ονομασίας. Πράγματι μετά από λίγο το κατάστημα εστίασης επανήλθε έχοντας αλλάξει το όνομά του σε «To Eat». Σύμφωνα με τα όσα δήλωνε ο δαιμόνιος ιδιοκτήτης, αναφερόμενος στην συνήθεια των θεσσαλών να μην προφέρουν τα φωνήεντα στο τέλος της λέξης,  «έτσι κι αλλιώς όλοι ‘τουίτ’ το λέγανε πάντα»!

Κάπως έτσι κουτοπόνηρα φαίνεται να σκέφτηκαν και τα γαλαζοαίματα τέκνα, όχι τόσο από ανάγκη όπως ο Λαρισαίος επιχειρηματίας, όσο μάλλον από μια παλαιότερη έμπνευση του περιβάλλοντος Γλίξμπουργκ που κατάφερε να συνδυάσει την περιπαικτική διάθεση με την σκοπιμότητα των βασιλικών τύπων.

Να είναι καλά οι άνθρωποι να σκαρφίζονται τέτοια να γελάμε. Και εμείς και η ελληνική γραφειοκρατία της απονομής ιθαγένειας που όπως είπαμε πασχίζει να καταστήσει εξίσου αποτελεσματικές τις υπηρεσίες της προς όλους τους ενδιαφερόμενους.