Ρε, ξέρεις ποιος τον έχει διορίσει αυτόν;

Ποιον είχε "μέσο" ο αστυνομικός της Βουλής και δεν τον έψαχναν πραγματικά; Ποιοι τον κάλυπταν από συναδελφική αλληλεγγύη ή/και από έννοια για τη φήμη του Σώματος; Η τραγική οικογενειακή ιστορία του αστυνομικού που είναι το τρέχον “hot thing” στην επικράτεια του αστυνομικού ρεπορτάζ και των αγαπημένων του κοινού «αληθινών εγκλημάτων» αξίζει να συζητηθεί, αλλά όχι για ερωτήματα σαν και αυτά.

Όσο γοητευτικό κι αν φαίνεται να επιχειρούμε να εντοπίσουμε προσωπικές ευθύνες από εδώ και από εκεί, πρέπει πρώτα να κάνουμε δύο άλλα πράγματα. Πρώτον, να εντοπίσουμε την συστημαική πλευρά του προβλήματος και δεύτερον να δούμε κατά πόσον η συγκεκριμένη περίπτωση επιτρέπει την γενίκευση ή κινδυνεύουμε να γίνουμε περιπτωσιολάγνοι, πράγμα αχρείαστο για οτιδήποτε άλλο πλην της αναψυχής.

Η περίπτωση του αστυνομικού θα μπορούσε να θεωρηθεί μεμονωμένη και άρα περιορισένου δημόσιου ενδιαφέροντος, αν αυτός δεν υπηρετούσε σε σώμα ασφαλείας και αν δεν είχε άδεια να χρησιμοποιεί για τους σκοπούς της υπηρεσίας του όπλο. Εφόσον όμως υπάρχουν αυτές οι δύο παράμετροι κοινού συμφέροντος, υπάρχει μια σειρά από απαντήσεις που θα πρέπει να δοθεί αρμοδίως.

Ίσως πει κάποιος: Μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα ο αστυνομικός να ήταν τυπικός κατά την άσκηση των επαγγελματικών καθηκόντων του και να κρατούσε τις αρρωστημένες συμπεριφορές του εν οίκω; Όχι, δεν μπορεί, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, μια που το τι συνέβαινε σπίτι του δεν αφορούσε τις ιδιαίτερες γευστικές του συνήθειες, αλλά αντανακλά ένα ολόκληρο σύστημα ηθικής και αξιών που δεν είναι ανεξάρτητο από τον ρόλο που του εμπιστεύθηκε η πολιτεία.

Εκείνη (η πολιτεία) είναι που θέτει τα ηθικά όρια στους λειτουργούς της και εκείνη είναι που πρέπει να φροντίζει να τα παρακολουθεί και να τα ελέγχει. Είναι πολλάκις ειπωμένο το πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να υπάρχει ένα αποτελεσματικό πλαίσιο ψυχολογικής αξιολόγησης των ανθρώπων που διαχειρίζονται το κρατικό «μονοπώλιο της βίας». Συνήθως -για να θυμίσω- το λέμε αφότου ο τάδε αστυνομικός έχει σκοτώσει με το υπηρεσιακό του περίστροφο τη γυναίκα ή τη σύζυγό του, αλλά από ό,τι δείχνουν τα πράγματα η έμφυλη δεν είναι η μόνη βία την οποία οι θεσμοί θα πρέπει να είναι σε θέση να εντοπίζουν σε μέλη των σωμάτων ασφαλείας.  

Χωρίς να είμαι ειδικός θεωρώ πως η δυνατότητα οπλοκατοχής και οπλοχρησίας για τους δημόσιους υπηρέτες θα πρέπει να αφαιρείται αυτοδικαίως κάθε χρόνο και αυτοί να περνούν εξετάσεις για να πιστοποιείται εκ νέου και εκ του μηδενός η δυνατότητά τους να την ασκούν και η κρίση τους για το πότε χρειάζεται να το κάνουν.

Αν μας διασκεδάζει, ας αναζητήσουμε συγγένειες, ισχυρούς φίλους ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο στην περίπτωση του περί ου ο λόγος αστυνομικού. Όσο όμως δεν φροντίζουμε οι περιπτώσεις σαν αυτές να πιάνονται από το θεσμικό κόσκινο, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Άντε και λίγη τηλεθέαση.