Φλεγόμενοι δρόμοι της ολοκληρωτικής αποκάλυψης

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Ακόμα καίνε οι δρόμοι;

Ήταν μεγάλο το πατιρντί, πρέπει ακόμα να καπνίζουν, σε φάση Ground Zero. Ground Zero για τον ξυπνημένο Έλληνα (αφυπνισμένο θα έγραφα, αλλά μου φάνηκε πολύ ξιπασμένο, πολύ Ταχιάου –oh no you didn’t!), τον Έλληνα που θα φέρει επιτέλους την αλλαγή!

Άκουσα ότι ανέβηκε η Χρυσή Αυγή.

Το σκηνικό θα είναι ταιριαστό τουλάχιστον. Φλεγόμενοι δρόμοι της ολοκληρωτικής αποκάλυψης και από τις οροφές πηδάνε τύποι με πέτσινα και ξυρισμένα κεφάλια και χαρακωμένα πρόσωπα –όχι, αυτό είναι το σκηνικό του Fallout 3. Το πιο πιθανό είναι να καλύψεις τη μύτη σου και να τρέξεις μέχρι την Pizza Hut. Και δε σου δίνω άδικο.

Σου ρίξανε βόμβα στο κεφάλι με τα ναι και τα όχι. Οι δρόμοι έχουν φωτιές της ολοκληρωτικής αποκάλυψης. Χτυπήσαμε παγόβουνο. Ο Καρατζαφέρης έβγαλε τον Τίμιο Σταυρό και η Αλέκα το Άγιο Κονσερβοκούτι. Πώς σκατά να αντιδράσεις; Θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Που είναι και το μόνο που πρακτικά μπορείς να κάνεις, εκτός κι αν είσαι ένας από τους Anonymous. Είσαι; Ο πρώτος κανόνας του Fight Club, μη μιλάς για το Fight Club. Θα κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες μέχρι τώρα, απλά με πολύ μειωμένο μπάτζετ. Μπορεί να χρειαστεί να κόψεις μερικά πράγματα. Δεν είναι ανάγκη να ρίξεις πέντε καλάθια λουλούδια στην Πάολα. Είναι διάσημη, δεν πρόκειται να σου κάτσει.

Μα τι να κάνω, που είναι του Αγίου Βαλεντίνου, να μην βγάλω το μωρό για ένα ζεστό κομμάτι πίτσα; Να μην σκύψω στα γόνατα να της φιλήσω το χέρι μπροστά στα καμένα Starbucks, επειδή είμαι αριστερός κι αυτό θα ήταν συμβολικό και βαθύ;

Ήταν βολικό πάντως, μια μέρα ξεγνοιασιάς, με σοκολατάκια και αφιερώσεις στο ραδιόφωνο. Και καμία κουβέντα για τα ναι και όχι. Ο άγιος το ‘κανε το θαύμα του. Από αύριο πάλι στον αγώνα.

Πέρα από τα χαζά όμως, είναι χαρούμενο και τραγικό. Χαρούμενο γιατί ακούς πλέον τους δεξιούς να λένε πως θα ρίξουν Σύριζα, και τραγικό γιατί έπρεπε να φτάσει το χάλι στο απροχώρητο για να αφυπνιστούμε.

Στην Ευρώπη δεν είμαι σίγουρος αν μας κοροϊδεύουν ή αν μας λυπούνται. Πιστεύουν πως θα γυρίσουμε στη δραχμή. Ίσως να είναι και καλύτερα να γυρίσουμε στη δραχμή. Θα πιάσουμε πάτο, θα κυλιστούμε λίγο γιατί έχει πλάκα και σιγά-σιγά θα ανεβούμε. Σε ιδανικές συνθήκες πάντα. Αλλά αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Η αφαίμαξη να συνεχίζεται κανονικά, όπως είπε και μια ενημερωμένη φίλη μου, "θα δίνω έναν μισθό για να πάρω ένα ψωμί!"

Σε φάση «Μπάρμπα, δωσ’ μ’ ένα ψωμί…»
«ΠΕΝΤΑΚΟΣΑ!»
«Καλά. Βάλε με μια φέτα».

Το όλο πόιντ είναι ότι βλέπω πως έκανα λάθος, και χαίρομαι. Τελικά δεν ξεχνάμε τόσο εύκολα όσο νόμιζα. Και οι αντοχές μας έχουν κάποια όρια και, επιτέλους, τα φτάσαμε.