Η κομματική πειθαρχία, η συνείδηση και η πάρτη τους

Γιατί κάποιοι καταψήφισαν το νέο μνημόνιο, ενώ οι κομματικές τους οργανώσεις τους το απαγόρευσαν;

Γιατί είχαν συνειδησιακό θέμα, θα πουν οι καλοπροαίρετοι ή όσοι απλώς πρόσκεινται στο περιβάλλον των διαφωνούντων.

Αν ο Ιοβόλος μπορούσε να πιστέψει σε τέτοιου είδους αγαθές προθέσεις Ελλήνων πολιτικών, θα ήταν σίγουρα πιο ευτυχισμένος και πιο ήσυχος άνθρωπος.

Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν πολλάκις αποδείξει ότι όταν καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στο κομματικό καθήκον και αυτό που θα έλεγε κανείς «επιταγές της συνείδησής τους» δεν δειλιάζουν ούτε λεπτό: οι δεύτερες δεν υπάρχουν καν.

Τι συμβαίνει λοιπόν και ορισμένες φορές βουλευτές εμφανίζονται σε δυσαρμοσνία με την κεντρική κομματική γραμμή;

Καταρχάς, αν σκεφτεί κανείς πόσα νομοσχέδια ψηφίζονται και κυρίως πόσες δημόσιες τοποθετήσεις κάνει κάθε μέρα κάθε κόμμα για διάφορα θέματα της επικαιρότητας, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Αν ξεπεράσουμε τη σπανιότητα των περιπτώσεων, κάθε φορά που κάποιος αφίσταται από την κομματική γραμμή συμβαίνει ένα από τα κάτωθι δύο: Είτε έχει κάνει πατάτα και ζητάει γονυπετής συγγνώμη, είτε έχει ήδη σταθμίσει την κατάσταση και έχει αποφασίσει ότι τον συμφέρει να προχωρήσει.

Το «συμφέρει» έχει συνήθως δύο υπoπεριπτώσεις: είτε ο ενδιαφερόμενος συζητά την μεταπήδησή του σε άλλο κόμμα, είτε έχει εξασφαλίσει την βουλευτική σύνταξη και, πρεσβύτερος πια, φλερτάρει μια κάποια «θεσμικότερη» καρέκλα.

Στην περίπτωση του νέου μνημονίου, ο κάθε βουλευτής κοιτάζει να διασωθεί από τη «μαύρισμα» που του έρχεται. Και το κάνει με όποιες τακτικές θεωρεί πρόσφορες: Πειθαρχία στον αρχηγό, λαϊκίστικες κορώνες, ηχηρές παραιτήσεις, ηρωικές εξόδους- από όλα έχει ο μπαξές.

Το ιλαρό είναι ότι όλοι αυτοί «ξεχνούν» πόσο φρικτοί yesman είναι όλο τον άλλο καιρό πριν κάνουν τον παλικαρά, και επικαλούνται «τη συνείδησή τους» και την «εντολή που τους έχει δώσει ο λαός» για να πουλήσουν την προσωπική τους στρατηγική στους ψηφοφόρους.
Τόσο δε προφανές είναι όλο αυτό το νταραβέρι που 1. Σας καταλαβαίνω αν βαριέστε ακόμη και να το διαβάζετε και 2. νομίζω ότι είναι θέμα (λίγου) χρόνου να αποθρασυνθεί τελείως το σύστημα, να πέσουν οι μάσκες και να μην προσπαθούν καν να κρυφτούν.

Κοντολογίς, η προσπάθεια να υποκριθούν ότι το σύστημα διαπνέεται από «αρχές» και «ιδεολογίες» θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν εκνευριστική. Μάλλον όμως πλέον αυτό το υποψιάζονται στα σοβαρά και οι κομματικώς πειθαρχούντες και όσοι έφυγαν κλείνοντας οριστικά (;) την πόρτα πίσω τους.

Ε, και; θα με ρωτήσετε.

Και εγώ δεν θα έχω τι να σας απαντήσω.