Διαπραγμάτευση: Το σόου των ανεπαρκών

Πιστεύω όλο και περισσότερο ότι η «διαπραγμάτευση» είναι η διαχείριση της ανεπάρκειας του πολιτικού μας συστήματος να αντισταθεί στην έξωθεν επιβαλλόμενη λαίλαπα μέτρων. Στην ουσία, η διαπραγμάτευση γίνεται προς το «μέτωπο» των πολιτών και όχι με τους αγοραίους δανειστές. Δε βαριέσαι, όμως. Ψιλά γράμματα…
Πόσο… διαπραγματεύσιμη είναι η διαπραγμάτευση; Αφού ξεπεράσαμε το θεατρικό «αντιστέκομαι» το οποίο μας παρουσίαζε επί διετία η κυβέρνηση Παπανδρέου, σειρά έχει πάρει ο διαγκωνισμός για το ποιος θα αντισταθεί περισσότερο. Θα είναι ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης ή ο Βενιζέλος;

Προφανώς όλο αυτό είναι μια παράσταση για τα μάτια της κοινής γνώμης που λόγω του πιεστικού χρονοδιαγράμματος δεν πρόλαβε να είναι και καλοστημένη- λες και ήθελε να χαλάσει τη φράση- κλισέ («μια καλοστημένη παράσταση») που επιλέγουν συχνάκις οι περισπούδαστοι αλλά αμαθείς δημοσιογράφοι.

Στα σοβαρά πιστεύει κανείς ότι κάποιος εκ των αντιπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών των κομμάτων «τσακώνεται» με την Τρόικα; Ότι θέτει “κόκκινες γραμμές” (μπλιαχ) και ότι έχει στο μυαλό του «τον συνταξιούχο και τον μικρομεσαίο»; (πάλι μπλιαχ).

Οι φάτσες τους είναι με τέτοιον τρόπο κατηφείς, όσο και εκείνων των ταλαίπωρων επίδοξων μαγείρων σε διάφορα τηλεπαιχνίδια μαγειρικής, όταν ο αρχιμάγειρας-παρουσιαστής τους επιπλήττει ότι έκοψε η μπεσαμέλ. Ούτε πειρσσότερο ούτε, ούτε λιγότερο λυπημένοι.

Μα ποιος να πιστέψει ότι πραγματικά αυτοί οι τύποι έχουν βρει πεδίο διαπραγμάτευσης; Αν είχαν την ικανότητα να κάνουν κάτι τέτοιο δεν θα το είχαν ήδη κάνει; Δεν λέω ότι θα το είχαν κάνει από πραγματικό ενδιαφέρον «για τον λαό», αλλά τουλάχιστον από υστερόβουλο τομαρισμό.

Το ότι ο ψηφοφόρος δικαιούται να ψέξει τον πολιτικό του για το ότι το μικρό ειδικό του βάρος ή ίσως η περιορισμένη του ευστροφία δεν έφτασαν για να πετύχει καλύτερους όρους, δεν θα το σχολιάσω. Το καραγκιοζιλίκι έχει να κάνει με τη διαχείριση που ξεκινά από την δεδομένη ανεπάρκεια και πέρα- Με την επικοινωνιακή ανάγκη να πείσουν πόσο παλεύουν για αυτά τα οποία η κοινή γνώμη θα ήθελε να παλέψουν.

Το επικοινωνιακό του πράγματος εξηγεί και το ότι ο Γιωργάκης μένει απ’έξω από όλο αυτό το παιχνίδι- ούτε καν διαρρέει ότι κάπως διαφωνεί με τα μέτρα.

Σου λέει εγώ χαμένος είμαι και είμαι. Γιατί να τρώω τσάμπα και την άλλη ξεφτίλα;

Ω, τι κακή η τρόικα! Ω, πόσο νοιάζονται οι συγκυβερνούντες πολιτικοί αρχηγοί για το πόπολο!
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v