Anonymous και anenimerwtous

Το αστείο με την επίθεση που πραγματοποίησαν την Πέμπτη οι Anonymous στο ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης είναι η εσφαλμένη εντύπωση που έχουν για την ελληνική διοίκηση.

Σε χώρες του εξωτερικού τέτοιου είδους υπηρεσίες, όπως ένα υπουργείο το οποίο είναι σε στενή σχέση με τη δημόσια ασφάλεια είναι καλά θωρακισμένες έναντι των ηλεκτρονικών απειλών που είναι πιθανόν να βγάλουν στη φόρα (πολύ) άπλυτα του κράτους. Στις περιπτώσεις αυτές, η παραβίαση της ασφάλειας αυτών των υπηρεσιών περιποιεί τιμή στον δρώντα και του δίνει γαλόνια στα σαλόνια των χάκερ.

Στην περίπτωση της Ελλάδας το site του υπουργείου δικαιοσύνης- που ανάθεμα και αν ξέρει το 5% των Ελλήνων ποιος είναι υπουργός Δικαιοσύνης- έχει την θωράκιση που θα είχε το site του παιδότοπου «Το γελαστό αρκούδι».

Πρέπει ωστόσο να ομολογήσω ότι ο χακτιβισμός είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα της νέας εποχής. Φαντάζομαι εν μέρει επειδή οι γνώσεις των συγκεκριμένων σε λογισμικό και hardware μου φαίνονται μυθικές και εν μέρει επειδή το κάνουν «για καλό σκοπό».

Διάβαζα ένα δημοσίευμα που εξηγούσε πόσο αρνητική γνώμη έχει η παγκόσμια κομπιουτεράδικη κοινότητα για κάποιον που έχει τις δυνατότητες να χακέψει διάφορες «απόρθητες» υπηρεσίες του σκοτεινού κεφαλαίου, και προτιμά να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για να εξασφαλίζει χρήματα μέσω απάτης παρά για την διάδοση του αντί-.
Αν σκεφτεί κανείς ότι στον χώρο αυτόν κυριαρχεί η ανωνυμία και ότι θα ήταν πολύ εύκολο η συλλογική αξιακή δομή να συνοψίζονταν στο κοιτάζω- την- πάρτη- μου- και- πως- θα- βγάλω- κανά- φράγκο διαπιστώνει την ύπαρξη ενός ιδιότυπου «κώδικα τιμής», τον οποίο δεν θα τολμήσω ούτε να εξηγήσω ούτε να συνοψίσω, αφού αφενός αγνοώ βασικά του σημεία, αφετέρου γιατί θα κατέληγα σε τεχνικά θέματα για τα οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Όταν πέφτω πάνω σε τέτοιους κώδικές τιμής που ισχύουν σε περιβάλλον όχλου- ζούγκλας μου έρχεται στο μυαλό ένα περιστατικό της στρατιωτικής ιστορίας που ήταν απόρροια ενός άλλου, εξίσου ιδιότυπου, αξιακού συστήματος.

Από την εποχή του ρομαντισμού και του ιπποτισμού για τον στρατιωτικό κλάδο θεωρούνταν επονείδιστο να σκοτώσει κάποιος κοινωνικά υποδεέστερος έναν ανώτερο του. Αν ήταν δυνατόν, οι αξιωματικοί θα έπρεπε να φονεύονται από αξιωματικούς και όχι από απλούς φαντάρους.

Δεν γνωρίζω πόσο αυτό γινοταν σεβαστό, αλλά έχω διαβάσει ένα σχετικό περιστατικό από τον πόλεμο της Αμερικανικής ανεξαρτησίας. Κάποιος διάσημος στρατηγός- νομίζω ο νότιος Γκραντ- την ώρα της μάχης αντιλήφθηκε ότι την ώρα της μάχης ένας φαντάρος τον σκόπευε από κοντινή απόσταση. Πως τολμάτε, κύριε; τον ρώτησε με φλέγμα και ο άλλος αφού σάστισε για μία στιγμή, κατέβασε το όπλο του.

Ποιος είμαι εγώ που θα σκοτώσω κοτζάμ στρατηγό αναλογίστηκε, σε μια πρωτοφανή επίδειξη ταξικής συνείδησης ο σκοπευτής, και άθελά του λάμπρυνε έναν κώδικα τιμής. Και- οι άτιμοι- μόνο έτσι λαμπρύνονται: Με πράξεις.