Κι εσύ δεν διάβασες το μνημόνιο;

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Την τελευταία βδομάδα στο twitter, που χωρίς αυτό η στήλη θα ήταν τόσο άδεια, υπάρχει μια νέα τάση.

#De_diavasa_to_mnimonio_giati
έκαναν πολλή φασαρία κάτι αγανακτισμένοι απ' έξω και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.
eixa paei gia xesimo
δεν είχε εικόνες να σπάνε την πλήξη...
έβλεπα ΒΑΣΙΛΙΆΔΕΣ με την αγαπημένη μου Ζέτα Δούκα .... ΤΈΛΟΣ !!!! <3

Όχι, εγώ τον στηρίζω τον Χρυσοχοΐδη. Θέλει μπάλες για να το πεις αυτό. Ή έστω σοβαρά διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Ή άσχημο χιούμορ. Εγώ θα το ‘κανα, ας πούμε.

Είμαι ο Θοδωρής Διάκος και #den_diavasa_to_mnimonio γιατί δεν ήθελα. Κι αυτό, κυρίες και κύριοι, λέγεται ειλικρίνεια. Είναι αυτό που σε πιάνει όταν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, έχεις χεστεί πάνω σου και προσπαθείς να σώσεις κι εγώ δεν ξέρω τι. Όχι, κυρία, δεν διάβασα και τουλάχιστον έχω τα κότσια να το παραδεχτώ. Επομένως, το έγκλημά μου δεν είναι σοβαρό.

Δεν έπιανε όταν ήμουν δώδεκα, δεν πρόκειται να πιάσει και τώρα.

Άρα το ‘ριξα στην έρευνα πεδίου, παλιά μου τέχνη κόσκινο. Έπιασα γνωστούς σε μία ηλικιακή κλίμακα δεκαεφτά με είκοσι εννιά, και "Εσύ έχεις διαβάσει το μνημόνιο;". Κι αν όχι, σε ποιο σημείο ξέρεις πάνω-κάτω τι λέει; Οι εφτά στους δέκα δεν το διάβασαν. Και είμαι σίγουρος ότι το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο, γιατί ουσιαστικά ρώτησα τους πρώτους δέκα ανθρώπους που βρήκα μπροστά μου (και μιλούν ελληνικά). Τώρα θα μου πεις έχει μια μικρή διαφορά, ο Χρυσοχοΐδης είναι υπουργός. Κι εμείς υποτίθεται είμαστε ενήμεροι πολίτες.

Από αυτούς τους εφτά μόνο οι δύο ήξεραν περί τίνος πρόκειται και (είπαν ότι) ήταν πρόθυμοι να το συζητήσουν. Πράγμα που θα με ωφελούσε, γιατί εγώ είμαι στην άλλη κατηγορία: το μνημόνιο είναι μια λέξη που ακούω στις ειδήσεις και ξέρω ότι θα αρχίσουν να φωνάζουν. Το μνημόνιο είναι τα δομημένα ομόλογα του 2011 (και ’12). Αν μπορούσα να πάρω γενικές γνώσεις από ανθρώπους που γνωρίζω, θα κατέληγα κι εγώ κάπου, και κάτι μου λέει ότι αυτό το κείμενο θα ήταν πολύ πιο στέρεο. Με τους γονείς μου δεν το συζητάω πάντως, γιατί θέλοντας και μη η συζήτηση θα καταλήξει σ’ εμένα και στο πού ξοδεύω τα λεφτά μου. Επίσης, η μαμά μου θα μου πει να διαβάσω εφημερίδες κι ο μπαμπάς να διαβάσω Ριζοσπάστη.

"Μας ενημέρωσε κανείς πού θα το βρούμε;" ρωτάει ένας απ’ τους ερωτηθέντες, "καλέ εγώ δεν ξέρω καν τι είναι" απαντάει μία άλλη. "Είναι εξήντα σελίδες κείμενο, αν θες να ξέρεις" λέει μία απ’ αυτούς που το διάβασαν και σταματάω την κουβέντα εκεί. Ποιος θα διάβαζε εξήντα σελίδες; Βαρετές σελίδες, σημειώνω, για πολιτικό έγγραφο μιλάμε, δεν είναι βιβλίο του Ντάγκλας Κόπλαντ. Και αν τα βιβλία του Ντάγκλας Κόπλαντ κρύβουν τουλάχιστον μια αισιοδοξία πίσω απ’ τους καταστραμμένους χαρακτήρες, το μνημόνιο απλά κρύβει κι άλλα βάσανα. Και θέλουμε, πραγματικά, κι άλλα βάσανα;

Ο Καρατζαφέρης δήλωσε πως δεν διάβασε το μνημόνιο γιατί καιγόταν η Ελλάδα. Και, θεός φυλάξοι, είναι ο Καρατζαφέρης, αλλά δεν διαφωνώ και απόλυτα. Όχι, προφανώς δεν στηρίζω πολιτικούς που αποφεύγουν τα πολιτικά τους καθήκοντα (χα) αλλά βλέπουμε ότι παίζεται ξανά το ίδιο σκηνικό. Έχουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, κι αντί να βρούμε έναν τρόπο να τον ξαποστείλουμε γιατί, καλημέρα, οι ελέφαντες ανήκουν στη ζούγκλα, πιανόμαστε από τα χαζά και ξεχνιόμαστε. Κι αντί να στρώσουμε τον διαδικτυακό κώλο μας να διαβάσουμε εν τέλει το μνημόνιο, γράφουμε στο twitter.

Χωρίς να βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.