Βλέπω να "παίζει" πολύ χύμα κρασί τον τελευταίο καιρό και δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Και ξέρω ότι οι λόγοι αυτής της προτίμησης είναι πρωτίστως οικονομικοί και εν συνεχεία "πατριωτικοί", αλλά θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και απόψεις μου μαζί σας επ' αυτού...
Κατ' αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τα όσα θα ακολουθήσουν παρακάτω αφορούν στις προσωπικές μου προτιμήσεις και πεποιθήσεις. Όπως έχω ξαναγράψει, κουμάντο και κριτική δεν έχω το δικαίωμα να κάνω σε κανενός την τσέπη ή το γούστο, παρά μόνο στου εαυτού μου. Αν μη τι άλλο, ωστόσο, θα ήθελα όσοι προτιμούν το χύμα κρασί να το κάνουν συνειδητοποιημένα.
Τι εννοώ; Πρώτα απ' όλα, μη νομίζετε ότι αγοράζοντας χύμα ενισχύουμε την Ελλάδα, κάποιες οικογενειακές επιχειρήσεις ή τις παραδόσεις μας. Απεναντίας, συντηρούμε ένα παρα-εμπόριο που δρα εις βάρος του Ελληνικού οινικού κλάδου, ο οποίος αποτελεί σήμερα μία από τις ελάχιστες προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης για τη χώρα μας. Επιπλέον, αγοράζουμε ένα προϊόν αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης (πολλές φορές κάθε άλλο παρά Ελληνικής), το οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να μας χαρίσει οποιαδήποτε απόλαυση στο τραπέζι, μαζί με το φαγητό μας. Κι αν ένα "κιλό" χύμα κρασιού αποτελεί την οικονομικότερη λύση σε μια ταβέρνα ή ένα εστιατόριο, σας (προ)καλώ να σκεφτείτε τις πολλές εκατοντάδες τοις εκατό σε περιθώριο κέρδους που ο εστιάτορας "βγάζει" από αυτό, καθώς το αγοράζει "τσάμπα" και - επιπλέον - δεν χάνει ούτε σταγόνα (ο νοών νοείτω...).
Παρεμπιπτόντως η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το post τραβήχτηκε το Σεπτέμβριο που μας πέρασε, στον δρόμο που ενώνει το Άργος με τη Νεμέα ("...of all places!...", που θα έλεγαν και στην παλιά μου γειτονιά). Στον πάγκο, που ανήκε σε ένα συμπαθέστατο ζευγάρι παππου-γιαγιάς, τα κρασιά λιάζονταν ολημερίς (στα πλαστικά μπουκάλια που βλέπετε) ανάμεσα στις ντομάτες και τα Αργείτικα πεπόνια και πωλούνταν προς 3 ευρώ "το κιλό". Η μόνη πληροφορία που ο παππούς και η γιαγιά είχαν να δώσουν σχετικά με το κρασί ήταν ότι ήταν "από δω, δικά μας". Όταν δε τα δοκίμασα, μπορώ να σας πω ότι δεν υπήρχε καμία διαφοροποίηση (πέραν του χρώματος) ανάμεσα στο άσπρο, το ροζέ και το "μαύρο". Όλα ήταν το ίδιο δυσάρεστα, όχι μόνο λόγω της οξείδωσης που τους είχε προκαλέσει το "βράσιμο" από τον ήλιο μέσα στο πλαστικό, αλλά και επειδή εξ αρχής φτιάχτηκαν για να είναι αδιάφορα και απλά για να "γεμίσουν" ποτήρια, με μοναδικούς στόχους να βοηθήσουν κάποιες μπουκιές να "κατέβουν" πιο εύκολα, και να αφήσουν το (άτσαλο) αλκοόλ να φέρει την πολυπόθητη λήθη μετά το φαγητό.
Μη με παρεξηγήσετε... Δεν λέω ότι εγώ ποτέ δεν θα πιω χύμα κρασί. Απεναντίας, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το παραγγείλω σε ταβέρνες και μεζεδοπωλεία όπως Το Καφενείο, όπου ξέρω από που προέρχεται και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις συνθήκες κτήσης και συντήρησης. Όποιος θέλει πάσει θυσία να πιει χύμα κρασί, μπορεί να το αναζητήσει στις ποιοτικές, επώνυμες εκφάνσεις του, σε συγκεκριμένες κάβες αλλά και εστιατόρια. Και αναφέρομαι σε χύμα κρασί που πωλείται από επώνυμους (και συχνά γνωστούς σε όλους μας) οινοποιούς, σε ασκούς νέας γενιάς, τεχνολογίας που διασφαλίζει την φρεσκάδα, τα αρώματα και την καλή κατάσταση του περιεχομένου, μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Πρέπει όμως επίσης να ξέρετε ότι μία μεγάλη μερίδα των Ελλήνων οινοποιών, εξαιτίας της κρίσης, α) έχουν αναθεωρήσει (βλ. μειώσει αισθητά) τις τιμές σε πολλές από τις ετικέτες τους ή/και β) έχουν κυκλοφορήσει ειδικές ετικέτες σε τιμές πρωτόγνωρα χαμηλές, που ξεκινούν από επίπεδα όπως €3,30 στα ράφια των σούπερ-μάρκετ. Και μπορεί τα συγκεκριμένα κρασιά να μην μας αφήσουν άφωνους, ούτε να μας ανοίξουν νέους οινικούς ορίζοντες, ωστόσο αγοράζοντάς τα ενισχύουμε έναν κλάδο που αυτό τον καιρό έχει σίγουρα την ανάγκη μας, τα πίνουμε γνωρίζοντας ότι έχουν οινοποιηθεί σε οργανωμένα οινοποιεία βάσει συγκεκριμένων διαδικασιών, και βέβαια οποιοδήποτε σχόλιο - καλό ή κακό - μπορεί να έχει ως αποδέκτη έναν επώνυμο οινοποιό, και όχι τον συμπαθέστατο παππού ή τη γιαγιά που βγάζουν το μεροκάματο στην άκρη ενός επαρχιακού δρόμου.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω για το συγκεκριμένο θέμα. Προσωπικά ήμουν, είμαι και θα είμαι οπαδός του επώνυμου εμφιαλωμένου κρασιού. Αν θα πιω μη εμφιαλωμένο, θα το κάνω σε περιπτώσεις - και μέρη - όπου εμπιστεύομαι αυτόν που θα μου το πουλήσει/σερβίρει. Σε διαφορετική περίπτωση, προτιμώ να περάσω μια χαρά πίνοντας μία μπύρα ή ακόμα και ένα αναψυκτικό με το φαγητό μου. Σε τελική ανάλυση, η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε πίνοντας κακό κρασί...
