Μία κάποια εκπαίδευση

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Είναι άσχημο να συζητάς για το εκπαιδευτικό στην Ελλάδα, κυρίως γιατί πρόκειται για μια συζήτηση που δεν θα καταλήξει πουθενά, αλλά κι επειδή είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ανακαλύπτεις με τρόμο ότι οι κνίτες είχαν δίκιο. Είναι αρκετά χάλια. Και δεν χρειάζεται να πας στην Ολλανδία για να το καταλάβεις αυτό. Αλλά επειδή εγώ τυχαίνει να βρίσκομαι στην Ολλανδία αυτή τη στιγμή, μπορώ να το αναπτύξω και να το πασάρω σαν θεμιτή δουλειά. Χα.

Ενώ στην Ελλάδα σε φορτώνουν με οχτώ μαθήματα που δεν χρειάζεται να παρακολουθείς και φορτώνεις στη στοίβα με τις αμαρτίες που χρωστάς, οι Ολλανδοί έχουν σύστημα: φτιάχνεις εσύ το πρόγραμμά σου, παίρνεις όσο φόρτο εργασίας νομίζεις πως μπορείς ν’ αντέξεις, και τους αφήνεις να σου βγάλουν το λάδι.

Βάλε λάδι κι έλα βράδυ. Θα έσκαγα αν δεν το ‘γραφα. Το βγάλαμε απ’ την μέση, συνεχίζουμε.

Πέρα απ’ το ότι έχεις δυο-τρεις μίνι εξεταστικές μες στο εξάμηνο, που αν δεν τα πας καλά, πρέπει να τα ξαναδώσεις μέχρι να πεθάνεις μέχρι να περάσεις, αλλιώς καπούτ, έχεις παρουσιάσεις, εργασίες και υλικό για μελέτη κάθε βδομάδα. Δεν μπορείς να κοπείς, εκτός κι αν το θέλεις. Όταν έρχεσαι από την Ελλάδα, που το περισσότερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις έξυπνη θέση στο αμφιθέατρο στην εξεταστική, όλο αυτό σου κάθεται στον λαιμό.

Σκέψου οπότε μια βδομάδα που έχεις ένα μεγάλο τεστ στην ανθρωπολογία της ποπ κουλτούρας, μια εργασία για ένα συμβούλιο που έγινε το 1500 κι απαγόρευε στους πίνακες να δείχνουν πέι-πέι ΚΑΙ μια παρουσίαση για τον σουρεαλισμό με προθεσμία μιας μέρας, γιατί η καθηγήτρια αποφάσισε να μην είναι τόσο παλουκωμένη αγγλίδα και είπε να βάλει λίγο βότανο στο τσάι της, και ξέχασε να ενημερώσει δεκαέξι άτομα στην ώρα της. Εγκεφαλικό.

Μια σύντομη ανασκόπηση της βδομάδας μου σε αριθμούς θα μπορούσε να είναι αυτή.
• 1 τεστ
• 1 παρουσίαση
• 1 εργασία
• 3 ξενύχτια
• ¾ ενός ροζέ των δύο ευρώ, σε μισή ώρα
• 2 ακόμα ποτήρια ροζέ, σε ένα πεντάλεπτο
• 3 σακούλες ποπ κορν
• 4 τοστ
• 1 κουτί καμεμπέρ και 1 κουτί La vache qui rit
• ¼ του γραμμαρίου χαβαλέ (βλ. πρώτο κείμενο)

Αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα. Εκτός κι αν το επιζητάς, που α) δεν υπάρχει φοιτητής στην Ελλάδα που να το επιζητά αυτό, β) ακόμα και τότε, μπορείς να μην κάνεις τίποτα και πάλι να γλυτώσεις, κυρίως γιατί ο καθηγητής δεν έχει πρόβλημα που θα ‘χει λιγότερα να επιβλέπει.

Δεν υπάρχει καν λόγος να συγκρίνεις. Η Ελλάδα θρέφει φουρνιές (που αυξάνονται γεωμετρικά, ακόμα τσούζει εκείνη η κατάργηση της βάσης του 10) τεμπέληδων φοιτητών, οι υπόλοιποι φροντίζουν να μάθεις και κάτι όταν πάρεις το πτυχίο –που θα το πάρεις και στα χρόνια σου. Και έξω έχεις μια επιλογή. Όχι όπου φτάσουν τα μόρια, και τράβα μετά να αναρωτιέσαι τι λείπει απ’ τη ζωή σου και σ’ έπιασε κατάθλιψη.

Και μπορεί στο τέλος της βδομάδας να είχα τρεις απανωτούς νευρικούς κλονισμούς, αλλά ξέρεις κάτι; Γούσταρα τη ζωή μου ενώ τους βίωνα. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που αγχωνόμουν ειλικρινά για δουλειά που έπρεπε να βγει, και όλα πέρασαν μόλις βγήκε. Όχι βαθύτερα νοήματα, όχι Φρόιντ, όχι μαλακίες. Μόνο καλή δουλειά.

Και ανακάλυψα ότι είμαι εκπληκτικός λειτουργικός αλκοολικός.