Τα διδάγματα και η διεθνής πολιτική

Όλη αυτή η ιστορία με τη δύση και το Ιράν, το οποίο φέρεται να κάνει κινήσεις που θα έκανε μια κινηματογραφική «αυτοκρατορία του κακού», μου θυμίζει μια σωστά ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή φούσκα.

Αν πρέπει κάτι να αναγνωρίσουμε στις δυτικές κυβερνήσεις είναι ότι από την εποχή των «όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ»- που δεν βρέθηκαν ποτέ- έχουν εξελίξει τις μεθόδους τους. Ξεκινάω από την παραδοχή ότι οι δυτικοί έχουν αποφασίσει να επέμβουν στο Ιράν και ότι θα ήθελαν την κοινή γνώμη των χωρών τους στο πλευρό τους.
 
Η ποσότητα των ειδήσεων που διοχετεύθηκαν και διοχετεύονται είναι υποδειγματική. Γιατην ποιότητα δεν έχω κάτι να πω- ανέκαθεν ήταν ενός επιπέδου Οι ειδήσεςι λοιπόν που έδειχναν πόσο κακό είναι το Ιράν ούτε πολλές ήταν για να μπουχτίσει ο κόσμος, ούτε λίγες για να ξεχάσει ότι «υπάρχει ένταση». Από το «κάτσε να δούμε μπας και το Ιράν είναι κακό», πέρασαν 6-7 μήνες για να φτάσουμε στο «είναι σίγουρα κακό και πρέπει να δούμε πως θα αντιδράσουμε»- χρόνος διόλου σύντομος.

Οι τελευταίες πινελιές μπαίνουν αυτές τις ημέρες με τις επιθέσεις σε δυτικές πρεσβείες στην Τεχεράνη, που πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι είναι αυθόρμητες εκδηλώσεις του ιρανικού λαού.

Είπα ότι ξεκίνησα με την παραδοχή ότι οι δυτικοί θέλουν να επέμβουν στο Ιράν. Ο ορθολογικός αναγνώστης θα με ψέξει. Θα του έδινα δίκιο, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ για ποιο λόγο μια χώρα του μεγέθους του Ιράν αποφάσισε να τα βάλει με σχεδόν όλον τον προηγμένο κόσμο. Πιστεύει ότι μπορεί να επικρατήσει; Θέλει να αναγκάσει τους πάντες να παραδεχθούν το μεγαλείο του Ιρανικού κράτους; Διοικείται από παράφρονες;

Θα μπορούσε όντως να ισχύει και κάποιος από αυτούς τους λόγους. Μού φαίνεται όμως πιθανότερο να πρόκειται απλώς για μία ακόμη πτυχή της γεωπολιτικής στρατηγικής των αγγλοαμερικανών.

Αλλάζω και λέω- που έλεγαν και οι λαϊκές τραγουδιάρες του πάλκου: Διάβαζα για μια έρευνα που έγινε σε πιτσιρίκια σχετικά με το σχολείο. Σύμφωνα με αυτήν, το 25% των 11χρονων μαθητών δηλώνουν ότι έχουν stress για το σχολείο και ότι αισθάνονται πιεσμένοι.

Σύμφωνα με την έρευνα, οι έφηβοι κάνουν απογευματινά μαθήματα (ιδιαίτερα ή φροντιστήριο) κατά μέσο όρο 9 ώρες την εβδομάδα.

Αν σε αυτό προστεθεί το καθημερινό του 8ωρο παρουσίας στα θρανία και περίπου το δίωρο της μελέτης που απαιτείται, καταλήγουμε να έχουμε πιτσιρίκια που «δουλεύουν» 11-12 ώρες ημερησίως.

Και ρωτάω: Με τι αντάλλαγμα; Ποια γνώση; Πέρα από την προπαίδεια, κάποιες βασικές αρχές γραμματικής και ό,τι μάθει ο καθένας μόνος του στην προετοιμασία του για τις πανελλήνιες εξετάσεις τα εφόδια που δίνει το σχολείο είναι καθαρά ψυχοκοινωνικά και ουδόλως γνωσιολογικά.

Εξοντώνουμε τα παιδιά στο πρόγραμμα σπουδών και έχουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό: Να είναι σχεδόν άσχετα. Πόση πολιτική βούληση χρειάζεται για να παρατηρηθεί αυτό και να αλλάξει;