Τι σου είναι η ιστορία;!

Η μοναχοκόρη του Στάλιν πέθανε σε γηροκομείο στις ΗΠΑ. Ο Ιοβόλος κοιτάζει μια οικογενειακή φωτογραφία του πατερούλη (χωρίς εισαγωγικά) με την κόρη του, και συλλογίζεται το πως η καθημερινότητα δεν γράφει ιστορία και πως γίνεται το ίδιο σημαντική με τις λαμπρές και καμιά φορά φανφαρόνικες μεγάλες στιγμές του παρελθόντος.

γράφει:Ιοβόλος 29 Νοεμβρίου 2011 Παλαιότερο των 360 ημερών

Ρίχνοντας μια ματιά στο in.gr βρήκα την είδηση που ακολουθεί και την φωτογραφία. Η είδηση λέει ότι η μοναχοκόρη του Ιωσήφ Στάλιν ονόματι Σβετλάνα Σταλίνα, πέθανε σε ηλικία 85 ετών στις ΗΠΑ, σε ένα γηροκομείο. Διάβασα εν συντομία την ιστορία της άλλοτε «μικρής πριγκίπισσας».

Μετά τον θάνατο και την αποκαθήλωση του πατερούλη (της) επιχείρησε απεγνωσμένα να αποστασιοποιηθεί από την κληρονομιά του ονόματος. Παντρεύτηκε δύο φορές αλλάζοντας ονόματα και τελικά ζήτησε άσυλο στις ΗΠΑ όπου και παντρεύτηκε μία ακόμη φορά παίρνοντας το όνομα Λάνα Πίτερς. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είναι που τη βαραίνει το γονικό επώνυμο, θα πείτε και θα έχετε δίκιο.

Αυτό που ομολογώ ότι με συγκίνησε είναι η φωτογραφία. Αν τη δει κανείς φευγαλέα δεν είναι ο Στάλιν και η θυγατέρα του, αλλά ένας μπαμπάς και το πιτσιρίκι του. Το βλέμμα στα μάτια της μικρής είναι παιχνιδιάρικο και πονηρό, ενώ και ο άντρας με τη στρατιωτική περιβολή έχει επιτρέψει στον εαυτό του μια συγκρατημένη αλλά εγκάρδια συναισθηματική ανάπαυλα.

Δεν πρόκειται για κάποιο σπάνιο ντοκουμέντο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε χωρίς την φωτογραφία. Αλλά είναι μία από τις στιγμές που η Ιστορία εμφανίζεται μπροστά μου ως καθημερινότητα και τότε μου φαίνεται ακόμη πιο συγκλονιστική.

Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμικού κάνοντας τη βόλτα ακριβώς έξω από την αρχαία είσοδο της Αθήνας. Δυο πιτσιρίκια- δεν θα ήταν μεγαλύτερα από τριών ετών- έπαιζαν υπό το βλέμμα των μυδιόντων μπαμπάδων τους.

Κοίταξα το υπόμνημα- ταμπέλα που υπήρχε στον χώρο και διαπίστωσα ότι τα τρίχρονα κυνηγιόντουσαν εκεί που άλλοτε ήταν η τάφρος της αρχαίας οχύρωσης των Αθηνών.

Σε εκείνο το σημείο όπου βρισκόμουν στάθηκαν κάποτε οι μηχανικοί των οχυρωματικών έργων, το πλήθος κόσμου που κατά καιρούς θα περίμενε στην ουρά για να μπει στην πόλη και χιλιάδες άλλοι.

Η παρουσία μου εκεί είχε ήδη καταγραφεί μαζί με αυτή όλων των άλλων. Ένιωσα ότι χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα μετείχα στην πορεία των πραγμάτων. Ήμουν μέρος της ιστορίας. Με μικρή συνεισφορά, αλλά μέρος της.

Δεν ανατρίχιασα ούτε ένιωσα δέος. Σκέφτηκα όμως ότι το να έρχεται κανείς πραγματικά κοντά στην Ιστορία- με όποιον τρόπο το νιώθει- είναι μία από τις λίγες διαδικασίες που σε εξοικειώνουν με τη φθορά.