Αυτοάμυνα

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

"Γιατί είπατε ψέματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κακοί Έλληνες!" είπε η μεθυσμένη αγγλίδα βλάχα.

Οκέι, ως ένα σημείο είναι αναμενόμενο. Ναι, χαχα, είμαι από την Ελλάδα, καταστρέψαμε την παγκόσμια οικονομία, σκοτώσαμε τον Κένεντι, λαλαλα.

Μόνο που όχι; Δεν φταίμε εμείς για όλα τα κακά του κόσμου, κι αν θες να ξέρεις, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνα εσείς ζούσατε στα δέντρα!

Εντάξει, σοβαρεύομαι.

Όταν οι περισσότεροι με το που ακούν πως είσαι απ’ την Ελλάδα θα αντιδράσουν κάπως έτσι (με εξαίρεση μια περίεργα χαρούμενη αντίδραση από μια Σέρβα, αλλά νομίζω μου την έπεφτε αυτή), πρέπει αναγκαστικά να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Ή την χώρα σου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην το πάρεις προσωπικά εκείνη τη στιγμή. Ακόμα κι αν δεν αγαπάς με τον παραδοσιακό, θερμοκέφαλο τρόπο την Ελλάδα, ακόμα κι αν λες ότι δεν σ’ ενδιαφέρει η Ελλάδα καν, ενδόμυχα σε νοιάζει, σε νοιάζει τόσο πολύ και σε σοκάρει το πόσο σε νοιάζει! Αυτή η σκύλα προσέβαλε την πατρίδα μου! Το χώμα που με γέννησε, ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ!

Άρα αμύνεσαι.

Και μετά το ξανασκέφτεσαι. Μόλις έκανα τσαμπουκά επειδή μια μεθυσμένη αγγλίδα βλάχα υπονόησε κάτι που ως ένα σημείο είναι αλήθεια για την πατρίδα μου, το χώμα που με γέννησε, την ουσία μου την ίδια; Μα εγώ είμαι ανθέλληνας, εγώ είμαι έξυπνος άνθρωπος, αποδέχομαι και κριτικάρω τα λάθη μου!

Αλλά είμαι Έλληνας, κι όσο κι αν βγάλεις τον Έλληνα από την Ελλάδα, το ανάποδο δεν γίνεται. Έχω προσπαθήσει.

Όπως δεν μπορείς να βγάλεις και την ντροπή. "Και τι ακριβώς θα γράφεις;" με ρωτούσαν για αυτή τη στήλη. Επικαιρότητα, απαντούσα. Και τι ξέρεις εσύ από επικαιρότητα, περίμενα να ακούσω. Δικαιολογημένα. "Ε, δεν θα κάνω και τις ειδήσεις της ΝΕΤ, θα είναι πιο εναλλακτικό, πιο χαλαρή φάση, ξέρεις". Φάση. Έφτασα στο σημείο να λέω φάση. Κι όλα αυτά για αυτοάμυνα, όπως ένιωσα ότι κάποιος κακολογούσε την πατρίδα μου, έτσι ένιωσα πως κάποιος ήταν έτοιμος να κακολογήσει την υποτιθέμενη δουλειά μου –και με πειστικά επιχειρήματα κιόλας!

Η Ντέμι Μουρ χώρισε τον Άστον Κούτσερ. Δηλαδή, κι αυτό επικαιρότητα είναι, και είναι θλιβερά νέα γιατί η Ντέμι Μουρ έδινε ελπίδες σε τόσες εργένισσες στην εμμηνόπαυση! Αλλά αυτά δεν είναι σοβαρά θέματα, γιατί
1. ο μέσος Έλληνας που βασανίζεται δεν θέλει να διαβάσει για το Χόλιγουντ.
2. ο μέσος Έλληνας που θέλει να διαβάσει για το Χόλιγουντ διαβάζει Περέζ Χίλτον.
3. το αφεντικό θα με ξαποστείλει.
4. τα comments αποκάτω θα είναι βαριά.

"Αγαπάμε τα hateful comments, φέρνουν κόσμο!" μου λένε. Ναι, έχει πλάκα, τρολ τρολ τρολ! Όταν στα κάνουν περήφανοι εθνικιστές που θέλουν να εξαγνίσουν με πυρωμένο σίδερο την τουρκολαγνεία σου επειδή δεν θες ‘ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΕΖΕΛ ΚΑΙ Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΤΟΥ Η ΤΟΥΡΚΑΛΑ!!1’, τότε έχει πλάκα.

Προσπαθώ να κάνω κάτι καλό, άρα ελπίζω να το δουν και με καλό μάτι (σε αντίθεση με το πώς βλέπει ο κόσμος τον Άστον Κούτσερ), κι αν δεν συμβεί αυτό, θα πρέπει να αμυνθώ γιατί όλο και κάποιος θα πέσει να με φάει. Νομίζω μόλις έφτιαξα την πιο κουφή αναλογία στο σύμπαν, αλλά λειτουργεί: η Ελλάδα είναι ο Άστον Κούτσερ. Μια χώρα με δυνατότητες, που κάνει όμως λάθος επιλογές (ΚΑΚΗ φιλμογραφία, Άστον!) κι έχει στραφεί όλος ο κόσμος εναντίον της. Ο Άστον κεράτωσε την Ντέμι, κι εμείς προφανώς κερατώσαμε την εμπιστοσύνη της οικουμένης –πρέπει να υπάρχουν συνέπειες.

Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει σημασία τι σκέφτονται για σένα οι άλλοι, ή τι σκέφτεσαι εσύ. Ότι, για παράδειγμα, οι Ισπανοί είναι αγενείς και έχουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ή ότι οι Κινέζες είναι τρομαχτικές και το ότι πάνε όλες μαζί για ντους τις κάνει ακόμα φρικιαστικότερες, ή ότι οι Μεξικανοί είναι ύπουλοι παρθενοκυνηγοί –όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα. Είμαστε όλοι ενωμένοι στις αδυναμίες μας, και ταυτόχρονα μόνοι στον αγώνα μας. Κι αυτό το πράγμα…

…είναι η ζωή.

Πάντως την αγγλίδα βλάχα την σιχαίνομαι.