Wuthering heights

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Δεν έχω διαβάσει τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Αλλά έχω ακούσει το τραγούδι, και το ακούω χωρίς σταματημό εδώ και τρεις βδομάδες, και βρίσκομαι τυπικά σε ανεμοδαρμένο έδαφος, οπότε ο τίτλος πιάνεται.

Ανεμοδαρμένα βάθη, βασικά –η Ολλανδία βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας άλλωστε. Η Ολλανδία προέκυψε από Εράσμους, ο θεός να ευλογάει την ΕΕ, που είναι αρκετά ειρωνικό πράγμα να πεις τέτοια εποχή. Αλλά τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την εποχή;

Όχι, σοβαρά ρωτάω τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την εποχή.

Αν ρωτήσεις τη μάνα μου, καιγόμαστε και δεν έπρεπε ν’ αγοράσω ποδήλατο, ήταν άχρηστο έξοδο.

Αν ρωτήσεις κάτι αριστερούς που έχουμε εδώ, "της πουτάνας", και μετά θα σε βρίσουν γιατί δεν ενημερώνεσαι.

Στο twitter ίσως να μάθαινες κάτι, αλλά το twitter έχει δώσει την ψευδαίσθηση σε κάθε έλληνα κάτω των 23 με iPhone ότι είναι ο νέος Στηβ Μάρτιν, άρα η πολιτική κουβέντα που γίνεται εκεί μέσα είναι αμφισβητήσιμη. Που είναι πραγματικά λυπηρό, γιατί έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που πρακτικά είμαστε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όταν γίνονταν επεισόδια στο Σύνταγμα, το twitter είχε πάρει φωτιά και οι αγανακτισμένοι είχαν γίνει #aganaktismenoi.

#Sygxaritiria.

Το γεγονός όμως δεν αλλάζει. Είμαστε είκοσι χρονών, και δεν έχουμε ιδέα. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Το ότι μπορείς να γράψεις (ή να κάνεις copy-paste) ένα αστείο για τα πόσα έφαγε ο Βενιζέλος (χαχα) ή για το πώς αν βάλεις μαζί την Παπαρήγα, τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου έχεις τον Σούπερ Μάριο δεν σε κάνει ενημερωμένο. Ίσως να είναι η νέα μορφή ενημέρωσης. Δεν μας νοιάζουν τα γεγονότα, θέλουμε απλά υλικό να κανιβαλίζουμε (euxaristw, radio arvyla. me ypoxrewses).

Δεν είναι καν πλέον σημαντικό να λαμβάνεις μια θέση, μπορείς απλά να κράζεις τους πάντες και τα πάντα και να θεωρείσαι πνευματώδης. Κι αφού μπορείς να το κάνεις εσύ και να μένεις στο απυρόβλητο, γιατί κατηγορείς το ΚΚΕ ότι κάνει το ίδιο τόσα χρόνια τώρα;

Είναι πιστοί στον αγώνα τουλάχιστον, γι’ αυτό δεν μπορείς να πεις τίποτα. Σε τρομακτικό βαθμό. Γιατί πώς εξηγείς ότι πάει ο άλλος Εράσμους στην Ολλανδία και βρίσκει αμέσως την ντόπια αριστερή παράταξη και αμέσως αρχίζει να σε σπαμάρει στο facebook; Εγώ όταν είπα θα φύγω απ’ την Ελλάδα, εννοούσα θα φύγω. Θα έχω τους έξι μήνες μου, κι ό,τι σκατά χτυπήσουν την πατρίδα μες στη μούρη, θα τα υποστώ όταν γυρίσω. Όποτε αρχίζει η μάνα μου τα ‘καιγόμαστε’ στο skype (έμαθα στη μάνα μου να μπαίνει skype, μετά από πολλές χριστοπαναγίες) αρχίζω να κάνω αστεία για μπάφους για να σταματήσει να μιλάει.

Και μέσα στο ανελέητο σπαμ για τον αγώνα κι εγώ δε ξέρω τι (τους μπλόκαρα), σου σκάει και μια πρόσκληση για το Occupy Grote Markt, την πλατεία του Χρρρόνινγκεν. Κι επειδή έχω φίλο που πήγε στο Occupy στην Wall St. και είχα δει φωτογραφίες και νόμιζα θα είναι το ίδιο πράγμα, αλλά με περισσότερο χαβαλέ, ενθουσιάστηκα. ‘Αυτό είναι η επανάσταση!’ σκέφτηκα, και μετά άρχισα να σκέφτομαι εμάς καθισμένους στα πατώματα, με κιθάρες και ανταλλακτικά παζάρια και δωρεάν μήλα και ξαφνικά βρισκόμουν σε φεστιβάλ του Σύριζα. Όχι.

Όχι.

Και είναι γελοίο. Αν ζήσεις στην Ολλανδία ΕΝΑ μήνα, θα δεις ότι δεν υπάρχει λόγος να αγανακτείς για τίποτα. Ναι, προφανώς τους πήρανε τα σκάγια όταν σκάσαν τα σκατά, αλλά είχαν φροντίσει από πριν. Περικοπές; Περικοπές. Την αξιοπρέπειά τους δεν τη χάσανε. Εδώ εγώ είμαι σχεδόν ένα τρίμηνο εδώ πάνω και κατάφερα να γίνω καλός φοιτητής, να τρώω καλά, να κοιμάμαι καλά και να λέω ‘έχω χρόνια να νιώσω τόσο ήρεμος’ και να το εννοώ αυτή τη φορά. Και μιλάμε για το Χρόνινγκεν, το χωριό. Το Occupy της Χάγης είχε 4 άτομα, τι περίμεναν να γίνει εδώ;

Κι αυτό είναι το πιο λυπηρό απ’ όλα, που το έλεγα ακόμα κι απ’ τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα –είναι όλα ένα trend. Εντάξει, προφανώς η Ελλάδα έχει περισσότερους λόγους να αγανακτήσει από την Ολλανδία, έχουμε γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του σύμπαντος, αλλά πόσοι από αυτούς που μαζεύτηκαν έξω απ’ την Βουλή ήξεραν τι κάνουν και δεν πήγαιναν εκεί για τα σουβλάκια;

‘Όχι, όχι, οι Έλληνες επιτέλους σήκωσαν κεφάλι!’ μου έλεγαν όλοι.

Πώς; Πότε; Είμαι στα ανεμοδαρμένα βάθη κι ακόμα κι από ‘δω το βλέπω.