Σοκ και σκέψη

Τείνω στο συμπέρασμα ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που καλείται να απεμπολήσει κανείς όταν κάνει πιτσιρίκια- μαζί με τον ελεύθερο χρόνο του- είναι ο κυνισμός του. Νομίζω ότι αν έβλεπα το video που μπορείτε να δείτε παρακάτω πριν από 3-4 χρόνια, θα είχα διαφορετική προσέγγιση .

Όπως θα δουν όσοι έχουν «στομάχι», ένα δίχρονο πιτσιρίκι παρασύρεται κάτω από τις ρόδες δύο (!) βαν και στη συνέχεια αγνοείται από δεκάδες περαστικούς που περνούν από δίπλα του. Το συγκεκριμένο video έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου και δικαίως ξεσηκώνει ως απεχθής εικόνα.

Προ δύο ή τριών ετών νομίζω ότι θα σχολίαζα το video αρνητικά αλλά δεν θα έφριττα. Γιατί; Γιατί "άσχημα πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα- τι να κάνουμε;". Τώρα το είδα και ανατρίχιασα. Σκεφτόμουν με ποιος είναι ο τρόπος να φτάσουν τα πράγματα μέσα μας. Πώς δηλαδή κάτι που αντιλαμβανόμαστε φτάνει να μας στενοχωρήσει ή να μας κάνει χαρούμενους.

Χρειάζεται τελικά να έχει κανείς παρόμοια βιώματα με κάτι για να καταθέσει συναισθήματα επ’ αυτών; Θεωρητικά, η ιδέα της φιλανθρωπίας στηρίζεται σε αυτόν τον συγκερασμό: της συμπόνοιας χωρίς την ύπαρξη ιδίου οφέλους. Εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να φτάσω σε τέτοια επίπεδα αλτρουισμού και μάλλον δεν με ενδιαφέρει κιόλας να το προσπαθήσω.

Νιώθω όμως ότι όταν θα υπάρχουν πολλοί που θα βλέπουν τέτοια θεάματα χωρίς να τους πιάνει οργή, θα πρέπει να πάω σε άλλο κόσμο να ζήσω.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για την «κλισαδούρα», που πιθανώς θα θυμίσει σε ορισμένους την επιτηδευμένη απελπισία των εφήβων, αλλά έτσι αισθάνθηκα.

To Video