Θεωρίες εξέλιξης

Στο ίδιο κλίμα με αυτά που λέγαμε προχθές, παρακολουθώ την προσπάθεια (;) της αριστεράς να συνεννοηθεί τουλάχιστον για τα βασικά μια που κατά κοινή παραδοχή «ο κόσμος χάνεται».

Πόλεμος λοιπόν έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο Συνασπισμό και το ΚΚΕ με αφορμή τις δηλώσεις Τσίπρα στις οποίες χρησιμοποίησε τα «διδάγματα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ» για να καταδείξει την ανάγκη ενότητας της αριστεράς.

«Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ δεν έγιναν για να υπερασπιστούν 'αρχές και αξίες' τύπου Μάαστριχ, ΟΝΕ και ευρώ. Για να υπάρχει το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ πρωτοστάτησε το ΚΚΕ και με το αίμα και τη δράση του ανδρώθηκε και συσπείρωσε το λαό», απάντησε αυτόματα ο Περισσός, μέσω του κ. Μεντρέκα.

Μα βρε χρυσοί μου άνθρωποι, εδώ η «εργατική τάξη», αιμορραγεί και εσείς δεν μπορείτε να χωρίσετε δύο γαϊδάρων άχυρα; Ποιον θα πείσετε έτσι; Εκτός και αν σας αρκεί να διατηρήσετε το 5-8% που θεωρούν ότι σας αναλογεί, οπότε μη συζητάμε παραπάνω.

Όσο η αριστερά θα επιμένει να αναζητά τις αλήθειες της στο παρελθόν και όχι στο παρόν, η μεγάλη μάζα του κόσμου θα απομακρύνεται αναζητώντας πραγματικές απόψεις, ακόμα και στους κόλπους των συντηρητικότατων κομμάτων εξουσίας.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ένα πράγμα αποτυγχάνει σταθερά η αριστερά: στην εξέλιξή της. Αρκετοί από τους παλαιότερους οπαδούς της, θα βεβαιώσουν ότι η εξέλιξη δεν είναι πάντα κάτι ευχάριστο.

Όπως ευχάριστες δεν είναι ίσως και οι δηλώσεις του Φράνσις Γκάρι, γενικού διευθυντή της Παγκόσμιας Οργάνωσης Πνευματικής Ιδιοκτησίας. «Έως το 2040 οι εφημερίδες θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από τις ψηφιακές εκδοχές τους», είπε.

«Πρόκειται για εξέλιξη, δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό» πρόσθεσε, περιγράφοντας τη σκληρή πραγματικότητα. Και λέω πραγματικότητα, γιατί ακόμη και αν τελικά οι εφημερίδες δεν εξαφανιστούν έως το 2040 ή ως το 2017 (που είναι η αντίστοιχη πρόβλεψη για τις ΗΠΑ), το να μπορεί ένα κορυφαίο στέλεχος του ΟΗΕ και να λέει κάτι τέτοιο χωρίς να τρώει ντομάτες, σημαίνει ότι πιθανότατα η εικασία έχει βάση.

Θες να μην είναι το 2040 και να είναι το 2045; Θες να μην πρόκειται για πλήρη εξαφάνιση των εφημερίδων, αλλά για μετατροπή τους σε collector' s item που απευθύνεται βασικά σε λίγους χομπίστες και εραστές του χαρτιού; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Το ενημερωτικό διαδίκτυο γίνεται καθεστώς. Ως τέτοιο, θα κληθεί τα επόμενα χρόνια να αντιμετωπίσει μια βασική πρόκληση: να μην γίνει το ίδιο συντηρητικό, όπως το σύστημα που επικρατεί να ανατρέψει.

Αυτό είναι ένα παιχνίδι που η ελληνική αριστερά έχει ήδη χάσει.