Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Στάλιν

Περιμένω στο φανάρι για να ξεκινήσω. Κοιτάω αφηρημένος αριστερά- δεξιά, και ξαφνικά τον βλέπω. Από το κουτί ενός ΚΑΦΑΟ, ακριβώς στο ύψος των ματιών μου, ο Νίκος Ζαχαριάδης με κοιτάζει άνετος. Δεν μπορεί, λέω, θα είναι κάποιος που του μοιάζει.

Αφού εξοικειώνομαι με τη μορφή, σκέφτομαι ότι εμπνευστές της αφίσας σίγουρα είναι τίποτα κομμουνιστογενείς φοιτητικές ομάδες, τα μέλη των οποίων δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους που διάβασαν λίγη ιστορία

Κάνω λίγο όπισθεν και προσπαθώ να αλλάξω λωρίδα για να δω τι λέει το κείμενο της αφίσας. Τα κουτσοκαταφέρνω. Αυτό που φαίνεται πρώτο από μακριά είναι το λογότυπο κάτω δεξιά: ΚΚΕ. "Έλα παναγία μου", μουρμουρίζω. Συνεχίζω με κόπο την ανάγνωση. «Α΄ Νεκροταφείο» είναι το επόμενο που βγάζω. Τι «Α΄ νεκροταφείο;» αναλογίζομαι. Και μετά διαβάζω: «Εκδήλωση αποκατάστασης μνήμης»!

«Απίστευτο..!», μονολογώ.

Νομίζω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους και το πως λειτουργούν. Ίσως για αυτόν τον λόγο έχω εναποθέσει την ελπίδα μου να τους περιγράψω υπό τον τίτλο «πιστοί»: επειδή αρκετά από αυτά που κάνουν έχουν μια δική τους λογική που αποκλειστικό σκοπό έχει να επικρατήσει το δόγμα τους, όπως ακριβώς κάνουν και οι θρησκόληπτοι.

Εν έτει 2011 και ενώ ο κόσμος χάνεται, το ΚΚΕ θεωρεί ότι θα εξυπηρετήσει καλύτερα το σύστημα παραγωγής αγίων που διαθέτει (θυμίζει λίγο χριστιανισμό, ε;) αν αποκαταστήσει τη μνήμη αυτού που κάποτε μετ΄ επαίνων αποκαθήλωσε, αφού μετά άλλων επαίνων τον είχε κάνει ημίθεο στη συνείδηση όλης της εμφυλιακής Ελλάδας.

Το ΚΚΕ λοιπόν αρνιόταν αρχικά να αποκηρύξει τις ανηλεείς διώξεις στις οποίες ο Ζαχαριάδης υπέβαλε τις διάφορες φράξιες που τολμούσαν να διαφωνούν με τη γραμμή- δηλαδή τη γραμμή του πάνσοφου Σταλινισμού.

Ήταν η γραμμή Ζαχαριάδη που άφησε τον Νίκο Μπελογιάννη να οδηγηθεί στο απόσπασμα που καταδίκασε τον αγνό αγωνιστή Νίκο Πλουμπίδη με την σφραγίδα του «πράκτορα» προκειμένου να θολώσει τα νερά και που άφησε εκτεθειμένο στην εξορία τον Κώστα Καραγιώργη, έναν εκ των λαμπρών διανοητών της αριστεράς, του οποίου οι συγγενείς ακόμη και σήμερα δεν ξέρουν ούτε καν που είναι θαμμένος. Ήταν η γραμμή Ζαχαριάδη που παρέδωσε στην ουσία τον Άρη Βελουχιώτη στους κυβερνητικούς αποκόπτοντάς τον από τα κρυσφήγετα του ΕΑΜ.  

Με τον θάνατο του «πατερούλη» το ΚΚΕ πήρε τις αποστάσεις του από τη γραμμή Ζαχαριάδη που στο μεταξύ είχε αφήσει υπόνοιες και για τον Γιώργο Σιάντο, έναν εκ των δύο υπηρεσιακών αρχηγών του ΚΚΕ την εποχή έως το 1944- 45 που ο Ζαχαριάδης ήταν κρατούμενος στο Νταχάου, αλλά και κατόπιν, όταν είχε καταφύγει στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες. Γενικώς, πιστός στο παράδειγμα του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, ο Ζαχαριάδης έβλεπε παντού πράκτορες και εχθρούς και έτσι μπορούσε να αναπαράγει την κομματική τρομοκρατία της «διαγραφής» και άρα της «ατίμωσης». Αυτά έγιναν τότε όμως.

Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να μνησικακεί κανείς έναντι ανθρώπων όπως ο Ζαχαριάδης. Στο κάτω- κάτω έζησαν στην εποχή τους και με βάση αυτά που ήθελαν να πετύχουν, έπρατταν. Αυτό φαινόταν σωστό τότε, αυτό έκαναν. Δεν είχαν την πολυτέλεια της ιστορίας για να δουν τα πράγματα από απόσταση και έχοντας πλήρη ενημέρωση.

Αυτή την πολυτέλεια την έχουν τώρα πλέον οι τύποι του ΚΚΕ. Αυτοί έχουν πάψει να έχουν την άφεση του «δεν γνωρίζω».

Είναι οι ίδιοι που πέρσι- πρόπερσι (αν θυμάμαι καλά στο 18ο συνέδριο) κατέληξαν στο ότι η Σοβιετική Ένωση έπεσε επειδή κατέρρευσε ο Σταλινισμός. Ως εκεί, καλά τα πηγαίναμε,  δηλαδή; Και αυτοί οι άνθρωποι απευθύνονται στον ελληνικό λαό και θεωρούνται ηθικότεροι από τους κουφιοκέφαλους τους ακροδεξιούς!

Μακάρι λοιπόν, σύντροφοι, να βρεθεί άλλος ένας Ζαχαριάδης (και ένας άλλος Στάλιν, γιατί όχι;) να σας βάλει στον ίσιο δρόμο. Προσοχή όμως! Ίσως να διώξει την Κανέλλη και διάφορους άλλους νεορθόδοξους 50ρηδες 60άρηδες που έχετε μαζέψει και που λένε ότι πρέπει να ξαναπάρουμε την Πόλη.

Λέτε κάποτε να αποκηρυχθεί και η Κανέλλη; Τότε θα ξέρουμε σίγουρα ότι σε 60 χρόνια θα ακολουθήσει αποκατάστασή της μνήμης της.  

Υ.Γ. Ακούστε ένα ωραίο τραγουδάκι τυπικά για μια Μαρία, αλλά στην πραγματικότηα για την ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα. Είναι του Βασίλη Νικολαΐδη, του δημιουργού της "Σανταρόζας" και του "Σαλαμιού", του οποίου ο κανονικός τίτλος είναι "Το Αστείο".