Είμαστε ζουλού, είμαστε παπούα

Άκουγα το πρωί ραδιόφωνο μια απο τις πολλές πρωινές ενημερωτικές εκπομπές. Στην εκπομπή αυτή οι δημοσιογράφοι- παρουσιαστές διάβαζαν δυνατά μηνύματα που έστελναν σε πραγματικό χρόνο οι αναγνώστες. Αρκετά εκ των μηνυμάτων αυτών είχαν να κάνουν με καταγγελίες κατά άλλων κοινωνικών ομάδων που φέρονται ως αποδεδειγμένα απρόθυμες να εργαστούν αρκετά.

Αρκετοί μάλιστα από όσους αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα δήλωναν δημόσιοι υπάλληλοι και στρέφονταν κατά άλλων δημόσιων υπαλλήλων υπονοώντας ή και ευθέως λέγοντας ότι είναι οι άλλοι που θα πρέπει να τεθούν σε εφεδρεία ή να απολυθούν ή να δεινοπαθήσουν τέλος πάντων.

Όπερ μεθερμηνευόμενον, ο ένας έχει αρχίσει και καρφώνει τον άλλον μπας και γλιτώσει ο κλάδος του.

Νομίζω ότι είναι αυτό που λέγεται κοινωνικός κανιβαλισμός.

Αυτή η σκέψη μου έφερε στο μυαλό διάφοροΥς φίλους αριστερούς που μεταξύ τους πείθονται ότι η «υπόθεση» προχωρά, η λαϊκή οργή μεγαλώνει, και πως γίνονται διαρκώς βήματα προς την επανάσταση.

Η πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που οραματίζεται η αριστερά- δηλαδή την κοινωνική αλληλεγγύη.

Ένας από τους λόγους που η αριστεροσύνη την τελευταία 20ετία μοιάζει απλώς με ευγενές χόμπυ είναι ακριβώς αυτός. Στη θέση της ομοφροσύνης και του «κοινού μετώπου» υπάρχει αποκλειστικά και μόνο ο παρτακισμός και οι μεμονωμένες δράσεις. Δεν θα πάρω θέση κατά αυτών των συμπεριφορών. Αφενός γιατί δεν θεωρώ τις ομάδες εξ ορισμούς καλύτερες ή χρησιμότερες από τα άτομα, αφετέρου γιατί θεωρώ ότι οι συμπεριφορές αυτές αποτελούν κοινωνική πραγματικότητα και όσο και αν τις ξορκίζουμε στο όνομα του «δικαίου», δεν πρόκειται να φοβηθούν και να φύγουν.

Αναρωτιέμαι μόνο αν οι οπαδοί του φιλελευθερισμού, που συνήθως εμφανίζονται και ως θαυμαστές του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», προβληματίζονται έστω και λίγο βλέποντας τους πολίτες να φορούν τις κουκούλες και να καταγγέλλουν ποιος έχει κλέψει από τον άλλο λίγη καταναλωτική ισχύ.

Αλλά και να μην προβληματίζονται καθόλου, εντύπωση δεν θα μου κάνει. Σημεία των καιρών, όπως όλα.