Επικαιρότητα, μεγάλη φτωχομάνα

Από τις διακοπές και μετά συνειδητά αποφεύγω να ασχοληθώ με τα της επικαιρότητας. Ένας λόγος είναι ότι εν πολλοίς αδυνατώ να παρακολουθήσω ό,τι ακριβώς συμβαίνει- πράγμα το οποίο θα απαιτούσε να ενημερώνομαι για όλα τις ειδήσεις και να συλλέγω και την παραμικρή πληροφορία, με την ίδια αγωνία που οι ηλικιωμένοι περιμένουν για το τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω, παρεκτός για λόγους επαγγελματικούς.

Ο άλλος λόγος είναι ότι είμαι λίγο αμήχανος. Σας έχει τύχει ποτέ να σας πιάσει μεγάλη μπόρα στο δρόμο; Παρακολουθείτε την νεροποντή ίσως έχοντας σταματήσει κάτω από κάποιο υπόστεγο με τον υπνωτιστικό επαναλαμβανόμενο θόρυβο να συμβάλει στην αμηχανία σας. Αυτή την αμηχανία νιώθω με τα όσα συμβαίνουν.

Το ανησυχητικό είναι ότι και οι ιθύνοντες κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν.
Είναι νομίζω περισσότερο ξεκάθαρο από ποτέ σε αυτή την τελευταία διετία ότι η επιβαλλόμενη πολιτική δεν έχει καμία σχέση με τη βούληση των πολιτών. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι εντελώς αντίθετη. Αφού αυτή η αίσθηση είναι προφανώς αντιληπτή και στο Μαξίμου τότε γιατί δεν προκηρύσσονται εκλογές; Λογικό το ερώτημα. Θεωρώ ότι η προφανής απάντηση είναι «γιατί δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι».

Γνωρίζουν ότι σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα εκλεγεί όποιο αστικό κόμμα υποσχεθεί τις λιγότερες επιβαρύνσεις και τη λιγότερη λιτότητα- και αυτό είναι κάτι που θα χαλάσει τη συνταγή.

Σκεφτόμουν το «γκρεμό» και το «ρέμα» ανάμεσα στα οποία έχει εγκλωβιστεί το ΠΑΣΟΚ και τόλμησα να κάνω μια τρελή σκέψη. Λέτε το σενάριο της «παρένθεσης ΠΑΣΟΚ» που απεδίδετο στον Κώστα Καραμανλή ως «στρατηγική επιλογή» να βγει αληθινό; Και φυσικά δεν θα με εκπλήξει αυτή καθ' αυτή η τροπή της ιστορίας, αλλά το ενδεχόμενο να έχει πραγματικά σχεδιαστεί κάτι τέτοιο από την ομάδα του άλλοτε «καταλληλότερου».

Όμως καμία έκπληξη δεν είναι αρκετά μεγάλη για να τη νιώσεις, έλεγε κάποιος γνωστός μου που άλλωστε δεν τσιγκουνεύτηκε τα ειρωνικά σχόλια ακούγοντας τον Αντώνη- Μεσσία – Σαμαρά να επαναλαμβάνει το τροπάριο των κομμάτων εξουσίας περί του «σας κοιτώ στα μάτια και σας λέω…» και μπλα μπλα μπλα.

Σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό αναζήτησα τους αγανακτισμένους, αλλά μάταια. Τα μπάνια του λαού και η φυγή του κινήματος προς διακοπές (αντί για "προς τα εμπρός") έκαναν κάτι σημαντικότερο από το να χαλάσουν απλώς το επαναστατικό «σερί»∙ έπληξαν τη γνώμη που είχαν οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι για τον εαυτό τους.