Συγγνώμη κιόλας!

Ακούω τον αχό που γίνεται (για μία ακόμη χρονιά) με τα σχολικά βιβλία. Η υπουργός Παιδείας ζήτησε συγγνώμη για το ότι θα ξεκινήσουν τα σχολεία χωρίς οι μαθητές να έχουν όλα τα βιβλία- μια έξυπνη τακτική κατά τη γνώμη μου, αφού αν ζητάς συγγνώμη για κάτι δίνεις στον αποδέκτη της συγγνώμης την εντύπωση ότι αυτή δεν είναι μόνιμη κατάσταση που επαναλαμβάνεται.

Αμφότερα βέβαια δεν ισχύουν στην περίπτωση των σχολικών εγχειριδίων, αφού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρουσιάζουν ελλείψεις μέχρι και κανά- δυο μήνες μετά την έναρξη της χρονιάς.

Δεν θα σχολιάσω το ότι οι διαδικασίες, τις οποίες η υπουργός κατηγορεί για την καθυστέρηση, ήταν στον έλεγχό της (ή θα μπορούσαν να είναι) και θα μπορούσε να έχει επιλυθεί το θέμα εγκαίρως.

Μακάρι τα βιβλία να ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας σήμερα. Μακάρι αυτό που θα έπρεπε να μας πειράζει περισσότερο να ήταν ότι τα παιδιά θα πρέπει για κάποιο διάστημα να διαβάζουν από φωτοτυπίες και όχι από κανονικά δεμένα συγγράμματα.

Υπάρχει δυστυχώς ένας σκασμός άλλα πράγματα που κάνουν την ελληνική παιδεία άχρηστη και την εκπαίδευση στα σχολεία σχεδόν μηχανιστική. Και για αυτά ούτε κανείς μιλά ούτε η υπουργός ζητά συγγνώμη.

Επί παραδείγματι, το καλοκαίρι, κρυφάκουγα στην παραλία δυο καθηγήτριες να συζητούν απηυδησμένες το μέγεθος της ύλης που «αντιμετωπίζουν» οι Έλληνες μαθητές. Αν θυμάμαι καλά ένα δημοσίευμα που είχα διαβάσει προ πενταετίας είναι περίπου τριπλάσια από την ύλη που πρέπει να παραδίδεται κατ' έτος στα πιτσιρίκια από άλλες χώρες του δυτικού κόσμου.

Δηλαδή, τα ελληνόπουλα έχουν τριπλάσια πράγματα να μάθουν από τα γαλλάκια, τα γερμανάκια και τα αμερικανάκια- και λέω «έχουν να μάθουν» και όχι «μαθαίνουν».

Είναι κοινή λογική ότι τόσο ασφυκτικά γεμάτα χρονοδιαγράμματα δεν αφήνουν χρόνο παρά μόνο για επί τροχάδην διδασκαλία. Το αποτέλεσμα είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ημιμάθεια και μια συγκεχυμένη αίσθηση της πληροφορίας όπου οι ιστορικές περίοδοι γίνονται αχταρμάς στο παιδικό κεφάλι που ωστόσο μπορεί να θυμάται λεπτομερώς ότι κάποιος πόλεμος (Ο Α΄ Παγκόσμιος;) τελείωσε το 404 π.χ. και όπου η διαίρεση μένει ως «δύσκολη πράξη» που μπορεί και να συγχέεται με τη «δοκιμή» του πολλαπλασιασμού.

Γιατί δεν μειώνεται η διδακτέα ύλη των ελληνικών σχολείων; Γιατί δεν γίνεται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στο τι θέλουμε να κάνει η ελληνική εκπαίδευση; Θέλουμε να προσφέρει ουσιαστική γνώση και σύστημα; Θέλουμε να συνδεθεί με την αγορά εργασίας; Ας αποφασίσουμε κάτι και ας προχωρήσουμε έτσι εν πάσει περιπτώσει γιατί έτσι δεν κάνουμε τίποτα.

Αυτές όμως οι δομικές ελλείψεις δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές από τους ψηφοφόρους. Αυτοί οι τελευταίοι, που μπορεί να μην παίρνουν χαμπάρι ότι το μόνο που θα θυμάται το παιδί τους από τα 12 χρόνια σχολείο είναι η προπαίδεια, δεν θέλουν να το βλέπουν να διαβάζει από φωτοτυπίες.

Οπότε και η υπουργός ζητά συγγνώμη για τις φωτοτυπίες.