Κάψτε τις σέλες σας

Την αλήθεια θα την πω. Ήμουν από αυτούς που καλοδέχτηκαν τη «μόδα» των ποδηλάτων όταν την πήρα χαμπάρι προ 3-4 ετών. Γιατί όχι; σκέφτηκα προσπαθώντας να κρατηθώ μακριά από οποιαδήποτε σχετιζόμενη με την οικολογία παρόρμηση συμπάθειας.

Οικονομικό και με άποψη, το ποδήλατο είναι ένα μέσο στο οποίο η ελληνική πολιτεία έχει συμφέρον να επενδύσει- ακόμα και αν στην περίπτωση της Αθήνας οι πολλές ανηφόρες περιορίζουν αισθητά τη χρησιμότητά του.

Ακόμη αισθάνθηκα αλληλέγγυος με τους ποδηλάτες και την προσπάθειά τους να επιτραπεί να κουβαλούν τα ποδήλατά τους στο Μετρό. Ακόμη- ακόμη (το ομολογώ!) σκέφτομαι να πάρω ένα ποδήλατο για να μετακινούμαι τοιουτοτρόπως από το σπίτι στη δουλειά μου.
Ίσως για αυτούς ακριβώς τους λόγους (ίσως και παρά αυτούς) τσαντίζομαι όταν ορισμένοι ποδηλάτες έχουν οδική συμπεριφορά που παραπέμπει σε γαϊδούρια. Ουκ ολίγοι ποδηλατούν στο δρόμο με την ταχύτητα των 10- 15 χιλιομέτρων ανά ώρα αδιαφορώντας για το τι γίνεται πίσω τους και ενώ έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν την προσπέρασή τους από τετράτροχα.

Θα μπορούσαν μετά από λίγη ώρα που αντιλαμβάνονται ότι πίσω τους υπάρχουν αυτοκίνητα που πηγαίνουν με… τον αραμπά να κάνουν στην άκρη και να συνεχίσουν μετά την πορεί τους με τους χαλαρούς ρυθμούς που ταιριάζουν στο όχημα που επέλεξαν.

Όχι, δεν υποχρεούνται να κάνουν στην άκρη. Ούτε να επιταχύνουν υποχρεούνται. Αλλά αυτή είναι και η διαφορά των ευγενών ανθρώπων από τους αγενείς: Οι πρώτοι κάνουν κάτι υπέρ των άλλων χωρίς να υποχρεούνται.

Μοιραζόμουν τις σκέψεις αυτές με φίλο που μου μίλησε για τη δική του εμπειρία. Ήταν περίπου την περασμένη άνοιξη, βράδυ Παρασκευής- μέρα κατά την οποία οι Freeday οργανώνουν βραδινή ποδηλατάδα στην Αθήνα, μια πραγματικά έξοχη ιδέα. Ο φίλος λοιπόν βρέθηκε με το αυτοκίνητό του να πρέπει να διασχίσει μια λεωφόρο στο κέντρο της Αθήνας.

Έπρεπε να περιμένει 6-7 λεπτά να περάσει η πομπή των αναρίθμητων ποδηλάτων, η οποία στηριζόμενη στη δύναμη του πλήθους αγνοούσε τα κελεύσματα των φωτεινών σηματοδοτών «τιμωρώντας» αδιακρίτως άλλους οδηγούς για την καταπίεση που υφίστανται οι ποδηλάτες στην Ελλάδα.

«Τώρα που είμαστε πολλοί έχουμε δύναμη, κάνουμε ό,τι θέλουμε. Καλοί τρόποι και ισχύς ποτέ δεν συμβαδίζουν.» Ψυχολογία όχλου.

Αυτές οι επιθετικές συμπεριφορές μου θυμίζουν τις φεμινίστριες του ’70, οι οποίες αν και είχαν προφανώς δίκιο σε αυτά που έλεγαν, κατέληξαν να αντιμετωπίζονται ως παράλογες υστερικές και να απολαμβάνουν σχετικής αντιπάθειας ακόμη και από έναν μεγάλο αριθμό γυναικών.

Θα μου πείτε ότι κατάφεραν περισσότερα με αυτή τη συμπεριφορά; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι προσέφεραν στην ιστορική αρχειοθήκη της  καρικατούρας έναν ακόμη φάκελο.
 
Όσο δίκαιος και αν είναι ο σκοπός, θέλει και τρόπο. Για να μην έχουν να λένε...