Εδώ είναι Θράκη, δεν είναι παίξε γέλασε

Το ότι οι απόψεις, οι ανακοινώσεις και τα blog posts των ιεραρχών μας μου δίνουν συχνά-πυκνά τροφή για σχόλια είναι γνωστό.

Αυτή τη φορά, όμως, πρωταρχικός σκοπός αυτού του post δεν είναι να κοροϊδέψω, ούτε καν να ειρωνευτώ, τον Ξάνθης Παντελεήμονα, που εξανίσταται στο ανέβασμα της παράστασης των Ρήγα-Αποστόλου «Τα κορίτσια με τα μαύρα» στις Γιορτές της Παλιάς Πόλης, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «εάν στην Ελλάδα παρουσιάζονται τέτοιου είδους έργα πού ειρωνεύονται τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας και υπάρχουν χριστιανοί Έλληνες που πληρώνουν για να χειροκροτήσουν, να ψυχαγωγηθούν, αυτό νομίζω ότι είναι κατάντημα».

Δεν έχω δει το έργο, δεν έχω όμως και καμία δυσκολία να πιστέψω την δήλωση-απάντηση των δύο σεναριογράφων ότι «μια αναδρομή στις εφημερίδες των τελευταίων πενήντα ετών δείχνει ότι [στα μοναστήρια] συμβαίνουν πολύ πιο άσχημα πράγματα από αυτά που διαπραγματεύεται το θεατρικό έργο».

Αυτό που με προβληματίζει είναι η συνέχεια της ανακοίνωσης του Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου, η οποία έχει ως εξής:

«Εκφράζοντας τις αντιρρήσεις μας για την παρουσίαση του έργου στην πόλη μας, ακούσαμε τον αντίλογο, ότι το έργο παρουσιάστηκε και μάλιστα με επιτυχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Απαντούμε ότι εδώ είναι Θράκη, είναι Ξάνθη, εδώ είναι σύνορα, όρια μιας περιοχής με ιδιαιτερότητες και για τον λόγο αυτό απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή από όλους μας. Θα θυμίσω τον σάλο που προκλήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης σε πανελλήνιο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο μετά από περιστατικό πού συνέβη με ηθοποιό πριν μερικά χρόνια στον αυλόγυρο ενός τεμένους στα Πομακοχώρια της ορεινής περιοχής».

Για όσους δεν θυμούνται (κι εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά, είναι η αλήθεια) αναφέρεται σε αυτό εδώ το επεισόδιο από το μακρινό 2004, όταν «άσεμνα ντυμένες ηθοποιοί» της σειράς Αρχιπέλαγος, που γυριζόταν στον Εχίνο, κατέφυγαν σε μουσουλμανικό τέμενος για να γλιτώσουν από την καταρρακτώδη βροχή, προκαλώντας την οργή των μουσουλμάνων που γιόρταζαν εκείνη την ημέρα το Σεκέρ Μπαϊράμ, ήτοι τα γενέθλια του Μωάμεθ.

Κι αναρωτιέμαι, ο αδαής: γιατί ο ιεράρχης «θυμίζει» το συγκεκριμένο επεισόδιο στο κείμενο όπου εκφράζει τις αντιρρήσεις του για μια παράσταση που προσβάλλει την θρησκεία του;

Γιατί το επεισόδιο χρησιμοποιείται ως παράδειγμα για να υποστηρίξει (;) την διαπίστωση ότι «απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή απ’ όλους μας»; Αν δηλαδή η Μητρόπολη βρισκόταν σε μια περιοχή όπου δεν είχε συμβεί κανένα αντίστοιχο επεισόδιο, δεν θα θίγονταν «τα όσια και τα ιερά της πίστεως» από την συγκεκριμένη ή αντίστοιχης θεματολογίας παραστάσεις;

Ή μήπως αν η περιοχή δεν είχε «ιδιαιτερότητες» (σ.σ. μουσουλμάνους) δεν θα πείραζε και ιδιαίτερα να σατιριστεί ο βίος και η πολιτεία των χριστιανών μοναχών, επειδή θα τα λέγαμε «μεταξύ μας»;

Ή μήπως, απλά, πρέπει να φωνάξουμε κι εμείς επειδή φωνάζουν κι αυτοί;

Το από πότε είναι «ιδιαιτερότητα» δύο θρησκείες να συνυπάρχουν σε έναν τόπο το αντιπαρέρχομαι κοσμίως.