Μπα, θα έτυχε...

Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμη οι δυτικές χώρες θα επιχειρούν να κατατάξουν τα κύματα που κατά καιρούς πλήττουν τις κοινωνίες αυτές ως «περιστασιακού τύπου και μεμονωμένα γεγονότα» κατάλληλα για να πατάσσονται με την κρατική βία.

Τα γεγονότα στην Αγγλία, στον κατά τη γνώμη μου πιο πειθαρχημένο λαό της Ευρώπης, δείχνουν ότι αυτή η νοοτροπία είναι πεπερασμένη και επιβαρύνει την ίδια την κρατική δομή στην οποία οι εξουσίες στηρίζονται. (Συγγνώμη αν ακούγομαι πολύ αριστεριστής- θα το διορθώσω παρακάτω).

Τα κύματα βίας με επεισόδια σε διάφορες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας δείχνουν ότι η υπομονή και των Βρετανών εξαντλείται. Η υπομονή απέναντι σε τι όμως; Αυτοί δεν έχουν το «Μνημόνιο» και τα τέτοιου τύπου μέτρα ούτε την δική μας πιλάλα.

Από ό,τι φαίνεται όλος αυτός ο τρόπος ζωής που ευθύνεται για την «πρόοδο» ασκεί διαρκώς πίεση στους πολίτες των χωρών αυτών. Μια πίεση που μπορεί να μην είναι ορατή σε καθημερινή βάση (που πιστεύω πως είναι), αλλά που αρκεί για να ταράξει τα θεμέλια, όταν βρει ευκαιρία εξωτερίκευσης. Η παραγωγικότητα, η ευπείθεια και η αποτελεσματικότητα είναι αρετές οπωσδήποτε συμβατές με τα οργανωμένα κράτη. Μάλιστα, όταν απαντώνται, βοηθούν τα κράτη αυτά να λειτουργούν καλύτερα- με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το πρόβλημα αρχίζει όταν στην περίπτωση που ανοίξει έστω μια μικρή τρυπούλα διαμαρτυρίας αυτή γρήγορα μεγαλώσει και από εκεί διαχυθεί δυσαρέσκεια δυσανάλογη με τις αφορμές από τις οποίες πιθανόν να ξεκίνησε. Αυτό δείχνει

Είναι λίγο σαν την τούρκικη παροιμία με τον Χότζα και τον γάιδαρό του που, κατά σύμπτωση, «μόλις τον έμαθε να μην τρώει, ψόφησε». Η ασκούμενη επί των λαών πειθαρχία έχει όρια. Το ποια είναι αυτά το καθορίζουν μόνοι τους. Όχι με συνεννόηση μέσω των social networks που η κυβέρνηση Κάμερον σκέφτεται να απαγορεύσει σε περιόδους κρίσης (όπως συμβαίνει στην Κίνα που… τις ζυγές μέρες την κατηγορούμε για έλλειμμα δημοκρατίας), αλλά αυτόματα.

Μέχρι τότε και επειδή οι «ταραξίες» ασφαλώς και δεν είναι περισσότεροι από τους άλλους, οι καθωσπρέπει πολίτες μπορούν να ζητούν από το κράτος να εφαρμόσει την τάξη καταπνίγοντας τις εξεγέρσεις ακόμα και με τη βία. Αν το κάνουν έχουν την πλειοψηφία με το μέρος τους. Έχουν την νομιμοποιητική αυτή πρόφαση στη διάθεσή τους.

Μπορεί λοιπόν οι εξεγέρσεις να πατάσσονται, οι εξεγερμένοι να συλλαμβάνονται ή και να δολοφονούνται και η τάξη να επανέρχεται. Αλλά θεωρώ ότι αυτοί που επαναπαύονται έχουν αποτύχει να δουν τις αλλαγές που έρχονται και των οποίων τα προμηνύματα ζούμε αυτή την εποχή.