Η διπλή ταρίφα της δημοκρατίας

Παρακολουθώ τα της απεργίας των ταξιτζήδων και ομολογώ ότι προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι για το μέχρι που μπορεί να φτάσει «το χέρι του απεργού». Για το αν δηλαδή δικαιούται να επεκτείνει τη δράση του και πέραν της επαγγελματικής του δραστηριότητας ώστε να αυξήσει την πίεση προς τους ιθύνοντες για ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Κουβέντιαζα το θέμα με δύο συναδέλφους, οι οποίοι τυχαίνει να εκπροσωπούν  διαφορετικές γνώμες γύρω από το θέμα.

Το να κλείνουν οι ταξιτζήδες τα λιμάνια και την Ακρόπολη είναι απαράδεκτο, λέει ο ένας. Είναι «φασιστικό» να μπλοκάρουν τους δρόμους ή να κλείνουν τη γέφυρα στο Ρίο γιατί αυτό ξεφεύγει σημαντικά από το επαγγελματικό τους αντικείμενο. Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν στη ζωή μου για να πιέσουν την Κυβέρνηση να μην τους πάρει τις άδειες;

-Όταν μια κοινωνική ομάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση ζητά στην ουσία την κατανόηση και τη συνεργασία της υπόλοιπης κοινωνίας, του αντιτείνω. Η λογική είναι «σήμερα εγώ- αύριο εσύ». Ότι δηλαδή αντί οι κυβερνώντες να έχουν να αντιμετωπίζουν πολυκερματισμένες και άρα αδύναμες κοινωνικές ομάδες, να έχουν απέναντί τους «μέτωπα» πολιτών τα οποία να ξεπερνούν τα όρια των επαγγελματικών τους κλάδων.

-Ωραία, αυτό θέλουν οι απεργοί. Εμένα με ρώτησαν; Πότε συμφώνησα σε αυτή τη συναίνεση που ζήτησαν; απαντά ο άλλος.

-Τότε θα καταχωρηθείς σε αυτούς τους πολίτες που διαφωνούν με την απεργία, παρεμβαίνει ο δεύτερος συνάδελφος που δηλώνει απηυδισμένος με τις διαμαρτυρίες διαφόρων ότι «του χαλάνε τις διακοπές». Εδώ ο άλλος χάνει το ψωμί του και εμείς διαμαρτυρόμαστε για τις διακοπές μας; λέει. Εγώ δεν είπα να κατέβουμε στο δρόμο μαζί του, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να κάνουμε λίγη υπομονή για να βοηθηθεί και αυτός που έχει ανάγκη.

Η κουβέντα προχωρά και εγώ καταλήγω στο εξής: 

Η κοινωνική συμπαράσταση ή έστω ανοχή είναι κάτι που προκύπτει ή όχι στον καθένα. Το αν σε κάθε περίπτωση ο φορέας της άποψης θα επιλέξει να τεθεί υπέρ της λειτουργίας (ή της ιδανικής λειτουργίας) της κρατικής δομής ή αν θα διαλέξει να πάρει το μέρος των διαμαρτυρόμενων είναι νομίζω θέμα ‘ταξικής συνείδησης’ ή- επί το λαϊκότερον- «γούστο, καπέλο και καουμποϊλίκι».