Τι θα πει δε μιλάμε γι’ αυτά;

«Εδώ ο κόσμος καίγεται, ο Χάρι Πότερ μας μάρανε» διαβάζω σχόλιο αναγνώστη (σε σχετικό post για την ταινία που βγήκε χτες) στη σελίδα του in2life στο Facebook. Εδώ ο κόσμος καίγεται, αλλά η ταινία που βγήκε χτες είναι σήμερα πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες για το «ρεκόρ εισπράξεων που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα».

Από κάτω, βέβαια, εξοργισμένοι αναγνώστες σχολιάζουν «πώς είναι δυνατόν να μιλάτε γι’ αυτά, ενώ ο κόσμος καίγεται;». Κι αναρωτιέμαι, αν ο κόσμος εξοργίζεται με τις «ελαφριές» συζητήσεις μέρες που είναι, το ρεκόρ εισιτηρίων στην «ελαφριά» ταινία ποιος το έκανε; Μήπως πήγαν να τη δουν οι τουρίστες;

Διότι το άκουσα κι αυτό. Σε παρέα που διηγιόμουν τις απέλπιδες προσπάθειες της συντακτικής ομάδας του in2life να βρει ξενοδοχεία με διαθεσιμότητα για να συμπεριλάβει στο ρεπορτάζ με τα αυγουστιάτικα weekends, συνδαιτυμόνας θίχτηκε που «μιλούσα για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου», ήτοι ανέφερα την απαγορευμένη λέξη διακοπές εντός των συνόρων μιας χώρας που αιμορραγεί –ναι, αλήθεια, «αιμορραγεί» μου είπε.

Χώρια το ότι βρισκόμουν στον ίδιο εργασιακό χώρο με κατάπτυστους που ήθελαν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι, κι αντί να ασχολούνται με τα spreads έγραφαν για αυγουστιάτικα weekends…

Αλήθεια; Και τα ξενοδοχεία ποιος ακριβώς τα γεμίζει; «Οι τουρίστες, φυσικά», έλαβα την πληρωμένη απάντηση συνοδευόμενη από ύφος «καθυστερημένος είσαι;»

Επιτρέψτε μου να έχω τις επιφυλάξεις μου για το πώς ακριβώς οι τουρίστες αποφάσισαν να ανακαλύψουν τις κρυφές χαρές των δυτικών παραλίων της Στερεάς Ελλάδας, ή πώς απαρνήθηκαν την Σαντορίνη και την Ρόδο για να κάνουν σύσσωμοι τις κρατήσεις τους στη Βόρεια Εύβοια.

Αλλά, ακόμη κι έτσι να είναι, πότε ακριβώς χάσαμε το δικαίωμα να μιλάμε για οτιδήποτε λιγότερο σημαντικό από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων;

Γιατί, αν θυμάμαι καλά, μια χαρά το διατηρούσαμε όταν οι έξυπνες βόμβες του Κλίντον προσγειώνονταν επάνω σε νηπιαγωγεία στη Σερβία, όταν ο κόσμος πέθαινε στο δρόμο για τη δουλειά του στο μετρό του Λονδίνου, όταν οι ισραηλινές μπουλντόζες περνούσαν πάνω από ζωντανούς ανθρώπους για να γκρεμίσουν σπίτια στη Δυτική Όχθη…

Αυτά, βέβαια, συνέβαιναν αλλού. Κι όχι μόνο δεν ήταν ντροπή να μην κυκλοφορείς με συνοφρυωμένο ύφος ολημερίς κι ολονυχτίς όταν συνέβαιναν, αλλά ο σχολιασμός τους ήταν, γύρω από τραπέζια με παγωμένο freddo, ένα ακόμη θέμα ανάμεσα στα καινούρια μας (σας, τους…) Prada, το επόμενο Σαββατοκύριακο και την sold out συναυλία/ παράσταση.

Η οποία συναυλία/ παράσταση, και τώρα sold out είναι. Απλά τώρα «δε μιλάμε γι’ αυτά».

Συγνώμη για το ελαφρύ post. Από Δευτέρα, αν θέλετε, μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για επιτόκια και spreads. Μην κάνετε κι άλλο ρεκόρ εισιτηρίων στον Χάρι Πότερ μέχρι τότε. Καρφώνεστε.