Αν αργήσω, επαναστατήστε

Μου αρέσουν πολύ τα σχόλια των αναγνωστών που έχουν προσθέσει τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες εφημερίδες στις ηλεκτρονικές βερσιόν τους. Πολύ συχνά τα βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και από το ίδιο το κομμάτι που διαβάζω.

Σημερινό παράδειγμα:

Στο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας σχετικά με την ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή η Ντ. Μπακογιάννη για τους 17,8 (!) μισθούς των εργαζομένων στα Ελληνικά Πετρέλαια, τα σχόλια που ακολουθούν θα μπορούσαν δίπλα στο username του κάθε χρήστη να έχουν tag «δημόσιος» ή «εξοργισμένος ιδιωτικός» υπάλληλος. Ναι, τόσο προφανή είναι.

Ο πρώτος δημόσιος υπάλληλος αναφέρει, μεταξύ άλλων ειρωνικών σχολίων, «Εμπρός να μοιράσουμε την φτώχεια μας! Κανείς εργαζόμενος πάνω από 500 ευρώ», ενώ ο δεύτερος απαντά σε «εξοργισμένο ιδιωτικό υπάλληλο» παραπάνω ότι «φιλαράκι, σε έχουν παραπλανήσει. Εσύ ή άλλοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα αν κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα χάσουν κάποια από τα προνόμιά τους»…

Σωστά, διότι κανένας εργοδότης στα όρια της χρεωκοπίας δεν θα έρθει να μου ζητήσει εμένα τα λεφτά που του λείπουν για να μπορεί να σου δώσει εσένα τον 17ο (!) μισθό σου. Εκτός, βέβαια, αν αυτός ο εργοδότης είναι το ελληνικό δημόσιο.

Και συνεχίζει με το εκπληκτικά Συριζα-ικό: «Αντίθετα, πρέπει να παλέψεις και εσύ να πάρεις αυτό που αξίζεις [σ.σ. πάντα πίστευα ότι άξιζα έναν 17ο μισθό, ευχαριστώ] διότι είναι άδικο να χωρίζονται οι εργαζόμενοι μπροστά στον κοινό αντίπαλο».

Όπου κοινός αντίπαλος, φαντάζομαι, είναι «το κεφάλαιο», «ο καπιταλισμός» και «η εργοδοσία».

Ευχαρίστως να αγωνιστώ μαζί σου, αξιέπαινε διεκδικητή των τριών επιπλέον μισθών σου. Εκτός, είπαμε, αν ο εργοδότης σου παραπαίει στα όρια της χρεωκοπίας, και στη λίστα των εσόδων - εξόδων του φιγουράρουν ο δικός μου 13ος μισθός (στο πρώτο κουτάκι) και ο δικός σου 17ος (στο δεύτερο).

Αν αργήσω, ξεκίνα εσύ την επανάσταση.