Ο συνδικαλισμός στα όπλα

Οι χθεσινές δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου άμυνας με θορύβησαν. Υπάρχει λένε κινητικότητα στις τάξεις απόστρατων αξιωματικών και πρέπει να σταματήσει αμέσως!

Κινητικότητα στις τάξεις των αξιωματικών! Η αλήθεια είναι ότι αυτού του τύπου οι πληροφορίες με ταξιδεύουν στις δεκαετίας του ‘30 του ’40 και του ’60 όταν τα μικρά και τα μεγαλύτερα πραξικοπήματα αποτελούσαν μία από τις «πολιτικές» επιλογές για την ηγεσία της πατρίδα μας.

Αναζήτησα να μάθω λοιπόν τι είδους κινητικότητα είναι αυτή που ξυπνά αντανακλαστικά πολιτικής ιστορίας. Πρόκειται για συνδικαλιστικού τύπου ενεργοποίηση αυτών των αποτραβηγμένων από την ενεργό (;) δράση.

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας ήταν αμείλικτη: «Στις ένοπλες δυνάμεις δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ο νόμος του 1984 περί συνδικαλισμού», ειπώθηκε αρμοδίως στέλνοντας τα όποια αιτήματα των συνταξιούχων στον κάλαθο των αχρήστων, λόγω των φοβιών του κοινοβουλευτισμού.

Θυμήθηκα δε με αυτή την αφορμή μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος που υπηρετούσε και υπηρετεί ως μόνιμος στην πολεμική αεροπορία.

Όταν λοιπόν ο Χάρης (το όνομα του φίλου) υπηρετούσε στην σχολή Ικάρων είχαν έναν καθηγητή του οποιου το όνομα δεν θυμάμαι, αλλά αν θυμάμαι καλά τους δίδασκε στρατηγική. Αυτός προερχόταν από τον στρατό ξηράς και είχε διακριθεί για την δράση του κατά τον εμφύλιο πόλεμο- φαντάζεστε με ποια πλευρά.

Με το πέρασμα των χρόνων οι «κομμουνιστοσυμμορίτες» εξέλιπαν, αλλά ουχί η ιδεολογία του ανδρός. Ωστόσο, απέφευγε να κοινοποιεί τις πολιτικές του πεποιθήσεις καταλαβαίνοντας ότι αυτές είχον πάψει να είναι δημοφιλείς.

Μια μέρα, αφού το μάθημα είχε λάβει τέλος ορισμένοι ίκαροι μαζεύτηκαν γύρω από τον γηραιό καθηγητή –σε μια λίγο πολύ συνηθισμένη σκηνή. Αν θυμάμαι καλά τις ημέρςε εκείνες είχε πραγματοποιηθεί μια ένστολη διαμαρτυρία των αστυνομικών και οι εκπαιδευόμενοι ζήτησαν να μάθουν τη γνώμη του καθηγητή για διάφορά δικά τους κλαδικά ζητήματα.

«Μα γιατί να απαγορεύεται σε εμάς να κάνουμε απεργία;» ρώτησε σε κάποια αποστροφή της κουβέντας ένας νεαρός.

Ο έμπειρος στρατιωτικός στύλωσε το βλέμμα του σε ένα σημείο, χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του, χωρίς καθόλου να ελαττώσει την σταθερότητα και την εσωτερική της ένταση και είπε το αμίμητο: «Κύριοι, όταν ο στρατός στην Ελλάδα κάνει απεργία, αυτή κρατά τουλάχιστον επτά χρόνια…».