Η πολιτική έγινε "απολιτίκ" (και καλά έκανε)

Τα τελευταία χρόνια περνώ τις βραδιές των εκλογικών αναμετρήσεων «απολογούμενος» για την αποχή μου από την ψηφοφορία. Εγγόνια της μεταπολίτευσης γαρ, οι συν-τηλεθεατές των αποτελεσμάτων φίλοι, δεν διανοούνται πως μπορεί μια ψήφος «να πάει χαμένη».

Χρόνια μοχθώ να εξηγήσω ότι χαμένη είναι η ψήφος που ρίχνεται στην κάλπη και όχι η άλλη, που απαξιώνει όλη τη διαδικασία και δεν νομιμοποιεί το εκλογικό αποτέλεσμα.

Μπορεί κανείς να φτάσει στην αποχή και στην «απολιτίκ» θέση με δύο τρόπους: Ο ένας είναι αυτός εκείνου που απλώς βαριέται να πάει να ψηφίσει- απολύτως κατανοητό κίνητρο για εμένα που διαπνέεται από την αρχή της κυριακάτικης ραστώνης.

Ο άλλος, τον οποίο θεωρώ ότι υιοθετώ, είναι εξόχως πολιτικός και φιλοδοξεί στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παρέμβαση στα πολιτικά (και όχι εκλογικά) πράγματα. Το ότι δεν ρίχνω το φάκελο στην κάλπη δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, παρά μόνο πως δεν αναγνωρίζω ότι η πλειοψηφία έχει δικαιώματα ζωής και θανάτου επάνω μου.

Όλη αυτή η κουβέντα λοιπόν για την ανάγκη οι αγανακτισμένοι «να πάρουν μια πολιτική θέση» ή «να καταθέσουν μια πολιτική πρόταση» μου φαίνεται εντελώς υποβολιμιαία.

Σε τέτοια περίπτωση, θα έπαιζαν απλώς το παιχνίδι της εξουσίας φέρνοντας την κουβέντα γύρω από τις κινητοποιήσεις στους όρους των επαγγελματιών της πολιτικής- στους ίδιους όρους που τους τρέφουν και στους ίδιους «θεσμούς» που προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν την τάση ανυπακοής του κόσμου.

Όχι, λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου, μια πολιτική πρόταση όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη αλλά θα ήταν και επιζήμια. Στον κοινοβουλευτισμό, δουλειά των πολιτών δεν είναι να προτείνουν πολιτικές διαχείρισης. Εάν βεβαίως θέλουν, μπορούν να το κάνουν, αλλά δεν είναι δουλειά τους. Δουλειά τους είναι να διαλέγουν αυτούς που θα το κάνουν. Στο τρέχον πολιτικό σύστημα λοιπόν, οι αγανακτισμένοι απλώς δεν θέλουν αυτό που συμβαίνει.

Μια πρόταση για «το τι θα πρέπει να συμβεί» μπορεί να προκύψει από τις συγκεντρώσεις τους ή τις λαϊκές συνελεύσεις τους. Μπορεί και όχι. Αυτό όμως είναι θέμα του καθενός που πηγαίνει στο Σύνταγμα και όχι των... πολιτικών επιστημόνων που πρέπει όσα συμβαίνουν να απαντώνται σώνει και καλά στην υπάρχουσα βιβλιογραφία.

Σήμερα στους δρόμους είναι το 30-40% της αποχής. Προφανώς και δεν είναι όλοι αυτοί που δεν ψήφισαν τίποτα στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, αλλά σίγουρα είναι αυτοί που αισθάνονται ότι μια ψήφος στο πολιτικό σύστημα σήμερα δεν οδηγεί πουθενά. Και αυτό είναι οπωσδήποτε πολιτική θέση- ακόμα και αν δεν εξυπηρετεί ορισμένους.