Θέλουν αίμα; Μη δώσεις από το φρέσκο...

Αμυδρή οσμή πολιτικού αίματος απολαμβάνει εδώ και λίγο καιρό η κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί τον Άκη Τσοχατζόπουλο να πληρώνει αναδρομικά (ένα μέρος από) το τίμημα της εξουσίας. Και τι εξουσίας! Ασύδοτης και καθολικής- παπανδρεϊκής με δυο λόγια.

Στη δεκαετία του 1980 όσοι έχαιραν της εύνοιας του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν μικροί κυβερνήτες. Βέβαια, το τίμημα για την αξιοπρέπειά τους ήταν πολύ βαρύ αφού, πολύπειρος γαρ, ο Ανδρέας δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και καρπάζωνε αυθωρεί τους διαφωνούντες.   

Ως αντάλλαγμα, οι ακόλουθοί του μπορούσαν να είναι κράτος εν κράτει. Ο ευπειθέστερος αυτών, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, έφθασε να γίνει ο εκλεκτός του Προέδρου για την διαδοχή για να χάσει τελικά από τον φορέα της αλλαγής εποχής, Κώστα Σημίτη.

Λέω για τον Άκη για να δώσω έμφαση στο τι ποιότητας αίμα χύνεται για να ταϊστεί το αδηφάγο πλήθος. Το πλήθος που θέλει «κάποιοι να μπουν στη φυλακή». Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ούτε έτοιμος ούτε πρόθυμος να οικτίρω τον Άκη για την πολιτική ή και για την ποινική του μοίρα. Φοβάμαι όμως ότι το επικοινωνιακό ΠΑΣΟΚ θα προσπαθήσει να σπατσάρει με τη θυσία Τσαχατζόπουλου αρκούμενο στην δαπάνη του απόστρατου υπουργού Άμυνας.

Η παραπομπή Τσοχατζόπουλου (αν υποθέσουμε ότι δεν θα βγει και αυτός λάδι λόγω παραγραφής) θα "πρέπει" να γίνει αφετηρία και όχι τέρμα διαδρομής. Πρέπει, δηλαδή, αν το σύστημα θέλει να επιβιώσει να πετάξει αρκετές από τις σάρκες του στο αγανακτισμένο πλήθος.

Ποιος όμως θα μπορέσει να αποπέμψει κοντινούς ή λιγότερο κοντινούς συνεργάτες ξέροντας ότι πριονίζει το κλαδί που κάθεται; Μέχρι πριν από ένα μήνα θα απαντούσα ευθαρσώς: κανείς.

Σήμερα όμως, όσοι πηγαίνουν στο Σύνταγμα έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Κατάφεραν να συγκεκριμενοποιήσουν αυτό που λέγαμε «κοινή γνώμη» που πάντα παρέμενε ασαφές και απερίγραπτο θηρίο.

Αυτό το θηρίο είναι κάθε απόγευμα έξω από τη Βουλή και περιμένει.