Μη σπρώχνεις, κύριος

Και τώρα, με το φρύδι σηκωμένο από την ειρωνική απορία εκείνου που κάνει την πάπια διαμαρτύρονται για τους προπηλακισμούς
.
Όλα καλά παιδιά, αλλά μην μας προπηλακίζετε, μη μας μουντζώνετε, μη μας βρίζετε. Γιατί άραγε;

Με ποια λογική βάση να αυτοπεριοριστεί ο αγανακτισμένος;

Οι περισσότεροι εκ των βουλευτών πιθανόν δεν αντιλαμβάνονται τον θυμό των διαμαρτυρόμενων και θεωρούν ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι ένα ευγενές χόμπυ στο οποίο ο κόσμος «δηλώνει αγανακτισμένος», αυτοί δηλώνουν ότι «θα γίνει ό,τι είναι δυνατόν» και όλοι πηγαίνουν στα σπίτια τους ήσυχα- ήσυχα.

Λέτε να ήρθε η ώρα του δρόμου; Λέτε να προκαλέσουν αλλαγές οι αγανακτισμένοι; Μακάρι, αν και πολύ θα με εκπλήξει να συμβεί κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί η ελληνική πολιτική σκηνή έχει μάθει να λειτουργεί με εκβιαστικές ανάγκες και όχι με προαιρέσεις.

Με δυο λόγια, είναι τόσο χοντρόπετσο το ελληνικό πολιτικό σύστημα που φαίνεται να μην τρυπά ούτε με σφαίρα, πολλώ μάλλον με λουλούδια. Εκτός βέβαια και αν οι διαμαρτυρίες απευθύνονται στην πραγματική κυβέρνηση- τις Βρυξέλλες.

Είμαι εκ πεποιθήσεως- και όχι εκ φύσεως- αντίθετος στις πολιτικές συλλογικότητες. Ναι, καταλαβαίνω ότι αν θέλουμε να αλλάξει κάτι πρέπει να το ζητήσουμε όλοι μαζί, ότι μία φωνή είναι αδύναμη, ενώ οι πολλές μπορούν να ακουστούν και όλη αυτή την πολιτικώς ορθή επιχειρηματολογία. Όλα καλά, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν.

Η στάση μου λοιπόν τις πρώτες ημέρες των συγκεντρώσεων ήταν μάλλον να σνομπάρω την όλη διαδικασία ως μια ρομαντική ουτοπία. Δεν μπορώ να πω ότι με το πέρασμα των ημερών μεταβλήθηκα σε μαχητικό υποστηριχτή, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό το αίσθημα (ασχέτως από το πλήθος των συγκεντρωμένων) του ότι υποφέρουμε και κανείς δεν κάνει τίποτα για εμάς είναι μια κοινωνική πραγματικότητα τόσο ηχηρή που πρέπει να ληφθεί υπόψη από όλους.
 
Και αν ο πολιτικός κόσμος δηλώνει απρόθυμος να το καταλάβει, μια «ενοχλητικότατη» πρωτοβουλία όπως αυτή της καθημερινής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα αναλαμβάνει να του το υπενθυμίσει.

Κοντολογίς, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε όλοι με αυτό που κάνουν οι συγκεντρωμένοι- αγανακτισμένοι. Αυτό όμως που έχει σημασία να γίνει αντιληπτό είναι ότι αφού όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να εισακουστούν και θυμώνουν από το ότι δεν τους λαμβάνει κανείς υπόψη του, υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Και αυτό το θέμα λύνεται μόνο από τους ίδιους και μόνο στο δρόμο.