Κλειδώνω- ξεκλειδώνω μα ο φόβος μπαίνει μέσα

Άκουγα τα ευρήματα μιας εγχώριας δημοσκοπικής έρευνας που διενεργήθηκε τις προηγούμενες ημέρες. Μεταξύ άλλων, πολιτικών ερωτήσεων στο ερωτηματολόγιο υπήρχε και η ερώτηση «Νιώθετε φόβο ή ελπίδα;». Η απάντηση ήταν συντριπτική υπέρ του φόβου ο οποίος συγκέντρωσε ποσοστό 80%. Με αφορμή αυτό σκεφτόμουν πώς εμφανίζεται και πώς λειτουργεί ο φόβος στις προηγμένες κοινωνίες.

Νομίζω πως φοβάται κανείς για ό,τι μπορεί να πάθει και μόνο για αυτό. Δεν μπορεί ας πούμε μια γυναίκα να ανησυχεί για καρκίνο του προστάτη ή ένα πιτσιρίκι για το αν θα απολυθεί. Μπορεί αυτό να φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι. Φοβάσαι για τα κεκτημένα σου. Αυτά μπορεί να είναι το καινούργιο σου αυτοκίνητο, το laptop που αγόρασες ή έστω η «ασφαλής στεγανότητα» του σπιτιού σου.

Το σκεφτόμουν όλο αυτό εδώ και αρκετό καιρό όταν ανακάλυψα ότι ήμουν πιο άνετα κλειδώνοντας την πόρτα το βράδυ- συνήθεια που ποτέ δεν είχα, μια και θεωρούσα ότι δεν απειλούμαι. Οι εναλλακτικές πολιτικές μου απόψεις και η ταξική μου συνείδηση μου υπαγόρευαν ότι τα συμφέροντά μου ήταν περισσότερο κοντά σε εκείνους που μπορεί να απειλούσαν τους βολεμένους αστούς, παρά στους τελευταίους.

Κύλησε όμως ο καιρός και μάλλον άρχισα να γίνομαι «βολεμένος αστός» που πιο πολύ φοβάται παρά δε φοβάται. Πρέπει να πω ότι ασχέτως των κοινωνικών διεργασιών, το ότι έχω εθιστεί στον φόβο δεν μου αρέσει καθόλου και όπου μπορώ αντιστέκομαι στην παρόρμηση της ανησυχίας.

Υπάρχουν όμως ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου που η αλήθεια τους με τρομάζει πριν προλάβω να σκεφτώ ότι αυτοί που φοβούνται πάντα είχαν δείγματα εγκληματικότητας να τους ανησυχούν και πάντα διαπίστωναν ότι η άνοδος της εγκληματικότητας είναι άνευ προηγουμένου («τσ, τσ, τσ μα, τι γίνεται ρε παιδί μου!» ή «Σικάγο γίναμε…» κλπ κλπ ).

Αυτό συνέβη και σήμερα το πρωί όταν διάβασα για την άγρια δολοφονία ενός 44χρονου που, Γ΄ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, έπεσε θύμα τριών τύπων που έβαλαν στο μάτι την κάμερα που κρατούσε γιατί θα πήγαινε την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο.

Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο: Να μην μας αφορούν αυτά τα περιστατικά γιατί «αυτά συμβαίνουν και αν το ψειρίζεις θα ζεις φοβισμένος» ή να τους δίνουμε προσοχή γιατί όσο αυτά μας κάνουν εντύπωση είναι δείγμα ότι η κοινωνία δεν έχει αναισθητοποιηθεί, δεν έχει αποδεχθεί την μοίρα της και πρέπει να αναζητήσει λύσεις.

Το θέμα είναι, όπως θα έλεγε και ένας κυνικός φίλος, να μην βρεθείς στη θέση του τύπου να έχεις πεθάνει και οι άλλοι να γράφουν κοινωνιολογικές αναλύσεις για το αν τους κόπηκε η όρεξη με το θάνατό σου…

Σωστό και αυτό.