Αμα θες και Άγιο Βαλεντίνο- γιατί όχι;

«Ρε μπαμπά, έχεις πάρει κάτι στη μαμά;» ρώτησε κρυφά και με ανησυχία από το τηλέφωνο η 7χρονη ενός φίλου τον πατέρα της. Ήταν απόγευμα του Αγίου Βαλεντίνου και εκείνος ήταν στη δουλειά με σκοπό να επιστρέψει σε λίγο. Μπορεί η παρέμβαση της μικρής να ήθελε απλώς να βοηθήσει τον ξεχασιάρη σύντροφο και να εξαασφαλίσει την οικιακή γαλήνη, αλλά δείχνει πως ό,τι προ εικοσαετίας λοιδορούνταν, είναι πλέον εγκατεστημένο στο μυαλό του μεγάλου ακροατηρίου.        

Κατά τη γνώμη μου όμως, ένα είναι το δίλημμα με την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, τουλάχιστον αν έχεις περάσει τα 16 έτη και τους σχολικούς έρωτες που ψάχνουν απλώς αφορμή για να δειχθούν: Είσαι από αυτούς που αναζητούν αφορμή για να γιορτάσουν ανερυθρίαστα και ακομπλεξάριστα ή από τους άλλους που βλέπουν την επέτειο ως μια σαχλαμάρα και μια εμπορική αφορμή για θησαυρίσει ο κακός καπιταλισμός;

Είναι περιττό να πω ότι η δεύτερη άποψη μου φαίνεται προτιμότερη, καθώς τα δώρα επ’ αφορμή του αγίου του έρωτος σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία μού φαίνονται κραυγαλέες και λίγο ψεύτικες κινήσεις. Όμως όσο περνούν τα χρόνια, είμαι όλο και πιο πρόθυμος να δικαιολογήσω εκείνους τους άλλους, της πρώτης κατηγορίας, που για κάποιον δικό τους λόγο έτσι νιώθουν ότι θέλουν να κάνουν.

Κατ΄ αρχάς ο κακός καπιταλισμός βγάζει ούτως ή άλλως λεφτά, και μάλιστα βγάζει ούτως ή άλλως λεφτά από τα συναισθήματά μας – λέγεται διαφήμιση και γενικώς κατανάλωση και δεν την ανακάλυψε ο καπιταλισμός.

Έπειτα, ζούμε σε έναν «αποσυναισθηματικοποιημένο» κόσμο που οι καρδούλες στα social media έχουν αντικαταστήσει εκφράσεις και αβρότητες. Όποιες αφορμές βρεθούν για να πούμε στον απέναντι ότι κάτι νιώθουμε είναι κέρδος, ακόμη και αν το κάνουμε με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς τυλιγμένες με κόκκινες κορδέλες. Δεν χρειάζεται τα πράγματα να έχουν δέκα καντάρια κουλτουροεπεξεργασίας, ούτε καν καλού γούστου για να έχουν νόημα στις ζωές μας. Μπορεί να είναι και κάτι πιο λαϊκό και κάτι που είναι πιο πολύ κομμάτι της «ποπ κουλτούρας» και της μαζικής κατανάλωσης- δεν έγινε και κάτι.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει όλοι να τρέξουν να πάρουν λούτρινα αρκουδάκια και σοκολάτες γάλακτος; Όχι, αλλά σημαίνει ότι και να θέλουν να πάρουν, δεν πειράζει. Είναι λίγο σαν εμάς τους άθεους και τις ετήσιες επισκέψεις που καλούμαστε να κάνουμε στις εκκλησίες δύο ή τρεις φορές τον χρόνο. Ούτε θα γίνουμε πιστοί εν μία νυκτί, ούτε θα απειληθεί η ακεραιότητα της σκέψης μας. Έχει την πλάκα και την ομορφιά του να αφήνεσαι στις διαδικασίες της παράδοσης.

Μα, είναι παράδοση ο Άγιος Βαλεντίνος; Για κάποιους μπορεί και να είναι. Ας τους αφήσουμε να το ζουν χωρίς την αφ’ υψηλού κριτική μας.