Τα 50 πρώτα δύσκολα χρόνια

Να αποκτήσει επώνυμο, να έχει πρόσωπο και στην μετα-βασιλική Ελλάδα, ακόμη και αν η επιλογή περιείχε την εξυπνάδα «Ντε Γκρες» (σε καλό μας, γελάσαμε). Να διαλέξει ένα καλό κορίτσι, μια ελληνίδα να νοικοκυρευτεί, να φάει ένα πιάτο ζεστό φαϊ- δεν είπαμε τίποτα.

Να παντρευτεί και στην Ελλάδα- είπαμε είναι ορθόδοξοι πια, τους φάγατε το πάλαι ποτέ με το «γερμανικό θρήσκευμα». Άντε να παντρευτεί και στην Αθήνα για το γκλάμουρ. Όμως γιατί  και σε ναό της Πλάκας που από ό,τι μαθαίνω, δεν διατίθεται για γάμους και λοιπές εκδηλώσεις;

Και, κυρίως, γιατί να συναντηθούν οι μελλόνυμφοι με τον αρχιεπίσκοπη Ιερώνυμο, την κεφαλή της ελλαδικής εκκλησίας; Γιατί διαλέγει ο μακαριότατος να συναντήσει τους γόνους της «βασιλικής», όπως αυτοπροσδιορίζεται, οικογένειας; Συναντά μετά βαΐων και... καμερών κανένα άλλον μελλόνυμφο και δεν το ξέραμε;           

Μπορεί ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος να βλέπει όποιον θέλει, μπορεί να έχει όποιες κοινωνικές συναναστροφές θέλει, μπορεί ακόμα και να έχει όποιες πολιτειακές προτιμήσεις θέλει- κανένας δεν τον εμποδίζει και κανε΄ςι δεν δικαιούται να τον σχολιάσει. Αυτά όμως κατ’ ιδίαν. Δημοσία, οι πάντες κρίνονται και κυρίως οι πάντες έχοντες αξίωμα.

Ο αρχιεπίσκοπος δεν είναι άφρων ούτε αφελής. Έχει αποδείξει ότι είναι πολύ προσεκτικός και ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να κρατήσει τις ισορροπίες εντός του κλήρου φροντίζοντας η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω να είναι εικόνα αρραγής και ενιαία- άσχετα με το τι γίνεται πισω από κλειστές πόρτες.

Όταν λοιπόν ένας τέτοιου τύπου ηγέτης κάνει αυτή την κίνηση αυτό σημαίνει ότι δεν σκέφτεται τις προσωπικές του προτιμήσεις, αλλά τις προτιμήσεις του θεσμού που εκπροσωπεί. Ας μην κρυβόμαστε. Η ελλαδική εκκλησία έχει τύχει ευγενούς αντιμετώπισης από το «στέμμα» στο παρελθόν και αυτό είναι κάτι που –από ό,τι φαίνεται- δεν ξεχνιέται και επιδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία. Άλλωστε, συλλήβδην οι λαμπρές μέρες της ελληνικής ορθοδοξίας είχαν στην κεφαλή της χώρας το στέμμα.  

Δεν είναι μυστικό ότι ο εν Ελλάδι κλήρος ήταν και είναι ένας συντηρητικός οργανισμός που με την πολλή δημοκρατία αισθάνεται μάλλον άβολα. Τα πρώτα 50 χρόνια όμως είναι δύσκολα.